ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 804

ตอนที่ 804 นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง

เป็นเวลานานแล้วที่เฉิงเหวินนั้นหมดความทะเยอทะยานไปและเขาก็ไม่ค่อยเข้ามามีส่วนร่วมเลย อย่างไรก็ตามเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ฆ่าภรรยาและลูกของเขาแล้วเฉิงเหวินก็โกรธเกรี้ยวและสูญเสียเหตุผลไปโดยสิ้นเชิง มุมปากของเขากระตุกสองสามครั้งและเฉิงเหวินก็พูดอย่างดุเดือดว่า “หม่าซานเหอ..ฉันจะฆ่าแก”

ทันทีที่เสียงจบลงเฉิงเหวินก็รีบวิ่งไปที่หม่าซานเหออย่างดุเดือด ซึ่งเฉิงเหวินที่ไม่เคยต่อสู้มาก่อนและเขาไม่รู้เรื่องทักษะการต่อสู้เลยและการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาก็เป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ล้วนๆเพราะความโกรธมักจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้คนๆหนึ่งและสามารถเรียกศักยภาพของมนุษย์ได้อย่างไม่จำกัด ด้วยความโกรธแค้นเฉิงเหวินก็พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของหม่าซานเหอลงไปที่พื้นทันที

มือข้างหนึ่งของเฉิงเหวินคว้าผมของหม่าซานเหอเอาไว้และมืออีกข้างหนึ่งก็กำหมัดและต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของหม่าซานเหอ ในตอนนี้เฉิงเหวินนั้นลืมความเจ็บปวดไปแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เฉิงเหวินทุบตีร่างกายและใบหน้าของหม่าซานเหออย่างไม่หยุดยั้ง ฉากนี้เกินความคาดหมายของทุกคนไปโดยสิ้นเชิงและไม่มีใครคาดคิดว่าเฉิงเหวินซึ่งมีมารยาทและเรียบร้อยมีสัมมาคารวะมาโดยตลอดจะบ้าคลั่งได้ถึงเช่นนี้

หม่าซานเหอนั้นไม่สามารถรับมือกับคนบ้าได้ ถึงแม้ว่าหม่าซานเหอจะอยู่ในสนามรบมาเป็นเวลานานและเขาก็ถือได้ว่าเป็นคนที่ได้เห็นโลกมามากมายแต่ท้ายที่สุดเขาก็แก่แล้วและความแข็งแกร่งของเขานั้นเทียบไม่ได้กับตอนที่เขายังหนุ่มยังแน่นอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเฉิงเหวินกำลังโกรธมากและไม่มีเหตุผลเลยดังนั้นเฉิงเหวินจึงเพิกเฉยต่อการโจมตีของหม่าซานเหอไปโดยสิ้นเชิง หมัดของหม่าซานเหอที่ทุบตีร่างกายของเฉิงเหวินนั้นดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยจนเฉิงเหวินดูเหมือนหุ่นยนต์เครื่องจักรที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด การกระทำทั้งหมดนั้นมันออกมาจากจิตใต้สำนึกโดยสิ้นเชิง

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์..พวกแกจะยืนดูอีกนานมั้ย?..รีบมาดึงไอ้บ้านี่ออกไปเดี๋ยวนี้!” หม่าซานเหอพูดอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อเห็นเหล่าลูกน้องยืนอยู่เฉยๆ

เมื่อบอดี้การ์ดเหล่านั้นต้องการก้าวไปข้างหน้าหลัวจ้านก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกว่า “อย่าขยับ!..ถ้าพวกนายไม่อยากตายก็อยู่นิ่งๆซะ..นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาเพราะฉะนั้นทุกคนควรอยู่เฉยๆอย่าขยับ”

เมื่อเห็นระเบิดที่ผูกติดอยู่กับเอวของหลัวจ้านแล้วบอดี้การ์ดเหล่านั้นก็รู้สึกอ่อนแรงและทุกคนต่างก็นั่งลงกับพื้น สถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนจะชัดเจนแล้วว่าพวกเขาไม่ต้องการตายไปอย่างไร้เหตุผล

“หลัวจ้านรีบกดระเบิดซะสิ..ฉันไม่กลัวตาย..ฉันจะตายไปพร้อมมัน!” เฉิงเหวินตะโกนเสียงดังขณะปล่อยหมัดอย่างไม่หยุดยั้ง ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะอธิบายว่าเฉิงเหวินนั้นบ้าไปแล้วเรพาะดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับคนบ้าจริงๆ

ทั้งเย่เชียนและหลัวจ้านก็ไม่คิดที่จะเข้าไปแทรกแซงการกระทำของเฉิงเหวินแต่อย่างใดเพราะพวกเขารู้ดีว่าเฉิงเหวินนั้นต้องระงับความเจ็บปวดในใจเอาไว้มากใสบและนี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ระบายออกมา ถ้าเขาไม่ได้ระบายออกไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะพังทลายและหมดอาลัยตายอยาก นี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตเฉิงเหวินได้ตราบใดที่ปล่อยให้เขาได้ระบายความเจ็บปวดในใจออกไปเขาก็จะโล่งใจและพบว่าตัวเองกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าวหม่าซานเหอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโกรธโดยรู้ว่าตอนนี้ลูกน้องของเขาไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว หม่าซานเหอนั้นเคยต่อสู้มาหลายครั้งแต่เขาไม่เคยเสียเปรียบขนาดนี้มาก่อน โดยไม่รู้เลยว่าเลือดบนใบหน้าและลำคอของเขาออกมามายแค่ไหนแล้วและหม่าซานเหอก็ได้แต่ทนความเจ็บปวดอย่างไม่รู้จบ

แต่ท้ายที่สุดแล้วทักษะของหม่าซานเหอนั้นดีกว่าของเฉิงเหวินมาก ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งของเฉิงเหวินจะเพิ่มขึ้นอย่างมากภายใต้ความโกรธของเขาก็ตามแต่สำหรับคนที่ไม่เคยต่อสู้และใช้กำลังมาก่อนนั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของหม่าซานเหอได้อย่างไร? ในที่สุดเฉิงเหวินก็ล้มลงกับพื้นโดยหม่าซานเหอ ซึ่งใบหน้าของหม่าซานเหอก็บวมเหมือนหัวหมูแต่เขายังคงคงสู้ต่ออย่างไม่ยอมแพ้

หม่าซานเหอก็เช็ดหน้าด้วยความโกรธและเมื่อเห็นเลือดที่มือเขาก็ตะโกนอย่างดุเดือดว่า “แกอยากตายนักใช่มั้ยได้สิวะ!..เดี๋ยวฉันจะส่งแกไปพบภรรยาและลูกๆของแกเอง” หลังจากพูดจบหม่าซานเหอก็หยิบมีดออกมาจากเสื้อของเขาแล้วแทงไปที่เฉิงเหวินทันทีไอรีนโนเวล

เมื่อเห็นว่ามีดใกล้จะแทงเข้าไปที่เฉิงเหวินแล้วเย่เชียนก็ไม่สามารถนั่งดูอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป ถึงแม้ว่าเฉิงเหวินจะเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้แต่เขาก็ไม่ได้มีความผิดถึงตาย ยิ่งไปกว่านั้นเฉิงเหวินก็มีเหตุผลที่จะเป็นเช่นนั้นเพราะคนที่มีความรักต่อครอบครัวและทำเพื่อครอบครัวมาโดยตลอดต้องมาเสียครอบครัวไปนั้นมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายอย่างมาก ดังนั้นถึงแม้ว่าเฉิงเหวินจะทำผิดพลาดแต่ก็ควรค่าแก่การให้อภัย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน