ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 87

ในที่สุดการรับประทานอาหารค่ำก็จบลง

ซูไห่และเฉิงเฟิงเจิ้นยังคงไม่ชัดเจนเกี่ยวกับภูมิหลังครอบครัวของเย่เชียน ทั้งที่พวกเขาต้องการรับรู้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากกว่านี้ แต่พวกเขากลับได้รับฟังแค่เรื่องราวความเป็นมาในวัยเด็กของเย่เชียนตลอดเวลาระหว่างทานอาหารค่ำกันตั้งแต่ต้นจนจบ ถ้าหากพวกเขารู้ว่าเย่เชียนเป็นผู้นำของกองกำลังเขี้ยวหมาป่าและหัวหน้าสูงสุดของกลุ่มเครือบริษัทน่านฟ้าแล้วล่ะก็ คงเดาไม่ออกเลยว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

เมื่อเห็นเย่เชียนและหลินโรโร่วจับมือกัน ขณะที่กำลังแยกย้ายกันกลับ เฉิงเฟิงเจิ้นก็พูดขึ้นมาว่า “นี่คุณจะปล่อยให้โรโร่วไปที่โรงแรมกับเขาจริง ๆ เหรอ ?”

ซูไห่ยักไหล่และพูดว่า “ทำไมล่ะ ? พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ… เธอจะให้ฉันโทรไปหาน้องสาวฉันตอนนี้แล้วบอกว่าลูกสาวเธอกำลังไปโรงแรมกับผู้ชายเหรอไง ? ไม่ต้องหรอกหน่า… ฉันเชื่อว่าโรโร่วรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่”

เฉิงเฟิงเจิ้นอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดว่า “เฮ้อ… เมื่อใดก็ตามที่ผู้หญิงมีความรัก พวกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กอายุสามขวบ! ตั้งแต่โรโร่วได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ เธอดูจริงจังและหลงเสน่ห์เขามากเลยทีเดียว… แล้วเราจะรู้จักภูมิหลังครอบครัวของผู้ชายคนนี้ได้ยังไงกันล่ะ ?”

“ฉันว่าเรื่องนี้มันเกินมือเราไปแล้วแหละ… อีกไม่กี่วันน้องสาวฉันก็จะมาที่เมืองเซี่ยงไฮ้นี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ให้พวกเขาไปจัดการกันเอาเองเถอะ เพราะสุดท้ายแล้วเรื่องนี้พวกเราก็เป็นแค่คนนอกอยู่ดี” ซูไห่พูดอย่างจริงจัง

“เฮ้อ… ก็คงทำได้แค่นี้สินะ…” เฉิงเฟิงเจิ้นถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

……

หลินโรโร่วเม้มปากของเธอพร้อมกับกลั้นหัวเราะด้วยท่าทางที่น่ารัก วันนี้พวกเขาทั้งสองผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้ด้วยดี เธอจึงรู้สึกดีใจและมีความสุขจนแทบจะอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้

“คุณหัวเราะอะไรน่ะ ?” เย่เชียนถามอย่างอ่อนโยน

“ก็… ฉันไม่เคยเห็นลุงกับป้าเป็นเหมือนวันนี้เลยน่ะสิ” หลินโรโร่วตอบ

เย่เชียนหัวเราะเบา ๆ “หึ ๆ ๆ แน่นอนสิ ก็ผมมีเสน่ห์ขนาดนั้นนี่นะ… แม้แต่ลุงกับป้าของคุณก็ยังต้องหลงใหลในตัวผมเลย คืนนี้ผมไม่ได้ทำให้คุณขายหน้าใช่มั้ย ?”

หลินโรโร่วมองเย่เชียนอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “อื้ม คุณมีเสน่ห์มาก… และไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้ฉันต้องขายหน้าเลย คืนนี้ฉันมีความสุขมากเลยนะ ต้องขอบคุณคุณจริง ๆ” หลินโรโร่วรู้ดีถึงนิสัยของเย่เชียนว่าการที่จะให้เขาพูดอย่างอ่อนโยนในคืนนี้นั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เย่เชียนหัวเราะอย่างมีความสุขและพูดว่า “ถ้าคุณรู้สึกขอบคุณผมจริง ๆ ล่ะก็… อยู่กับผมต่ออีกสักพักจะได้มั้ยล่ะ ?”

สิ้นเสียงพูดของเย่เชียน พวงแก้มขาว ๆ ของหลินโรโร่วขึ้นสีแดงระเรื่อทันที

“ที่รัก… คุณนี่ช่างน่ารักจริง ๆ ผมมีความสุขมากรู้ไหม ?” เย่เชียนยิ้มจาง ๆ และใช้นิ้วอันเรียวยาวสะกิดจมูกของหลินโรโร่วเล่นเบา ๆ จากนั้นก็พูดว่า “ไปที่โรงแรมไฮแอทกันเถอะ ผมมีห้องสวีทสุดหรูติดริมแม่น้ำด้วย”

“เย่เชียน… เราไม่ต้องถึงขนาดไปโรงแรมกันก็ได้” หลินโรโร่วพูดอย่างเขินอาย เธอรู้ดีว่าเย่เชียนไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไร และนั่นก็เป็นเหตุผลว่า ทำไมเธอถึงพยายามที่จะปฏิเสธเขาเพื่อไม่ให้เขาต้องใช้เงินไปกับห้องสวีทวิวติดริมแม่น้ำแสนแพงนั่น แม้ว่าหลินโรโร่วจะเกิดในครอบครัวที่มีฐานะ แต่เธอก็ไม่ได้มีนิสัยที่ชอบใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายเลย สำหรับเธอแล้ว ตราบใดที่เย่เชียนกับเธออยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะต้องกินแต่ผักและอยู่ในกระท่อมมุ้ง มันก็ทำให้เธอมีความสุขได้

เย่เชียนรู้สึกประทับใจมาก เธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ ถ้าเขาพลัดพรากจากเธอไป เขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยแล้วพูดต่อว่า “ไปกันเถอะ… ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจหรอก”

หลินโรโร่วไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเพียงแค่พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ และปล่อยให้เย่เชียนจับมือเธอเข้าไปในรถแท็กซี่ จากนั้นทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปที่โรงแรมไฮแอท

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเย่เชียนในการเข้าโรงแรมกับผู้หญิงสองต่อสอง แต่อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เขารู้สึกประหม่าและตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว เย่เชียนก็จูงมือหลินโรโร่วเข้าไปในห้องนอน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน