ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 914

ตอนที่ 914 แม่กับลูกเหมือนหมาข้างถนน

“พ่อ!..เป็นอะไรไป?” ชางกวนอู๋เต๋อคลานไปหาชางกวนซินหยางและมองไปที่ชางกวนซินหยางที่นอนอยู่บนพื้นและถามด้วยความเป็นห่วง ด้วยข้อเท็จจริงที่อยู่ข้างหน้าเขาโดยไม่ต้องอธิบายอะไรชางกวนอู๋เต๋อก็สามารถรู้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น จากนั้นเขาก็จ้องไปที่ชางกวนเจ้อแล้วพูดว่า “นี่แกทำอะไรลงไป..เขาเป็นปู่ของแกนะ!”

เจิ้งหยาซื่อก็ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆว่า “ที่รัก!..ทำไมคุณถึงถูกมันจับได้ล่ะ..คุณรู้มั้ยว่ามันทรมานฉันยังไง..คุณต้องแก้แค้นให้ฉันนะ”

ชางกวนอู๋เต๋อพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ถึงแม้ว่าเราจะใจร้ายกับแกแต่อย่างน้อยๆพวกเราก็ไม่ได้ฆ่าแกใช่มั้ย?..แกทำแบบนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

ชางกวนเจ้อก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งและพูดว่า “ฮ่าๆ..นี่เป็นผลกรรมที่พวกแกสมควรได้รับ..พวกแกปฏิบัติต่อฉันเหมือนหมาตั้งแต่เด็กจนโตเพราะงั้นพวกแกเคยเห็นฉันเป็นหลานชายและลูกชายหรือคนในครอบครัวบ้างหรือเปล่า?..ในสายตาของพวกแกฉันมันก็เป็นแค่เศษขยะ..ครั้งหนึ่งฉันเคยสัญญาเอาไว้ว่าตราบใดที่มีโอกาสฉันจะเอาคืนพวกแกสิบเท่าร้อยเท่าสำหรับสิ่งที่พวกแกทำ..ฉันคิดมาตั้งแต่เด็กแล้วว่าฉันต้องมีชีวิตรอดเพื่อแก้แค้นพวกแกเพราะงั้นฉันต้องตอบแทนบุญคุณพวกแกอย่างงั้นเหรอ?”

“แกได้ในสิ่งที่แกต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ” ชางกวนอู๋เต๋อพูด “หืมดูเหมือนว่าฉันคิดไม่ผิดสินะว่าแกมันเป็นไอ้ชาติชั่วและแกก็สมรู้ร่วมคิดกับพวกญี่ปุ่นจริงๆ..เอาสิวะจะฆ่าก็ฆ่าพวกเราซะ!”

“ไม่นะพ่อผมยังไม่อยากตาย!..ผมยังไม่อยากตายตอนนี้!” ชางกวนหยานยู่ถึงกับตกใจและร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

“แกเป็นทายาทของตระกูลชางกวนและไม่มีใครในตระกูลชางกวนกลัวความตาย!..หยานยู่เข้มแข็งเอาไว้เพราะความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวและแกจะกลับมาเกิดใหม่เป็นคนที่ยิ่งใหญ่อีกครั้ง” ชางกวนอู๋เต๋อพูด

“ไม่ผมไม่อยากตาย” ชางกวนหยานยู่คร่ำครวญอย่างเศร้าโศกและเงาแห่งความตายก็ปกคลุมไปทั่วหัวใจของเขาและชางกวน หยานยู่ก็รู้สึกทันทีว่าชีวิตนั้นมีค่ามากเพราะเขาเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆเท่านั้นเองและยังมีเวลาเหลืออีกมากมายในการเก็บเกี่ยวความสุขแต่ตอนนี้เขากลับต้องตายเพราะงั้นมันน่าเสียดายเกินไป “เดี๋ยวก่อนพี่ใหญ่..พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอเพราะงั้นโปรดยกโทษให้ฉันด้วย..จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ไม่ว่าอะไรฉันก็จะทำ” ชางกวนหยานยู่คุกเข่าลงบนพื้นและคลานเข้าไปหาชางกวนเจ้อแล้วอ้อนวอน

เมื่อเห็นฉากดังกล่าวชางกวนอู๋เต๋อก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ไอ้หนูทำแบบนั้นมันจะไปมีประโยชน์อะไร” ชางกวนอู๋เต๋อพูดอย่างประชดประชัน

“อะอะ..ตระกูลชางกวนของเรามีลูกหลานที่ขี้ขลาดและเลวทรามถึงสองคนแบบนี้ฉันละอายใจต่อบรรพบุรุษของตระกูลชางกวนจริงๆ” ชางกวนซินหยางพูดอย่างอ่อนแรงและดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเพราะถ้าเขาฆ่าชางกวนเจ้อไปตั้งแต่ตอนแรกเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

“ปัง!” ชางกวนเจ้อเตะชางกวนหยานยู่ออกไปและถุยน้ำลายด้วยความรังเกียจและพูดว่า “พี่ใหญ่เหรอฮ่าฮ่า..แกไม่เรียกฉันว่าลูกนอกคอกหรอกเหรอ..อยู่ๆฉันก็กลายเป็นพี่ใหญ่ของแก..ฉันยินดีที่จะมอบให้โอกาสแกเพราะงั้นถ้าแกเลียพื้นรองเท้าของฉันให้สะอาดบางทีฉันจะปล่อยแกไปก็ได้”

“เอาสิฉันจะเลีย” ชางกวนหยานยู่พยายามลุกขึ้นและคลานไปหาชางกวนเจ้อและพยายามอดทนกับอาการคลื่นไส้จากนั้นก็ก้มหน้าลงเพื่อเลียพื้นรองเท้าของชางกวนเจ้อ เมื่อเห็นฉากดังกล่าวชางกวนอู๋เต๋อก็ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจพรางคิดว่าเขาให้กำเนิดลูกชายแบบนี้ได้อย่างไรมันช่างไร้ความหวังเกินไป

“ฉันก็ยินดีที่จะเป็นสุนัขรับใช้ของนายน้อยเพราะงั้นได้โปรดปล่อยฉันไปด้วยเถอะ” เจิ้งหยาซื่อก็รีบอ้อนวอนราวกับการคว้าฟางเส้นสุดท้ายในการเอาชีวิตรอดเอาไว้

“ฮ่าฮ่า…” ชางกวนเจ้อแสยะยิ้มอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “แม่ลูกคู่นี้ไม่เลวเลย..ถึงแม้ว่าเธอจะแก่ไปหน่อยแต่ก็ยังสวยอยู่เพราะงั้นถ้าเอาเธอไปขายล่ะก็ฉันอาจจะทำเงินได้ไม่น้อยเลย”

“ตราบใดที่นายน้อยไม่ฆ่าฉันล่ะก็นายน้อยจะให้ฉันทำอะไรก็ได้” เจิ้งหยาซื่อพูด

“คุณ!..แม่งเอ๊ย!” ชางกวนอู๋เต๋อไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆเพราะภรรยากับลูกชายสองคนนี้ได้ทำเสียให้ตระกูลชางกวนอับอายอย่างมาก

ชางกวนเจ้อก็หัวเราะอย่างเย่อหยิ่งและมองไปที่ชางกวนอู๋เต๋อข้างหน้าเขาแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าแกคิดยังไงเมื่อแกเห็นสถานการณ์แบบนี้..แกรู้สึกอึดอัดมากมั้ย?..แกรู้สึกไร้ประโยชน์ไร้หนทางบ้างหรือเปล่า..ว่าแต่ใครนะที่เป็นทายาทของตระกูลชางกวน?”

ชางกวนอู๋เต๋ออดไม่ได้ที่จะตะลึงและพูดว่า “แกหมายความว่าไง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน