ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 805

ตอนที่ 805 รักษาการณ์

เย่เชียนกวาดสายตามองคนเหล่านั้นทีละคนและพวกเขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกจากก้นบึ้งของหัวใจราวกับว่าพวกเขาอยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็งและรู้สึกละอายใจอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดเข้าร่วมบริษัทในภายหลังและหลายคนก็ไม่เคยพบเย่เชียนและไม่เข้าใจเกี่ยวกับประธานนี้เลยด้วยซ้ำ ในความเห็นของพวกเขาเย่เชียนเปรียบเสมือนจักรพรรดิหุ่นเชิดที่ไม่มีอำนาจใดๆเลย ดังนั้นการโค่นล้มเย่เชียนจึงเป็นเรื่องง่ายเพราะท้ายที่สุดพวกเขายังคิดถึงอนาคตของตัวเองหากพวกเขาสามารถช่วยเหลือหยูซิงในการยึดอำนาจได้สำเร็จพวกเขาทั้งหมดจะได้รับแต่งตั้งและสถานะที่ดีในบริษัทและการถูกปฏับัติก็จะแตกต่างกันออกไปโดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามเนื่องจากเย่เชียนเข้ามาในห้องประชุมนี้และการกระทำทั้งหมดของเย่เชียนทำให้พวกเขาประหลาดใจจนอดไม่ดี่จะหวาดกลัว เพราะการที่มนุษย์สามารถใช้ปากกาลูกลื่นเป็นมีดขว้างแล้วทำให้มันทะลุเข้าไปในร่างกายของมนุษย์ได้นั้นมันเป็นความสามารถอันทรงพลังทำให้พวกเขาตกใจ เมื่อเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้พวกเขาจะสามารถต้านทานได้งั้นหรือ? พวกเขายังถามตัวเองในใจนับครั้งไม่ถ้วนและคำตอบก็คือ ‘ไม่’ พวกเขาไม่มีคุณสมบัติและความกล้าและความสามารถมากพอที่จะต่อสู้กับเย่เชียนได้เลย

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดต่อ “มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกนายจะคิดแบบนั้น..ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกนายไม่รู้ว่าฉันเป็นใครต่อให้จะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของฉันแต่พวกนายก็น่าจะรู้ว่าคนที่เป็นถึงประธานได้น่ะมันต้องไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว..พวกนายเอาแต่คิดเสมอว่าฉันคือที่หนึ่งในโลก..จะบอกให้ว่าในสายตาของฉันน่ะพวกนายไม่ได้มีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นศัตรูของฉันเลย..เอาเถอะพวกนายไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องในวันนี้แต่ฉันหวังว่านายจะจำเอาไว้..แต่ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกก็อย่ามาโทษฉันและอย่าคิดที่จะทรยศหรือหักหลังฉันอีกล่ะ..ฉันรู้อะไรหลายๆอย่างแต่ไม่อยากพูด..ฉันเชื่อว่าพวกนายทุกคนคงเข้าใจใช่มั้ย?”

ดวงตาของเย่เชียนกวาดมองพวกเขาทีละคนและใบหน้าของเย่เชียนก็เคร่งเครียด จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจแล้วพูดว่า “หากพวกนายทำผิดอีกมันจะไม่มีโอกาสครั้งที่สองอีกแล้ว” ทันทีที่เสียงจบลงเย่เชียนก็ใช้หมัดต่อยลงไปที่โต๊ะ “ปัง” โต๊ะทั้งหมดก็พังทลาย ซึ่งนี่เป็นโต๊ะไม้จริงจริงๆและเป็นไม้อย่างดีแต่มันกลับสามารถถูกทำลายเป็นเสี่ยงๆได้ด้วยหมัดเดียว ซึ่งไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าคนที่ทำแบบนี้ได้ต้องมีความสามารถมากแค่ไหน

คนเหล่านั้นจะกล้าพูดที่ไหนเพราะทุกคนต่างก็เงียบในทันที เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาทั้งหมดก็คุกเข่าลงแล้วพูดพร้อมกันว่า “พวกเราขอสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อท่านประธาน!”

เย่เชียนนั้นรู้ดีว่าไม่ใช่ทุกคนที่จริงใจแต่เย่เชียนก็ไม่สามารถควบคุมคนเหล่านี้ได้ทั้งหมด บางครั้งความเมตตากรุณาและความชอบธรรมก็ไม่ได้ผลเสมอไปและมันจำเป็นต้องใช้กำลังเพราะอาจเป็นวิธีที่ได้ผลลัพธ์ดีที่สุด การทำให้อีกฝ่ายกลัวเพื่อที่จะควบคุมอีกฝ่ายได้นั้นก็ไม่ใข่สิ่งที่เลวร้ายนัก

เย่เชียนไม่ได้สนใจพวกเขาเพราะเขาเดินไปหาหลัวจ้านแล้วจับมือพร้อมกับพูดอย่างจริงใจว่า “หลัวจ้าน!..ขอบคุณมาก”

“นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ” หลัวจ้านพูด “ฉันติดตามประธานเฉินมาตั้งแต่เกิดและมันก็ยากแค่ไหนกว่าจะสร้างอุตสาหกรรมนี้ขึ้นมาได้จนถึงทุกวันนี้..ฉันรู้ดีว่าถ้าใครต้องการที่จะทรยศเพราะงั้นฉันปล่อยเขาไปไม่ได้หรอก”

เย่เชียนก็ตบไหล่หลัวจ้านแล้วพูดว่า “หลัวจ้านถ้าอุตสาหกรรมนี้ไม่มีคุณมันก็คงพังทลายไปนานแล้ว..ยิ่งไปกว่านั้นถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราคุณล่ะก็ผมเองก็ไม่รู้จริงๆว่าจะรับมือยังไง..มันมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมทำด้วยตัวเองทำไม่ได้เพราะงั้นคุณควรจะกลับมาช่วยผม”

แน่นอนว่านี่คือการแสดงความรู้สึกส่วนตัวของเย่เชียนและเป็นเกมทางจิตวิทยาที่เย่เชียนถนัด หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหลัวจ้านก็พูดว่า “ประธานก็พูดเกินไป..ถึงแม้ว่าจะไม่มีฉันก็ตามฉันเชื่อว่าประธานเย่จะสามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว..วิสัยทัศน์ของประธานไม่เคยผิดพลาด..ประธานชื่นชมผมเกินไป”

ทุกๆคำพูดของหลัวจ้านนั้นจะมีชื่อของเฉินฟู่เฉิงแขวนเอาไว้เสมอและเย่เชียนก็รู้ดีว่าเหตุผลที่หลัวจ้านทำเช่นนี้ไม่ใช่เพราะตัวเขาเองแต่เพื่อเฉินฟู่เฉิง..ทุกๆสิ่งที่หลัวจ้านทำคือการเติมเต็มความปรารถนาของเฉินฟู่เฉิงเสมอ สำหรับเย่เชียนแล้วเขาไม่มีความรู้สึกที่จริงใจต่อเฉินฟู่เฉิงเลย อย่างไรก็ตามสำหรับเย่เชียนสิ่งนี้ไม่สำคัญเพราะสิ่งสำคัญคือหลัวจ้านนั้นมีความสามารถและความกล้าหาญ ดังนั้นตราบใดที่เขาภักดีต่อให้จะเป็นความภักดีต่อเฉินฟู่เฉิงก็ตามถึงยังไงสถานการณ์ในเมืองหนานจิงก็จะไม่มีเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน

“ย้อนกลับไปเมื่อคุณยืนยันที่จะออกไปใช้ชีวิตสันโดษของตัวเองผมก็ไม่ได้หยุดคุณเพราะผมรู้ดีว่าในใจของคุณผมเป็นเพียงแค่ผู้สืบทอดที่ประธานแต่งตั้งขึ้นมาแต่ยังไม่ได้รับการยืนยันจากคุณเพราะฉะนั้นคุณถึงเลือกที่จะจากไป..แต่ก็นะมันเป็นธรรมชาติของคนเราที่จะคิดแบบนั้น..แต่ตอนนี้คุณก็น่าจะเห็นได้แล้วว่าถ้าหากที่นี่ไม่มีคุณล่ะก็ผมไม่สามารถทำได้จริงๆ..คุณสามารถกลับมาช่วยผมสานต่อเจตนารมณ์ที่ประธานเฉินทำเอาไว้ด้วยกันจะได้มั้ย?” เย่เชียนพูดอย่างสุภาพ

“ประธานอย่าเข้าใจฉันผิดสิ..ฉันเลือกที่จะเกษียณเองจริงๆเพราะฉันเกลียดความขัดแย้งในวงการนี้..มันไม่เกี่ยวอะไรกับประธานเย่เลย..จริงๆแล้วช่วงไม่กี่ปีมานี้ผมเอาแต่สนใจข่าวการเมือง..บริษัทนี้อยู่ในมือประธานแล้วเพราะงั้นก็ไม่ควรที่จะดูถูกตัวเอง” หลัวจ้านพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน