ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 806

ตอนที่ 806 เตรียมพร้อมที่จะไป

อาการบาดเจ็บของเฉินเหวินไม่ได้ร้ายแรงมากยกเว้นบาดแผลเล็กๆน้อยๆที่เกิดจากการต่อสู้กับหม่าซานเหอ โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรร้ายแรงส่วนสำหรับความโกรธของเขาชั่วขณะหนึ่งนั้นทำให้เลือดของเขาคลั่งในสมอง ซึ่งนี่เป็นสัญญาณของอาการข้างเคียงจากความเครียดและความโกรธแค้นจนถึงที่สุดแต่ตราบใดที่เขาพักรักษาตัวสักระยะหนึ่ง นอกจากนี้ยังเป็นอาการบาดเจ็บภายในซึ่งจำเป็นต้องฟื้นตัวอย่างช้าๆและการแพทย์ในปัจจุบันก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ภายในระยะเวลาอันสั้น

เมื่อเฉิงเหวินตื่นขึ้นเขาก็เห็นเย่เชียนกับหลัวจ้านยืนอยู่ข้างเตียงของเขาและเฉิงเหวินก็พยายามลุกขึ้นแต่เย่เชียนรีบจับเขานอนลงแล้วพูดว่า “คุณป่วยอยู่เพราะงั้นอย่าฝืนตัวเองเลย..นอนพักผ่อนให้เพียงพอเถอะ”

การแสดงออกของเฉิงเหวินก็ดูรู้สึกผิดอย่างมากจากนั้นเขาก็มองหน้าเย่เชียนด้วยสายตาที่ขอโทษ “ประธานเย่ผมขอโทษ” เฉิงเหวินพูดด้วยความรู้สึกผิด

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มจางๆว่า “ทุกๆคนควรได้รับการให้อภัยและโอกาสเสมอ..นอกจากนี้เหตุการณ์มันก็ผ่านไปด้วยดีเพราะงั้นผมจะไม่ตำหนิคุณสำหรับเหตุการณ์นี้..ผมเองก็ต้องรับผิดชอบเช่นกันเพราะถ้าผมเข้ามาจัดการดูแลสิ่งต่างๆเป็นประจำมันก็คงจะไม่เกิดขึ้น..นอกจากนี้ในที่สุดคุณก็โทรหาหลัวจ้านซึ่งแสดงให้เห็นว่าคุณไม่ต้องการให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแบบนี้”

“ประธานสิ่งที่คุณพูดมันทำให้ผมรู้สึกละอายใจมาก..ถ้าไม่ใช่เพราะผมล่ะก็เรื่องในวันนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น” เฉิงเหวินพูด “โชคดีที่ประธานไม่เป็นอะไร..ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองไปตลอดชีวิต”

“โถ่เฉิงเหวิน..ฉันเคยบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอว่านายเป็นลูกผู้ชาย..มันมีอะไรที่แก้ไขไม่ได้ตราบใดที่เราตั้งใจหรอก..เรายังมีพี่น้องที่ซื่อสัตย์ต่อกันอีกตั้งมาก..นายจะแบกรับทุกอย่างด้วยตัวเองทำไม..นายยังมองพวกเราเป็นพี่น้องอยู่หรือเปล่า” หลัวจ้าน พูด “นายรู้มั้ยว่านายเกือบจะฆ่าประธานเพราะความไม่เชื่อใจพวกพ้องของนายน่ะ..ถ้านายยังเป็นแบบนี้นายจะมีหน้าไปพบประธานเฉินอย่างงั้นเหรอ?..แต่ก็เอาเถอะเรื่องนี้มันจบลงแล้วฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก..แต่ฉันจะเป็นกำลังใจให้นายหายเร็วๆก็แล้วกัน..เราผ่านลมผ่านฝนและพายุมามากมายด้วยกันเพราะงั้นความยากลำบากหรืออุปสรรคอะไรเราก็จะผ่านมันไปได้..ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะล้มลงเพราะเรื่องนี้..ถ้าเป็นแบบนั้นนายก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นสหายของหลัวจ้านคนนี้”

เฉิงเหวินก็เงียบไปครู่หนึ่งและมองไปที่หลัวจ้านแล้วพูดว่า “หลัวจ้านฉันขอบใจนายมาก!”

“หืม..นายขอบคุณอะไรของนาย..เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอกเหรอ?” หลัวจ้าน “เฉิงเหวิน..นายก็รู้ใช่มั้ยว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด?..เรื่องคำพูดน่ะ”

เฉิงเหวินก็ยิ้มแหยงๆแล้วพูดว่า “ใช่..ฉันรู้ดี”

“โถ่เฉิงเหวิน..การแสดงออกของนายในตอนนี้ทำให้เราประหลาดใจ..นายเก่งเรื่องการใช้สติปัญญาเท่านั้นแต่นายไม่เก่งเรื่องการพูดสักที..ฉันไม่รู้จะพูดกับนายยังไงจริงๆ” หลัวจ้านพูดด้วยรอยยิ้ม

“หลัวจ้านอย่าล้อฉันเล่นแบบนี้สิ” เฉินเหวินพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ หลังจากหยุดไปชั่วขณะเฉิงเหวินก็พูดต่อ “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าภรรยาและลูกๆของฉันจะต้องตายด้วยน้ำมือของพี่น้องของเราจริงๆ..เฮ้อ..ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ”

“ทุกอย่างมันจบลงแล้ว..ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อยู่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น..ฉันเชื่อว่าภรรยาและลูกของคุณคงไม่ต้องการเห็นสิ่งนี้ใช่ไหม..เราได้แต่ทำใจยอมรับมัน..ผู้ชายต้องข้ามผ่านอุปสรรคทุกรูปแบบได้..ตอนนี้หลัวจ้านก็ตกลงที่จะอยู่ต่อเพื่อรักษาการณ์สถานการณ์โดยรวมแล้วเพราะงั้นพวกคุณก็สามารถทำงานร่วมกันได้อีกครั้ง” เย่เชียนพูด

“จริงเหรอ?” เฉิงเหวินมองหลัวจ้านอย่างตื่นเต้นและถาม

“นายอย่าเพิ่งดีใจไปเพราะเมื่อไหร่ที่นายหายดีแล้วและสถานการณ์โดยรวมมั่นคงฉันก็ต้องไปอยู่ดี” หลัวจ้านพูดไอรีนโนเวล

เฉิงเหวินก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งแล้วเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตที่เหลือ..ในบรรดาผู้บุกเบิกน่ะเหลือพวกเราเพียงแค่สองคนแล้ว..นายจะให้ฉันแบกรับมันไปคนเดียวงั้นเหรอ”

หลัวจ้านก็ยักไหล่เล็กน้อยและไม่พูดอะไร

จากนั้นเฉิงเหวินก็หันหน้าไปเหลือบมองที่เย่เชียนแล้วพูดอย่างคลุมเครือว่า “ประธานเย่แล้วหม่าซานเหอ…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน