ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 859

ตอนที่ 859 ความกล้าของแม่ม่ายดำ

แม่ม่ายดำจือเหวินอายุสามสิบปีและไม่เพียงแต่ไม่ดูแก่เท่านั้นเพราะเธอยังเพิ่มเสน่ห์ที่ดูเป็นผู้ใหญ่และความงดงามในแบบของผู้หญิงอีกด้วย ที่จริงแล้วเมื่อเทียบแม่ม่ายดำจือเหวินกับหญิงสาวทั่วไปแล้วหญิงสาวพวกนั้นไม่มีเสน่ห์และแรงดึงดูดใจในแบบของผู้หญิงเท่ากับเธอเลย เพราะเธอนั้นดูมีเสน่ห์มากสำหรับผู้ชายเพราะเธอรู้ว่าผู้ชายต้องการอะไรมากกว่าหญิงสาวเหล่านั้น

ท่าทางการสูบบุหรี่ของแม่ม่ายดำของแม่ม่ายดำจือเหวินนั้นสง่างามมากและท่าทางของเธอก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้หญิง บางคนบอกว่าอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้หญิงคือร่างกายดังนั้นหากแม่ม่ายดำจือเหวินคนนี้ใช้ร่างกายของเธอเป็นอาวุธล่ะก็เกรงว่าจะมีผู้ชายไม่มากนักที่จะหลบหนีและยับยั้งชั่งใจได้ แม้กระทั่งตอนนี้เมื่อแม่ม่ายดำจือเหวินพบปะกับผู้คนจากทุกสาขาอาชีพ เธอก็สามารถขจัดความเป็นศัตรูได้อย่างง่ายดายและในที่สุดเธอก็บรรลุข้อตกลงความร่วมมือและนี่คือเสน่ห์ของผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่อย่างเธอนั่นเอง

อันที่จริงเย่เชียนไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบสูบบุหรี่นักแต่เขาต้องยอมรับเลยว่าการสูบบุหรี่ของแม่ม่ายดำจือเหวินนั้นไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำลายเสน่ห์ของเธอเท่านั้นแต่ยังทำให้เธอดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้นอีกด้วย

เย่เชียนก็สูบบุหรี่อย่างช้าๆแล้วพูดว่า “ผมคิดว่าหัวหน้าจือก็น่าจะรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่โรงแรม?”

แม่ม่ายดำจือเหวินก็ถึงกับตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าและพูดว่า “ฉันรู้แค่นิดหน่อย” เธอสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับความหมายในคำถามของเย่เชียน

“ก็ดีที่รู้ผมจะได้ไม่ต้องอธิบายเยอะ” เย่เชียนพูด “ตอนแรกผมจะให้หัวหน้าจือช่วยหาตัวคนทำเรื่องวุ่นวายนี้..แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็น..ซึ่งผมไม่ได้คาดหวังเลยว่าเขาจะเป็นคนของหัวหน้าจือ”

แม่ม่ายดำจือเหวินก็นึกอะไรได้บางอย่างแต่เย่เชียนไม่ได้พูดเรื่องนี้เพิ่มเติม ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดออกมาได้ด้วยตัวเอง “คุณเย่หมายความว่าไง” แม่ม่ายดำจือเหวินพูด

“เอาล่ะ..พูดง่ายๆก็คือเพื่อนของผมฆ่าตัวตายที่โรงแรมนั้น..ส่วนแฟนสาวของก็ฆ่าตัวตายตายไปอีก..ยิ่งไปกว่านั้นก่อนเขาตายผมสัญญากับเขาว่าจะดูแลแฟนสาวของเขาแต่ผมกลับทำไม่ได้ผมเป็นหนี้เขาเพราะงั้นผมเลยต้องชดใช้ให้กับเขา” เย่เชียนพูดอย่างเคร่งขรึมโดยไม่แสดงความโกรธหรือการแสดงออกอื่นใดราวกับว่าเขากำลังพูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองและไม่มีใครเข้าใจในคำพูดของเขาเลย

แม่ม่ายดำจือเหวินก็ถึงกับตกตะลึงและมองหนิวเยว่อย่างเดือดดาล ซึ่งถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบการกระทำของหนิวเยว่ก็ตามแต่หยิวเยว่เป็นคนของเธอเอง ดังนั้นเธอจึงไม่อยากทำอะไรรุนแรงจนเกินไปแต่ตอนนี้สิ่งต่างๆกลับซับซ้อนมากขึ้นและเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแฟนเพื่อนของเย่เชียน

“คุณก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าพวกเขาฆ่าตัวตายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม” หนิวเปิ่นพูดอย่างโกรธเคือง “อีกอย่างที่นี่คือภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนในเมืองปินไห่แล้วคุณเป็นใคร..ที่นี่ไม่มีใครกล้าท้าทายเธอเลยสักคน”

‘หืม!’ แม่ม่ายดำจือเหวินคิดอย่างลับๆว่าหนิวเปิ่นคงจะต้องเป็นคนรับผิดชอบในเรื่องนี้แต่เธอคิดว่าอาจจะยังมีโอกาสแก้ไขได้แต่ตอนนี้เขากลับพูดแบบนี้ซึ่งมันเหมือนการเดินไปหาความตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เธอก็แปลกใจที่เย่เชียนไม่ได้โกรธแต่กลับมีรอยยิ้มจางๆที่มุมปากของเขา อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกว่าการที่เย่เชียนเป็นแบบนี้นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าแบบปกติเสียอีก

เย่เชียนก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆเพียงแต่เห็นแสงสีแดงกะพริบและทันใดนั้นมีดคลื่นโลหิตก็แทงเข้าไปที่ข้อมือของหนิวเปิ่นโดยตรง จากนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “แล้วแกล่ะเป็นใคร?..แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้งั้นเหรอ..รู้มั้ยว่าแม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดฉันให้ฆ่าคนที่ฉันอยากจะฆ่าได้”

ประโยคคำพูดของเย่เชียนนั้นแม่ม่ายดำจือเหวินก็เข้าใจโดยธรรมชาติ “คุณเย่ฟังฉันก่อน” แม่ม่ายดำจือเหวินพูด

เย่เชียนก็หันหน้าของเขาและเหลือบมองไปที่เธอและทันใดนั้นเย่เชียนก็ดึงมีดกลับมาจนเลือดพุ่งออกจากข้อมือของหนิวเปิ่นและเขาก็กรีดร้องตัวสั่นพร้อมกับหยาดเหงื่อที่ไหลลงจากหน้าผากของเขา ในตอนนี้หนิวเปิ่นใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเขาเอาไว้และยังคงสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด ซึ่งเมื่อได้ยินเสียงภายในห้องเหล่าบอดี้การ์ดด้านนอกก็รีบเข้ามาและเมื่อเห็นฉากตรงหน้าพวกเขาก็ถึงกับตกใจและรีบวิ่งไปหาเย่เชียนทันที

“หยุด!..ทุกคนออกไปซะ!” แม่ม่ายดำจือเหวินก็ตะโกนอย่างฉุนเฉียว

บอดี้การ์ดเหล่านั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆถอยกลับไป ซึ่งแม่ม่ายดำจือเหวินก็เหลือบมองเย่เชียนและพูดว่า “คุณเย่..คุณช่วยฟังฉันก่อนจะได้มั้ย?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน