ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 91

ในประเทศจีน มีสโมสรขนาดใหญ่อยู่ด้วยกันทั้งหมดสามแห่งนั่นก็คือ สโมสรเฮฟเว่นแอนด์เอิร์ธที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ สโมสรลาสดรีมเรดแมนชั่นที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ และสุดท้ายคือสโมสรเจิดจรัส ทั้งสามสโมสรนี้ไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกันได้ เพราะทั้งสามแห่งล้วนแล้วแต่เป็นที่นิยมชมชอบพอ ๆ กัน

สโมสรลาสดรีมเรดแมนชั่นและสโมสรเฮฟเว่นแอนด์เอิร์ธนั้น ถูกสั่งปิดโดยรัฐบาลจีน มีเพียงสโมสรเจิดจรัสเท่านั้นที่ยังคงยืนหยัดได้โดยไม่ล่มสลายลง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ยังดูคลุมเครือ เพราะมีรายงานว่าประธานของสโมสรเจิดจรัสนั้นมีวิธีการพิเศษบางอย่าง เนื่องจากลูกน้องของเขามีอิทธิพลไปทั่วประเทศจีน นอกจากนี้ ยังมีข่าวว่าประธานของสโมสรเจิดจรัสมีประวัติอาชญากรรมเทียบเท่ากับพวกองค์กรมาเฟียระดับโลกเลยทีเดียว แต่มันก็ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันไปต่าง ๆ นานา เพราะสุดท้ายแล้ว มาถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรที่สามารถใช้พิสูจน์ความจริงได้เลย

ภูมิหลังของประธานสโมสรเจิดจรัส รวมถึงวิธีการและเบื้องหลังอันยิ่งใหญ่ของเขายังคงเป็นปริศนาอยู่จนถึงทุกวันนี้

สโมสรเจิดจรัสแบ่งออกเป็นห้าชั้น แต่ละชั้นตั้งชื่อตามคุณธรรมทั้งห้าประการ ได้แก่ ความเมตตากรุณา ความชอบธรรม ความสุภาพ ความฉลาด และสุดท้ายคือความจริงใจ

มันขึ้นอยู่กับสถานะของลูกค้าว่าจะใช้ห้องไหน เพราะห้องทั้งหมดแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง หากคุณเป็นข้าราชการของรัฐ อย่างมากคุณก็มีสิทธิ์ได้ใช้เพียงห้องเมตตากรุณาเท่านั้น สำหรับห้องระดับสูงสุดของสโมสรเจิดจรัส มันเคยถูกใช้เพียงครั้งเดียวนับตั้งแต่เปิดทำการมา เพราะในเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ทหารใหญ่ชั้นนายพลมาเยี่ยมเยือน

หวังปิงมีตำแหน่งเป็นถึงเลขานุการคณะกรรมการเทศบาลเซี่ยงไฮ้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบโอ้อวดหรือผยิ่งผยอง เขารักษาความเป็นตัวเอง ถ่อมตน และมีความรอบคอบถี่ถ้วนอยู่เสมอ ขณะนี้เขารอโอกาสที่จะโค่นล้มศัตรูทางการเมืองของเขาให้สิ้นซากภายในการกระทำครั้งใหญ่เพียงครั้งเดียว เห็นได้จากการจัดการกับไฟล์และเอกสารลับของอู่หยางเฉิงที่เขาได้รับมาจากเย่เชียน ซึ่งเขานำมาใช้ให้เกิดประโยชน์จนมันช่วยเหลือตัวเขาได้มากมาย

ในตอนนี้อู่หยางเฉิงยังคงอยู่ระหว่างการสอบสวนทางวินัย ทว่าแม้จะยังไม่ทราบผล ตัวเขาอู่หยางเฉิงก็ออกมาได้โดยไม่ได้รับโทษใด ๆ จากการสอบสวนทางวินัย อย่างไรก็ตาม อาชีพทางการเมืองของเขาไม่ได้ราบอื่นอีกต่อไปแล้ว จากเหตุการณ์นี้มันทำให้เขาทำได้เพียงแค่รอดูการแข่งขันการเลือกตั้งผู้ว่าเทศบาลเมืองเซี่ยงไฮ้ของพรรคอื่น ๆ

นับตั้งแต่ตอนที่เย่เชียนถูกจับกุมตัว หวังปิงก็แอบรู้สึกตงิดใจเล็กน้อยว่าเย่เชียนนั้นช่างโชคดีอย่างเหลือเชื่อ ในตอนที่จ้าวเทียนห่าวเรียกประชุมคณะกรรมการของพรรคทั้งหมดในเมือง หวังปิงก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกว่าเย่เชียนน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ๆ อย่างที่หลี่ฮ่าวพูด

ตลอดเวลาแปดปีที่ผ่านมา เขาสงสัยว่าจริง ๆ แล้วเย่เชียนไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันแน่ ?

เมื่อมีคำถามมากมายเกี่ยวกับเย่เชียนผุดขึ้นในหัว หวังปิงจึงตัดสินใจใช้เครือข่ายของเขาเพื่อสืบประวัติค้นหาตัวตนของเย่เชียน แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่มีอะไรคืบหน้าแม้แต่น้อย เขาไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเย่เชียนเลย แต่ลางสังหรณ์บางอย่างมันบอกเขาว่าถ้าเขามีเย่เชียนเป็นพันธมิตร เย่เชียนจะช่วยเขาเกี่ยวกับการเมืองในอนาคตได้อย่างมาก

เมื่อหวังปิงรู้ว่าเย่เชียนตกลงที่จะมาพบกับตนนั้น เขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าการมาพบกันในครั้งนี้เย่เชียนจะต้องมีจุดประสงค์ในการยอมมาพบเขาอย่างแน่นอน

หวังปิงอยู่ในระบบราชการและรัฐบาลมาก็หลายปี เขารู้ดีว่าโอกาสบางอย่างมันมักจะถูกซ่อนอยู่ท่ามกลางอันตรายและความเสี่ยงต่าง ๆ เสมอ ถ้าหากไม่กล้าหาญพอก็จะไม่สามารถคว้าโอกาสเอาไว้ได้ หวังปิงรู้ตัวเองดีว่าไม่ว่าตัวเขาคิดจะดำเนินแผนการหรือเคลื่อนไหวอะไรใด ๆ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือเขาต้องรู้จักกับเย่เชียนให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก

การตกแต่งห้องหมายเลขสองของสโมสรเจิดจรัสแห่งนี้ไม่ได้เลิศหรูอลังการมากมายนัก แต่มันเผยให้เห็นถึงความสง่างามอย่างหาที่ติไม่ได้ เมื่อเย่เชียนเดินเข้าไปในห้อง เขาก็เห็นหวังปิงกับหลี่ฮ่าวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาทั้งคู่หันหน้าไปทางหญิงสาวในชุดกี่เพ้าที่กำลังชงชาอย่างประณีต เมื่อเธอชงเสร็จ เธอก็รินชาจากกาน้ำที่ถืออยู่ใส่ถ้วยน้ำชาให้ชายทั้งสองคน

เนื่องจากเย่เชียนไม่มีเวลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาจึงยังคงอยู่ในชุดสูทสีดำชุดเดิมเหมือนเมื่อคืนนี้ แต่เวลานี้เขาถอดแว่นกันแดดออกแล้วขณะที่เดินเข้าไปหาหวังปิงและหลี่ฮ่าว

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับหวังปิง

เมื่อหวังปิงอยู่ที่นี่ด้วย ก็เป็นธรรมดาที่หลี่ฮ่าวจะไม่กล้าเปิดประเด็นเริ่มคุยก่อน ทางด้านหวังปิงก็เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเย่เชียนอย่างใจเย็นโดยไม่พูดอะไรขณะที่เย่เชียนยังคงยิ้มทักทายหวังปิงอย่างใจเย็นด้วยสายตาที่ดูกระตือรือร้น

ตลอดเวลาที่ผ่านมา หวังปิงเห็นว่าการจ้องมองและสายตาของเย่เชียนนั้นปราศจากความกลัวและความกังวลใด ๆ ใบหน้าของเขายังคงสงบและสุขุมอย่างยิ่งจึงทำให้หวังปิงอดที่จะแอบหวั่นเกรงเล็กน้อยไม่ได้ ในตอนแรกเขาตั้งใจจะวางท่าทำให้เย่เชียนรู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่เย่เชียนกลับมีแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม อีกทั้งยังดูสงบมั่นคงจนหวังปิงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขาจนลืมวางท่าไปเสียสนิท

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน