ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 860

ตอนที่ 860 หัวใจเต้นรัว

อันที่จริงคำพูดของเย่เชียนก็ยังคงเกินจริงเล็กน้อยเพราะถึงแม้ว่าหม่าเต๋อหงจะต้องการแก้ไขปัญหาแต่ตัวตนสมาชิกของหน่วยพิทักษ์มังกรก็ล้วนเป็นความลับของรัฐและประเทศชาติ นอกจากนี้หม่าเต๋อหงก็ไม่เต็มใจที่จะให้ใครรู้เรื่องนี้และตำรวจจะสอบสวนหนิวเปิ่นอย่างละเอียดและสักถามข้อมูลอย่างจริงจัง

ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่ได้ต้องการที่จะแข็งข้อเกินไปกับแม่ม่ายดำจือเหวินเพราะเย่เชียนก็ชื่นชมผู้หญิงคนนี้อยู่บ้างและยังรู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์ในแบบผู้หญิงที่เปล่งประกายออกมาจากตัวของเธอ อย่างไรก็ตามเรื่องของหนิวเปิ่นนั้นเย่เชียนก็ต้องแก้ไขความอัปยศนี้

“หัวหน้าจือผมผิดไปแล้ว..ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกในอนาคต..ได้โปรดช่วยผมด้วย” หนิวเปิ่นคร่ำครวญและในเวลานี้เขาลืม ความเจ็บปวดไปหมดแล้วเพราะเขากลัวจนลืมความเจ็บปวด

แม่ม่ายดำจือเหวินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้”

คำพูดเหล่านี้เหมือนกับสายฟ้าจากท้องฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจของหนิวเปิ่นและเขาก็มีความเศร้าโศกภายในดวงตาของพร้อมกับครุ่นคิดอย่างดุเดือดในใจว่า ‘นังงูพิษ..ฉันรับใช้เธอมานานแต่เธอกลับปล่อยให้ฉันตาย’ เขาติดตามเธอมาหลายปีแต่ในที่สุดเขาก็ต้องจบชีวิตลงเช่นนี้ ในหัวใจของเขานั้นเขาสัมผัสได้เพียงความหนาวเหน็บและความเกลียดชังต่อจือเหวินที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ‘ในเมื่อเธอไม่คิดที่จะช่วยฉันถ้างั้นก็ต้องพึ่งตัวเอง’ หนิวเปิ่นคิดอย่างลับๆว่าตราบใดที่เขาจากไปที่นี่ได้เขาก็จะหนีไปต่างประเทศโดยเครื่องบินในทันที

หนิวเปิ่นยืนขึ้นจากพื้นโดยไม่สนใจความเจ็บปวดในมือจากนั้นก็หยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะกาแฟแล้วจ่อไปที่คอของแม่ม่ายดำจือเหวิน ท้ายที่สุดเขาก็เคยติดตามหยางเทียนเพื่อต่อสู้กับผู้คนมานับไม่ถ้วนดังนั้นเขาจึงมีความสามารถในการต่อสู้อยู่บ้าง จากนั้นเขาก็หันกลับมาและใช้มืออีกข้างหนึ่งล็อคคอของเธอเอาไว้

“อย่าขยับถ้าขยับอีกก็อย่ามาโทษที่ผมโหดร้ายก็แล้วกัน” หนิวเปิ่นพูดอย่างประหม่า

แม่ม่ายดำจือเหวินก็ถอนหายใจอย่างเย็นชาและพูดว่า “หนิวเปิ่นคุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”

“แน่นอนว่าต้องรู้อยู่แล้ว” หนิวเปิ่นพูดด้วยรอยยิ้มที่บ้าคลั่ง “ผมติดตามหยางเทียนและคุณมานานหลายปีแต่คุณกลับปล่อยให้ผมตายง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ..คุณไม่ต้องการผมแล้วจะเขี่ยผมทิ้งแบบนี้งั้นเหรอมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก..ถ้าผมต้องตายผมก็จะลากคุณลงนรกไปด้วย!”

“แล้วคุณต้องการอะไร” แม่ม่ายดำจือเหวิน ถามอย่างใจเย็นโดยไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อยบนใบหน้าของเธอ

“ง่ายมากก็แค่ปล่อยผมไป..ตราบใดที่ผมออกจากที่นี่อย่างปลอดภัยผมสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายผม” หนิวเปิ่นพูด “หัวหน้าจือคุณต้องคิดให้ดีนะว่าคุณมีทั้งเกียรติและศักดิ์ศรีและแต่ผมมันก็เป็นแค่ลูกน้อง..คิดให้ดีๆล่ะ”

แม่ม่ายดำจือเหวินก็เยาะเย้ยและพูดว่า “หนิวเปิ่นคุณจะมาโทษฉันไม่ได้เพราะชะตากรรมของคุณในวันนี้เกิดจากคุณเองทั้งหมด..ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หยางเทียนล่ะก็คุณจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้หรือเปล่า..ไม่ต้องมาข่มขู่ฉันหรอกถ้าคุณอยากจะฆ่าฉันก็ฆ่าเลยสิเพราะคุณจะไม่มีวันได้ออกจากที่นี่”

เย่เชียนก็พยักหน้าด้วยความชื่นชมและไม่น่าแปลกใจที่แม่ม่ายดำจือเหวินประสบความสำเร็จในวันนี้ ไม่เคยมีใครประสบความสำเร็จได้โดยไร้เหตุผลเพราะโอกาสที่มอบให้กับทุกคนนั้นเท่าๆกันและไม่ว่าใครจะคว้าโอกาสเอาไว้ได้หรือไม่และมีความสามารถที่จะคว้าโอกาสนี้หรือไม่ก็ตาม เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ปรบมือและพูดว่า “หนิวเปิ่น..ฉันจะบอกอะไรแกให้นะว่าต่อให้แกจะหลบหนีออกจากประเทศไปกบดานอยู่ที่ไหนก็ตามแต่แกจะไม่ได้มีชีวิตที่ดีและแกจะต้องเผชิญกับความโหดร้ายไม่รู้จบจากองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าของฉัน..ฉันจะไล่ล่าแกทั่วทุกมุมโลก..แกคงไม่สามารถหลบหนีไปตลอดชีวิตได้หรอก”

หนิวเปิ่นก็ตัวสั่นด้วยความกลัวและเขาก็พูดด้วยความกลัวว่า “เย่เชียนแกอย่ามาขู่ให้ฉันกลัวเลย..ฉันทนต่อความกลัวไม่ได้และถ้ามือของฉันสั่นเกินไปเธออาจจะตายได้นะ”

รอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เชียนและเขาก็พูดอย่างช้าๆว่า “ฉันไม่เคยถูกใครคุกคามมาก่อนและนอกจากนี้ไม่ว่าเธอจะอยู่หรือตายเธอก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันเลย..ฉันเชื่อว่าต่อให้เธอตายไปเหล่าลูกน้องของเธอก็ไม่คิดที่จะแก้แค้นฉันหรอก”

หนิวเปิ่นก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งอย่างไรก็ตามนี่เป็นความหวังเดียวของเขาและโดยธรรมชาติแล้วเขาก็ไม่สามารถยอมแพ้ได้ “อย่าขยับไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอจริงๆ!” เขาจ่อมีดเอาไว้ที่คอของแม่ม่ายดำจือเหวินแต่เขาก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกลัวอยู่ในใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน