ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 854

ตอนที่ 854 ใครจะอยู่ใครจะตาย

“มาสิวะไอ้พายุทอร์นาโด!” ไจแอนท์กัดฟันพูดแต่เขาก็ยังพยายามจะหนีเพราะท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะยอมตายเช่นนี้หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังมองหาความตายเพื่อต่อสู้กับพายุทอร์นาโดด้วยชีวิตเล็กๆของเขาเอง

ดูเหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างพวกเขาเพราะในวินาทีสุดท้ายเมื่อทุกคนรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายกำลังจะถูกดูดเข้าไปจู่ๆพายุทอร์นาโดก็เปลี่ยนทิศทางและพัดหายไปในอีกทิศทางหนึ่ง ทั้งทรายและฝุ่นที่ม้วนตัวขึ้นจนปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าและบดบังดวงอาทิตย์ราวกับว่าเม็ดทรายกำลังตกลงมาเหมือนกับฝน

เมื่อปราศจากภัยคุกคามจากความตายแล้วทุกคนก็สูญเสียพละกำลังและทันใดนั้นก็นั่งลงบนพื้นพร้อมกับหอบเฮือกอย่างหมดแรง

“ทุกคนตรวจเช็คสัมภาระทั้งหมด!” อู๋เต๋อพูดไปหอบไป “มันอันตรายจริงๆเราเกือบจะตายไปแล้ว..ฉันเพิ่งรู้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าธรรมชาติที่โหดร้ายแบบนี้และมันกำลังจะลงโทษพวกเราแล้วเราไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้ได้เลย”

“เวรเอ๊ย!..ฉันทำน้ำหาย” ไจแอนท์ตะโกน “ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้ทิ้งน้ำไปนะแล้วมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย”

“แล้วพวกนายล่ะ?” อู๋เต๋อถามต่อหลังจากเหลือบมองไปที่คนอื่นๆ

“น้ำกับอาหารและอาวุธอยู่ครบแต่อย่างอื่นฉันทิ้งไปหมดแล้ว” เจสันพูด

“ไม่มีปัญหา..ฉันเชื่อว่าเราจะไปถึงโอเอซิสได้” ไจแอนท์พูดด้วยความโล่งอก

“แต่ถ้าไม่มีอูฐช่วยในการเดินทางความเร็วของเราจะช้าลงมากอย่างแน่นอน..กำหนดการของเราที่จะไปถึงโอเอซิสภายในห้าวันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว..อย่างน้อยๆก็น่าจะใช้เวลาทั้งหมดเจ็ดวัน” ไป๋ฮวยพูด

“ก็พอได้..อาหารและน้ำที่เหลืออยู่น่าจะพอสำหรับเจ็ดวัน” ไจแอนท์พูด

“แต่ถ้าไม่มีผ้าห่มคืนนี้คงจะแย่น่าดู” อู๋เต๋อพูด “ยิ่งไปกว่านั้นอุปกรณ์สื่อสารก็หายไปด้วยและดูเหมือนว่าไม่มีทางติดต่อกับเบรนเดนและคนอื่นๆได้แล้ว”

“ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่นั่นก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว” ไจแอนท์พูด “ไม่ต้องกังวลไปฉันจะพาพวกเราทุกคนไปบุกทำลายศัตรูให้สิ้นและออกจากทะเลทรายนี้ไปพร้อมๆกัน” ไจแอนท์พูดอย่างหนักแน่นและทุกคนก็เชื่อมั่นในสิ่งนี้อย่างแรงกล้า

หลังจากพักสักครู่ทุกคนก็เดินต่อไป

หนึ่งวัน..สองวัน..สามวัน..วันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อแต่พวกเขาก็ไม่พบความเสี่ยงและอันตรายใดๆอีก จนวันเวลาผ่านไปห้าวันในชั่วพริบตาและความแข็งแกร่งทางกายภาพของทุกคนก็ถูกเผาผลาญไปอย่างรวดเร็วและการเดินของพวกเขาไม่ได้รวดเร็วเหมือนก่อนหน้านี้

“เฮ้พวกดูนั่นสิ!” อู๋เต๋อพูดพร้อมชี้ไปที่ฝูงชนที่อยู่ไกลออกไป

“ในที่สุดพวกเราก็เจอ!” ไจแอนท์กำหมัดอย่างดุเดือดจากนั้นก็ตรวจเช็คอาวุธแล้วพูดต่อ “ฉันทรมานมามากเกินไปแล้วเพราะงั้นฉันต้องได้ถลกผิวหนังของพวกมันออก!”

จากนั้นไจแอนท์ก็หยิบกล้องส่องทางไกลออกมาดูแล้วพูดว่า “ใช่!..นั่นพรรตพวกของแดนนี่บอลล์..ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกมันเพราะงั้นพวกมันเลยชะลอการเดินทาง..เอาล่ะตรวจสอบอาวุธและเตรียมพร้อมสำหรับการปะทะ!”

เมื่อทุกคนตรวจสอบปืนและกระสุนเสร็จทุกอย่างก็พร้อมแล้วและรอเพียงคำสั่งของไจแอนท์ “ที่นี่ไม่มีอุปสรรคอะไรมันเป็นที่โล่งเพราะงั้นพวกนายต้องระวัง” อู๋เต๋อพูด “ฉันเพิ่งเห็นแดนนี่บอลล์อยู่ในฝูงชนและตราบใดที่เรากำจัดพวกมันได้เราก็จะชนะ..ทุกคนพร้อมมั้ย?”

“พร้อม!” ทุกคนตะโกนพร้อมกัน

จากนั้นไจแอนท์ก็พยักหน้าเล็กน้อยและหันไปมองไป๋ฮวยและมองดูเขา เมื่อเห็นเช่นนั้นไป๋ฮวยก็เข้าใจว่าไจแอนท์กำลังบอกให้เขาดูแลเย่เชียนให้ดี “เอาล่ะเริ่มปฏิบัติการโจมตีได้!” ไจแอนท์ตะโกน

ด้วยคำสั่งทุกคนก็แยกย้ายกันไปด้านหน้าเป็นรูปพัด “ปัง..ปัง..ปัง” เสียงปืนดังขึ้นและกระสุนพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“แดนนี่น้อยออกมามอบตัวและให้ฉันระเบิดประตูหลังของแกซะ” ไจแอนท์ตะโกนเสียงดังพร้อมถือปืนกลมือหนักและบนไหล่ก็มีกระสุนจำนวนมาก

ในเวลานี้อีกฝ่ายก็ตอบโต้อย่างรวดเร็วและเปิดการโต้กลับอย่างรวดเร็ว เดิมทีในกลุ่มของแดนนี่บอลล์มีคนอยู่ 20 คน แต่ตอนนี้เหลือคนเพียงแค่หนึ่งโหลเท่านั้น ในแง่ของตัวเลขนั้นแน่นอนว่าพวกเขาได้เปรียบแต่อย่างไรก็ตามพวกเขาก็อยู่ในทะเลทรายมานานกว่าเย่เชียนและคนอื่นๆพอสมควรและนอกจากนี้พวกเขายังโดนพายุทรายเมื่อวานนี้อีกดังนั้นจึงทำให้พวกเขาสูญเสียอาหารและน้ำจนหมดแรงและทำให้ความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกเขาก็อ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด

“พวกแกเป็นใคร?” แดนนี่บอลล์ตะโกนถามอย่างเสียงดังเมื่อเห็นร่างของพวกเขาจากระยะไกล

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน