ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 807

ตอนที่ 807 มาถึงเมืองปักกิ่งครั้งแรก

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเย่เชียนและเย่หานหลินรีบไปที่สนามบินหนานจิงแล้วบินไปเมืองปักกิ่งโดยเครื่องบิน

ประมาณเที่ยงวันเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติปักกิ่งและทันทีที่เย่เชียนเดินออกจากเทอร์มินอลเขาก็เห็นรถที่มีป้ายทะเบียนเขตทหารรออยู่ตรงนั้นพร้อมกับชายชราคนหนึ่งที่มองมาทางเย่เชียนด้วยรอยยิ้ม

ระหว่างรอไฟท์บินที่สนามบินหนานจิงเย่เชียนได้โทรหาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อเขามาถึงสถานที่ต่างถิ่นล่ะก็ถ้าไม่ทักทายเจ้าภาพก่อนมันก็คงจะดูเสียมารยาทเล็กน้อย นอกจากนี้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ติดต่อกับเย่เชียนมานานหลายปีแล้วและถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้อยู่ในฐานะมิตรสหายกันก็ตามแต่ก็สนิทกันมาก เพียงเพราะตำแหน่งและสถานะที่แตกต่างกันเท่านั้นที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาละเอียดอ่อน แต่ทว่าพวกเขาก็ไม่ใช่ทั้งมิตรและศัตรู

ถึงแม้ว่าสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของจีนจะไม่ใช่หน่วยงานของเขตทหารแต่สัญลักษณ์บนรถนั้นเป็นป้ายทะเบียนของเขตทหาร ซึ่งการทำแบบนี้ก็เพื่อความสะดวกในการทำสิ่งต่างๆและปกปิดตัวตนของทางการ

“ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะทำไมเอ็งถึงได้อยากมาหาคนเฒ่าคนแก่อย่างฉันกันล่ะ?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดด้วยรอยยิ้ม

เย่เชียนยิ้มอย่างแผ่วเบาแล้วพูดว่า “ผมคิดถึงปู่ก็เลยมาที่นี่เพื่อมาหาปู่น่ะ”

“มาเถอะอย่ามัวแต่ล้อเล่น” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด “ยินดีด้วยในที่สุดเอ็งก็ตามหาครอบครัวเจอ..ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยจริงๆว่าเอ็งจะเป็นหลานชายของตาแก่เย่..มันทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆและเอ็งยังเป็นลูกชายของเย่เจิ้งหรานสุดยอดปรมาจารย์อันดับหนึ่งของตระกูลเย่อีก..ฉันว่าแล้วลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ..ฉันล่ะยินดีกับเอ็งจริงๆ”

“ปู่หมายความว่าไง?..ถ้าผมไม่ใช่ลูกชายของเย่เจิ้งหรานปู่ก็จะไม่ชื่นชมผมใช่มั้ย?..โถ่มันน่าเศร้าจริงๆหลังจากผ่านอะไรมาหลายๆอย่างสุดท้ายก็เป็นบารมีและอิทธิพลของตระกูลซะงั้น”

“ฮ่าๆ..เอ็งนี่ก็ช่างสรรหาพูดไม่เปลี่ยนเลยนะ” “ไปกันเถอะรีบๆขึ้นรถมาสิ..เราไม่ได้เจอกันมาตั้งนานไปหาที่ดื่มดีๆกันเถอะ..เพื่อนเก่าของเอ็งกำลังรออยา..ฉันว่าเอ็งต้องอยากเจอเขาจริงๆ”

“เพื่อนเก่า?..ใคร?” เย่เชียนผงะไปครู่หนึ่งและพูดว่า “ม่อหลง?”

“ไม่ใช่..เดี๋ยวเอ็งก็รู้เองถ้าไปถึง” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนตอบผ่านๆ

“พูดให้อยากแล้วก็ตัดบท” เย่เชียนกลอกตาไปมาแล้วพูด อย่างไรก็ตามโดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติมเขาก็เปิดประตูรถและเข้าไป

จากนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็พูดชื่อโรงแรมแล้วคนขับก็ขับรถไป

“ทำไมเอ็งไม่แนะนำฉันเลยว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นใคร” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถามเกี่ยวกับเย่หานหลิน

“พี่น้องของผมเอง..เขาก็เป็นสมาชิกของตระกูลเย่เหมือนกัน..คราวนี้ปู่ส่งเขามาให้ผมดูแลน่ะ” เย่เชียนพูดแล้วหันไปมองเย่หานหลินแล้วพูดว่า “หานหลินอย่ามองว่าปู่คนนี้เป็นคนแก่เงอะๆงะๆล่ะเพราะเขาเป็นถึงผู้อำนวยการของสำนักความมั่นคงแห่งชาติจีนของเรา..เขาชื่อหวงฟู่ชิงเตี๋ยน..มาทำความรู้จักกับเขาให้ดีเพราะถ้ามีอะไรในอนาคตปู่คนนี้จะสามารถช่วยพวกเราได้”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็มองเย่เชียนด้วยหางตาและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นเย่หานหลินก็รีบคำนับและพูดว่า “ผมเย่หานหลินครับ..ผมเคยได้ยินเรื่องของผู้อำนวยการหวงฟู่มานานแล้วครับ” เขาเคยได้ยินมาอย่างชัดเจนแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างหวงฟู่ชิงเตี๋ยนกับเยเจียอู๋นั้นไม่ธรรมดา ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาก็ต้องการรู้จักและเคารพคนเช่นนี้

“เอาหน่าๆเอ็งไม่จำเป็นต้องวางตัวเหมือนคนนอกหรอก..พวกเราก็เหมือนครอบครัวกัน” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่มองไปที่เย่เชียนเขาก็พูดต่อ “เอ่อฉันลืมไปอย่างหนึ่ง..ฉันจะขอบคุณเอ็งเรื่องครั้งก่อนที่ประเทศญี่ปุ่นน่ะ..ต้องขอบคุณการช่วยเหลือของเอ็ง..ไม่งั้นคนของฉันคงรอดกลับมาไม่ได้อย่างแน่นอน”ไอรีนโนเวล

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน