ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 856

ตอนที่ 856 เยือนเมืองปินไห่

เย่เชียนนั้นปฏิบัติต่อทหารด้วยความเคารพอย่างสูงเสมอมาและอาจเป็นเพราะเขาเป็นทหารด้วย ซึ่งถึงแม้ว่ากองทัพแห่งชาติจะไม่นับถือและเคารพทหารรับจ้างและคิดว่าพวกเขาไม่คู่ควรที่จะถูกเรียกว่าทหารก็ตามแต่ก็ไม่มีใครสามารถลบล้างคุณงามความดีที่ทหารรับจ้างสร้างขึ้นในโลกใบนี้ได้และไม่มีใครดูหมิ่นพวกเขาได้เลย

ถึงแม้ว่าจะมีแกะดำอยู่ในกองทัพแต่เย่เชียนก็เชื่ออย่างแน่นอนว่าเขายังคงเป็นทหารเลือดเหล็กที่แท้จริง ยกตัวอย่างเช่นคนแบบเจียงซินนั้นเย่เชียนรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ควรค่าแก่การเคารพ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ต้องเอาชนะเจียงซินหากต้องการที่จะช่วยเขา

อันที่จริงทักษะการต่อสู้ของเถียหนานนั้นไม่ได้แย่เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเมื่อเขาเผชิญหน้ากับเย่เชียนเขาจึงเลือกที่จะยับยั้งความแข็งแกร่งของเขาเอาไว้จนทำให้เย่เชียนนั้นได้เปรียบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเวลาเผชิญหน้ากับศัตรูเราห้ามแสดงความเมตตาเด็ดขาด หากเลือกที่จะโจมตีเราต้องเป็นเหมือนสิงโตที่วิ่งเข้าหากระต่ายและต้องทำให้ดีที่สุดและถ้าหากเราประมาทเราก็จะมีแต่จะสูญเสีย

“เขี้ยวหมาป่า!..สมคำร่ำลือจริงๆ..ฉันแพ้แล้ว!” เถียหนานสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูด

“ลอบโจมตีเนี่ยนะมันเป็นความสามารถที่ไหนกัน..มันเป็นการเล่นทีเผลอ!” สมาชิกของหน่วยพิทักษ์มังกรที่ด้านข้างพูดอย่างโกรธจัด

“ถ้าแพ้ก็คือแพ้มันไม่มีข้อแก้ตัวแล้ว..สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้ถูกต้องเพราะเมื่อจัดการกับศัตรูเราต้องทำให้ดีที่สุดไม่งั้นเราเองที่จะเป็นฝ่ายแพ้” เถียหนานตะคอกอย่างรุนแรง

หม่าเต๋อหงก็พยักหน้าเล็กน้อยเพราะเขายินดีเป็นอย่างยิ่งที่เย่เชียนมีทักษะดังกล่าว เมื่อคืนที่ผ่านมาหม่าเต๋อหงก็ถามถึงสถานการณ์ของเย่เชียนด้วย แต่สิ่งที่เย่เชียนพูดนั้นมีแต่สิ่งที่คลุมเครือเท่านั้นและไม่ได้บอกว่าเขาเรียนทักษะของเขามาที่ไหนและไม่ใช่ว่าเย่เชียนไม่เชื่อหม่าเต๋อหงแต่เย่เชียนรู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องบอกอย่างชัดเจนเพราะท้ายที่สุดเขาและหม่าเต๋อหงก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแต่เป็นเพียงเพราะความสัมพันธ์ของพ่อเท่านั้นที่ทำให้เขายังอยู่ตรงนี้ไม่เช่นนั้นเย่เชียนก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะมาที่นี่ทำไม

“เป็นยังไงบ้างคุณหม่า..ผมเลือกคนไม่ผิดใช่มั้ย” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด “ผมสบายใจมากถ้าเขาเป็นผู้นำภารกิจครั้งนี้และเขาก็ไม่ได้เป็นคนของหน่วยพิทักษ์มังกรด้วยเพราะงั้นเขาจะไม่มีความกังวลหรือลังเลเมื่อต้องทำสิ่งที่จำเป็น”

หม่าเต๋อหงก็มีความชัดเจนว่าเจียงซินนั้นเป็นบุคคลที่เก่งที่สุดของหน่วยพิทักษ์มังกรและไม่มีสิ่งใดที่เจียงซินไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน ในหน่วยพิทักษ์มังกรนั้นเจียงซินเป็นคนที่มีศักยภาพมากที่สุดและเป็นคนที่หม่าเต๋อหงฝึกฝนและสนับสนุนเขามาโดยตลอดแต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เจียงซินได้จบลงบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับได้

แม้ว่าจะเป็นเถียหนานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถหยุดยั้งเจียงซินได้และหม่าเต๋อหงก็ไม่อยากเห็นทหารของเขาตายด้วยน้ำมือของพวกตำรวจและคนของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ ซึ่งมันไม่สามารถยอมรับได้และเขาก็อยากจะฆ่าคนของตัวเองด้วยน้ำมือของตัวเองมากกว่าปล่อยให้พวกเขาตายอย่างไร้ประโยชน์

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดถูกเพราะเย่เชียนนั้นไม่ใช่คนของหน่วยพิทักษ์มังกรและท้ายที่สุดแล้ว ดังนั้นเย่เชียนจึงสามารถที่จะทำตามความถูกต้องโดยไม่ลังเลหรือกังวลใจและจะไม่รู้สึกลำบากใจ ด้วยเหตุผลนี้มันจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการหยุดยั้งเจียงซิน

หม่าเต๋อหงก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ตกลง..นั่นคือการตัดสินใจสุดท้าย..เถียหนานคุณกับเย่เชียนจะต้องรีบไปที่เมืองปินไห่ในทันทีและเย่เชียนจะเป็นคนคุมปฏิบัติการและภารกิจในครั้งนี้!”

“รับทราบครับ!” เถียหนานทำความเคารพและตะโกนว่า “ผมสัญญาว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ!”

เมื่อมองไปที่เย่เชียนแล้วหม่าเต๋อหงก็ก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่ของเย่เชียนเบาๆแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นไปได้ฉันก็หวังว่า..เฮ้อเอาเถอะลืมมันไปซะ..ช่วยให้เขาหลับอย่างสบายด้วย!” เมื่อพูดจบหยาดน้ำตาก็ร่วงหล่นจากหางตาของมาเต๋อหงเพราะนายทหารและลูกน้องที่เขารักมากที่สุดต้องมีจุดจบแบบนี้มันจึงทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก

เย่เชียนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจและเขาก็รู้สึกประหลาดใจกับคำพูดที่คลุมเครือของหม่าเต๋อหงว่าเขากำลังหวังอะไรอยู่ เขาต้องการที่จะให้เย่เชียนปล่อยเจียงซินไป? เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะคิดอย่างลับๆว่าถ้ามันเป็นความรู้สึกส่วนตัวหม่าเต๋อหงก็คงจะเลือกแบบนั้นจริงๆ อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้ดีไปกว่าหม่าเต๋อหงแล้วว่าถ้าหากลูกน้องที่เขาฝึกฝนมาได้ทรยศต่อองค์กรและพี่น้องและออกไปสู่สังคมภายนอกแล้วมันจะก่อให้เกิดภัยคุกคามครั้งใหญ่แค่ไหน ดังนั้นไม่ว่าเขาจะลังเลใจเพียงใดเขาก็ยังต้องแน่วแน่และเด็ดขาด

เย่เชียนก็ยิ้มและไม่สนใจหม่าเต๋อหงอีกต่อไปเพราะเขาได้ตัดสินใจอยู่ในใจแล้วเพราะงั้นทำไมเย่เชียนต้องกังวลกับสิ่งที่หม่าเต๋อหงพูดด้วยเพราะเย่เชียนเป็นคนที่เดินตามเส้นทางของตัวเองมาโดยตลอดและตราบใดที่เขาไม่ละเมิดกฎและความมั่นคงของประเทศเขาก็จะไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครและทำอะไรผิดไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน