ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 88

“บางครั้ง… การเติบโตมาในครอบครัวแบบนี้มันก็น่าเศร้าใจจริง ๆ นะ ถ้าฉันเลือกได้ ฉันอยากเกิดมาเป็นลูกสาวของคนธรรมดา ๆ ดีกว่า ฉันจะได้ไม่ต้องมาแบกรับความรับผิดชอบของครอบครัวแบบนี้” หลินโรโร่วพูดด้วยสีหน้าที่ดูเศร้า ๆ

“เย่เชียน… ฉันน่ะตกลงกับพ่อแม่ของฉันเอาไว้ว่าฉันจะยอมแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักก็ได้ แต่พวกเขาจะต้องให้เวลาฉันสองปี เพื่อให้ฉันได้ใช้มันอย่างคุ้มค่าและได้มีชีวิตเป็นของตัวเอง… สองปี… ถึงแม้มันจะไม่ได้นานก็ตาม แต่มันจะกลายเป็นความทรงจำที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันเลยล่ะ และฉันก็สัญญากับตัวเองเอาไว้ว่า ฉันจะไม่ตกหลุมรักใครทั้งนั้น เพราะหลังจากสองปี ฉันก็ต้องทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้กับพ่อแม่ซึ่งก็คือการแต่งงานกับลูกชายคนโตของผู้ว่าการคนนั้น…

เย่เชียน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคุณในโรงพยาบาล เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ฉันเห็นคุณร้องไห้ด้วยความตื้นตันเหมือนกับเด็กตัวเล็ก ๆ ในตอนนั้น มันเหมือนกับว่าหัวใจของฉันถูกแทงไปด้วยหนามนับร้อยนับพัน พอรู้ตัวอีกที ฉันก็ตกหลุมรักคุณไปแล้วอย่างหมดหัวใจ เฮ้อ… นี่มันบ้ามาก ฉันไม่สมควรจะรักคุณใช่มั้ย ?”

ดวงตาของหลินโรโร่วเริ่มวาววับไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถอดกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไปจึงก้มหัวลงและร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างขมขื่น ในช่วงเวลาสองปีที่เธอนั้นได้รับอิสระและเสรีภาพอย่างเต็มที่ เธอต้องแลกมันมาด้วยความทุกข์ตลอดทั้งชีวิตของเธอ

เย่เชียนโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาเบา ๆ หัวใจของเขาเจ็บปวดมากราวกับว่าถูกใครบางคนแทงอย่างโหดเหี้ยมเข้าไปกลางใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลินโรโร่วจะต้องพบกับเรื่องราวเช่นนี้ เธอได้รับความกดดันแบบที่คนเป็นลูกสาวไม่สมควรแบกรับมันเอาไว้ และเมื่อเปรียบเทียบกับจ้าวหยากับฉินหยูแล้ว พวกเธอไม่อาจรู้ตัวเองว่าพวกเธอโชคดีมากเพียงใด

หลังจากนั้นไม่นาน หลินโรโร่วก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ขณะที่เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของเย่เชียน เธอก็พูดว่า “เย่เชียน… ได้โปรดยกโทษให้กับความเห็นแก่ตัวของฉันด้วยนะ แต่ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองให้ไม่รักคุณได้จริง ๆ สัญญากับฉันนะ… สัญญากับฉันได้มั้ยว่าถ้าหากว่าในอนาคตฉันต้องจากคุณไป คุณจะต้องไม่เสียใจ เพราะไม่ว่าตัวของฉันจะไปอยู่ที่ไหน แต่หัวใจของฉัน มันจะเป็นของคุณตลอดไป… ฉันเชื่อว่าครึ่งปีที่เหลืออยู่นี้ มันจะกลายเป็นความทรงจำที่ดีและมีความสุขที่สุดในชีวิตของฉันอย่างแน่นอน”

“คนโง่… ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปไหนทั้งนั้นแหละ… ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณทิ้งผมไปตลอดชีวิตหรอก” เย่เชียนพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่

หลินโรโร่วยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “ฉันรู้… ว่าคุณรักฉันมากเหมือนกับที่ฉันรักคุณมากเช่นกัน… แต่ฉันก็ต้องนึกถึงครอบครัวของตัวเองด้วย จะด้วยความทุกข์ทรมานหรืออะไรก็ตามแต่ มันไม่มีทางเลือกอื่นเลย บางสิ่งบางอย่างมันก็เกินกว่าที่พวกเราจะสามารถควบคุมได้ เย่เชียน… อย่าให้ฉันทำให้คุณทุกข์ใจเลย เย่เชียนคนที่ฉันรู้จักน่ะเขาเป็นคนเข้มแข็งเด็ดขาด ฉันรู้ว่าคุณต้องทำสิ่งที่ฉันขอได้แน่ เพราะไม่ว่าฉันจะทำอะไรหรืออยู่ที่ไหน ความรู้สึกเหล่านี้ก็จะยังคงอยู่ตลอดไปและเวลาที่เหลืออยู่อีกครึ่งปีนี้ เราจะใช้มันอย่างคุ้มค่าและมีความสุขที่สุด…

เย่เชียน… ได้โปรดรักฉันอย่างถูกต้องเถอะนะ… ฉันอยากจะจดจำคุณในทุก ๆ ส่วนของคุณ เพื่อเก็บคุณไว้ในความทรงจำที่แสนดีของฉัน”

เมื่อหลินโรโร่วพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

เย่เชียนส่ายหัวเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเพื่อหยุดการกระทำของหลินโรโร่ว จากนั้นก็พูดว่า “ใส่เสื้อผ้าของคุณกลับไปก่อน”

หลินโรโร่วชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็ส่งเสียงร่ำไห้และสะอึกสะอื้นอย่างหนักหน่วง

เย่เชียนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและพูดว่า “โรโร่ว… ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหัวใจของคุณจะบอบช้ำและได้รับความกดดันแบบนี้มาตลอด เป็นเพราะผมเองที่เป็นแฟนที่มีความสามารถไม่มากพอ บางทีคุณอาจจะเรียกผมว่าคนโง่เลยก็ได้… แต่ผมไม่อยากให้คุณมอบใจมอบกายให้ผมภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หลังจากนี้ไปผมสัญญาว่าผมจะทำให้คุณมีความสุขโดยไม่ต้องกังวลอะไรอีกเลย เมื่อถึงเวลานั้นแล้ว คุณก็จะสามารถมอบใจและมอบกายให้กับผมได้อย่างมีความสุขจริง ๆ ดูเหมือนว่าผมจะยังไม่เคยเล่าเรื่องของผมให้คุณฟังเลยสินะ… คุณอยากฟังมันไหม ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน