ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 90

หลี่ฮ่าวเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า “พี่สอง พี่บอกผมมาครับว่าพี่อยู่ที่ไหน ผมจะได้ไปรับพี่”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปเอง แค่บอกที่อยู่มาก็พอ” เย่เชียนพูด

“ได้ ๆ เจอกันสิบโมงเช้าที่สโมสรเจิดจรัสห้อง VIP เบอร์สองครับ” หลี่ฮ่าวเงียบไปครู่หนึ่งทำอย่างกับจะวางสาย แต่แล้วเขาก็พูดเสริม “พี่สองห้ามมาสายเลยนะพี่”

“เออ ๆ มั่นใจได้เลยว่าฉันจะไปตรงเวลา” พูดจบเย่เชียนก็วางสายไป

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูโทรศัพท์มือถือของตัวเองและกดไปที่เบอร์โทรศัพท์โทรหาหลี่เหว่ยยี่

“หลี่เหว่ยยี่ นายเตรียมของขวัญให้ฉันที ขอแพง ๆ แต่อย่าหรูหราเกินไป ส่วนจะเป็นอะไรนั้นนายจัดการเลือกมาเองเลย”

“บอสจะให้ใคร ?” หลี่เหว่ยยี่ถาม

“เลขานุการคณะกรรมการเทศบาลเซี่ยงไฮ้ หวังปิง” เย่เชียนตอบ

“ไม่มีปัญหา ว่าแต่บอสต้องการเมื่อไหร่ครับ” หลี่เหว่ยยี่ถามต่อ

“ก่อนเก้าโมงเช้า นำมันไปที่โรงแรมไฮแอทแล้วรอฉันอยู่แถว ๆ ทางเข้า” เย่เชียนพูด

“ได้บอส เดี๋ยวผมจัดให้” หลังจากที่หลี่เหว่ยยี่พูดจบ เขาก็รีบวางสายไป

การเลือกของขวัญนั้น สำหรับเขาแล้วมันค่อนข้างยุ่งยากพอสมควร ของขวัญให้คนระดับสูง ๆ แบบนั้นมันควรจะแพงและมีระดับแต่ก็ต้องไม่เวอร์วังอลังการมากเกินไปนัก ตัวเขาลี่เหว่ยยี่กลัวการให้ของขวัญแก่ใคร ๆ มาก ยิ่งเป็นการมอบของขวัญให้กับเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็ยิ่งยาก แม้มันจะมีหลากหลายวิธีในการเลือกของ แต่ก็ต้องรอบคอบเพราะปัญหาหลาย ๆ อย่างอาจเกิดขึ้นได้ เช่นว่าของขวัญที่เลือกให้ดันไม่ตรงตามรสนิยมของผู้รับ อย่างไรเสียของขวัญมันต้องเข้ากับรสนิยมของผู้รับแต่ก็ยังต้องเป็นไปตามความเหมาะสมกับสถานะของผู้ให้

“คุณตื่นแล้วเหรอ ?” ขณะที่เย่เชียนยืนขึ้นและกำลังจะกลับไปที่ห้องนอน เขาเห็นหลินโรโร่วยืนอยู่ข้างประตูห้องนอน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เธอยังคงดูมีความสุขเหมือนเมื่อคืน

เย่เชียนเดินเข้าไปสวมกอดเธอ โน้มใบหน้าลงจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ จากนั้นก็พูดว่า “คุณหิวมั้ย ? ถ้าหิวผมจะเรียกบริกรมาส่งอาหารเช้า”

หลินโรโร่วส่ายหัวเบา ๆ และพูดว่า “ฉันไม่หิว แล้วคุณล่ะหิวมั้ย ? หรือจะไปบ้านฉันดีล่ะ ฉันจะได้ทำอาหารให้คุณไง”

“เกรงว่าจะไม่ได้แล้วเพราะผมมีนัดกับท่านหวังปิง คืนนี้ผมค่อยไปที่บ้านของคุณนะ อ้อ ระวังไว้หน่อยล่ะเพราะผมว่าคืนนี้ผมคงคันปากมาก ผมอาจจะจู้จี้จุกจิกหน่อย คุณอาจจะต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้” เย่เชียนพูดและฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้าคุณมีธุระก็ไปทำก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะรอคุณอยู่ที่บ้านของฉันคืนนี้นะ” หลินโรโร่วพูดพลางครุ่นคิดถึงความหมายที่เย่เชียนบอกว่าคันปาก

เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุข “อืม… ตอนนี้เรายังพอมีเวลาอยู่ ถ้างั้นเรามาสนุกกันก่อนเถอะ” หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เย่เชียนก็มองหน้าหลินโรโร่วพร้อมกระโจนเข้าใส่เธอ

“อ๊า…!” หลินโรโร่วร้องลั่น เธอกระโดดวิ่งหนีเขา จากนั้นทั้งสองคนก็ต่อสู้กันอยู่ในห้อง เอาหมอน ผ้าห่ม หรืออะไรก็ตามที่หยิบได้โยนใส่กัน ทั้งคู่เล่นกันอย่างสนุกสนานแทบลืมเวลา

หลินโรโร่วไม่เคยมีความสุขเหมือนเมื่อคืนและวันนี้มาก่อน เธอเหมือนได้ปลดปล่อยความซุกซนและความไร้เดียงสาที่อัดอั้นมานานออกมา ทั้งคู่สู้กันไป ในที่สุดหลินโรโร่วก็ไม่สามารถหลบหนีจากเงื้อมมืออันชั่วร้ายของเย่เชียนได้ เธอถูกเย่เชียนกอดเอาไว้และทั้งสองก็กลิ้งไปบนเตียง เมื่อสัมผัสกันอย่างใกล้ชิด ทั้งสองคนก็นอนลงอย่างเงียบ ๆ เหลือเพียงเสียงลมหายใจ

“เย่เชียน… ตลอดชีวิตของฉันไม่เคยมีความสุขเท่าสองวันที่ผ่านมานี้เลย ขอบคุณนะ” หลินโรวโร่วพูดพร้อมกับมองเย่เชียนอย่างมีความหมาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน