ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 946

ตอนที่ 946 คำพูดดีๆก่อนตาย

การต่อสู้ด้านนอกก็ยังคงดำเนินต่อไปและเสียงกรีดร้องก็ดูน่ากลัวมากในคืนที่มืดมิดนี้และเต็มไปด้วยเสียงโหยหวนจากส่วนลึกของนรก ในตอนนี้หัวใจของฮัตโตริชิฮิโระตกไปอยู่ที่ตาตุ่มข้อเท้าเพราะตอนนี้เขาทั้งประหม่าและหวาดกลัวอย่างมาก ถึงแม้ว่าผิวเผินเขาจะดูมั่นใจมากแต่เขาก็รู้ดีว่าพลังของเขี้ยวหมาป่านั้นทรงพลังมากแค่ไหนดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะประมาทเลยแม้แต่น้อย

ฮัตโตริชิฮิโระไม่ได้ทำอะไรเลยและได้แต่ยืนอยู่ข้างหลัง ซึ่งความหวังเดียวของเขาในตอนนี้คือหวังให้ลูกศิษย์ของเขาจัดการกับคนด้านนอกให้หมดและเข้ามาช่วยเหลือเขาอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามเขาก็รู้ดีว่าความหวังนี้ช่างริบหรี่มากแต่เนื่องจากมันเกิดขึ้นแล้วเขาจึงต้องเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนว่าลึกๆแล้วเขาจะบอกตัวเองว่าเขานั้นตัดสินใจผิดพลาดเพราะถ้าเขาจัดคนมาคุ้มกันเขามากกว่านี้เย่เชียนคงจะไม่กล้าลงมืออย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นสถานการณ์ทั้งหมดคงจะไม่เป็นเช่นนี้อย่างแน่นอน

เย่เชียนกับเฟิงหลานก็จัดการศัตรูของตัวเองอย่างรวดเร็วเช่นกัน เพราะจำนวนสองต่อหนึ่งนั้นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเย่เชียนเลย ด้วยพลังปราณที่หมุนเวียนในร่างกายได้ระเบิดออกมาพร้อมกับมีดคลื่นโลหิตในมือของเย่เชียนจนมันเปล่งแสงสีแดงเลือดราวกับอสูรจากนรกจนผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อเห็นมัน

อย่างไรก็ตามถึงยังไงก็ไม่ควรมองข้ามความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้เพราะเหล่ายอดฝีมือของสำนักนินจาอิงะเองก็ไม่ธรรมดา ด้วยวิชาดาบของประเทศญี่ปุ่นนั้นส่วนใหญ่จะใช้มือทั้งสองข้างจับดาบซึ่งช่วยเพิ่มพละกำลังของพวกเขาในระดับหนึ่ง ซึ่งการฟันแต่ละครั้งทำให้อีกฝ่ายกดดันได้มาก อย่างไรก็ตามคู่ต่อสู้ที่พวกเขาเผชิญหน้าล้วนเป็นนักสู้ยอดฝีมือของเขี้ยวหมาป่าที่ผ่านความตายมานับไม่ถ้วน ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาจะกดดันอย่างไรถึงยังไงพวกเขาก็เป็นฝ่ายโดนกดดันแทน

ชิงเฟิงตอนนี้เป็นเหมือนคนบ้าเพราะเขาถือมีดเอาไว้ในมือข้างหนึ่งและกรงเล็บแหลมอีกข้างหนึ่ง ดังนั้นเมื่อเห็นดาบคาตานะที่อยู่ข้างหน้าเขาแกว่งไปแกว่งมาแล้วชิงเฟิงก็ตอบโต้และหยุดมันด้วยมีดในมือของเขาและใช้กรงเล็บแทงเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดยั้งและหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งกรงเล็บของชิงเฟิงนั้นดูเหมือนจะมีชีวิตและพวกมันก็แทงเข้าไปในร่างกายของศัตรูซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและไร้ความปรานีอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างต่อเนื่องแล้วหัวใจของฮัตโตริชิฮิโระก็สั่นสะท้านและเขาก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ในตอนนี้ดวงตาของเขาหันมองไปรอบๆราวกับว่าเขาต้องการที่จะหลบหนีแต่น่าเสียดายที่เขาอยู่ในรังไหมของตัวเองและห้องโถงบรรพบุรุษแห่งก็นี้ไม่มีทางออกอื่นนอกจากประตูเท่านั้น เดิมทีทั้งหมดนี้ถูกออกแบบมาสำหรับการฆ่าเย่เชียนดังนั้นหลังจากที่เข้ามาที่นี่จึงไม่มีทางออกอื่น แต่ทว่าตอนนี้รังไหมของเขากลับทำให้ตัวเองไม่สามารถหลบหนีไปที่ไหนได้เลย

มีดคลื่นโลหิตในมือของเย่เชียนก็เจาะเข้าไปที่คอของฝ่ายตรงข้ามจากมุมแปลกๆที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย จากนั้นเลือดก็พุ่งออกมาอย่างกะทันหันและร่างกายของอีกฝ่ายก็ค่อยๆล้มลง ซึ่งนี่คือสิ่งที่เย่เชียนได้เรียนรู้จากสุดยอดนักฆ่าอย่างหลินเฟิงและมันก็ค่อนข้างมีประสิทธิภาพในการจัดการกับนินจาของประเทศญี่ปุ่นเหล่านี้ เนื่องจากหลินเฟิงได้เผชิญหน้ากับนินจาอิงะมาหลายครั้งดังนั้นเขาจึงศึกษาการเคลื่อนไหวและรูปแบบการโจมตีของเหล่านินจา ซึ่งการเคลื่อนไหวเหล่านี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นการผสมผสานระหว่างประสบการณ์จริงของหลินเฟิงและการปรับเปลี่ยนโดยเฉพาะและนั่นก็ทำให้พลังการโจมตีค่อนข้างที่จะทรงพลังและแม่นยำไปพร้อมๆกัน

นินจาทั้งแปดคนก็นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็วและกลายเป็นศพที่ไร้วิญญาณจนฮัตโตริชิฮิโระสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัว จากนั้นเขาก็มองไปที่เย่เชียนแล้วสูดลมหายใจด้วยความโกรธและตะโกนว่า “เย่เชียน..มันไม่มีประโยชน์อะไรถ้าแกจะฆ่าฉันเพราะถึงแม้ว่าแกจะฆ่าฉันได้แต่แกก็ไม่สามารถทำลายพันธมิตรองค์กรทั้งหมดได้อยู่ดี”

เย่เชียนยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “นั่นมันไม่เกี่ยวกันเพราะการทำลายสำนักนินจาอิงะก็เหมือนการกำจัดอุปสรรคไปหนึ่งอย่าง..ตราบใดที่เราไล่ทำลายทีละเล็กทีละน้อยล่ะก็พันธมิตรของแกก็สามารถพังทลายได้เหมือนกัน..นอกจากนี้พันธมิตรของพวกแกมันก็เต็มไปด้วยความขัดแย้งเพราะงั้นมันจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้นานสักแค่ไหนกัน..ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกเพราะฉันเชื่อว่าความแค้นเป็นเวลาหลายปีมันไม่สามารถแก้ไขได้เพราะเรื่องพวกนี้หรอก..ตราบใดที่ยังมีความขัดแย้งมันก็สามารถพังทลายได้ทุกเมื่อ!”

“เย่เชียนแกมันเป็นหมาป่าจริงๆ..ไอ้พวกหมาป่าเจ้าเล่ห์” ฮัตโตริชิฮิโระพูด

“ขอบคุณสำหรับคำชม” เย่เชียนพูด “เอาล่ะ..สำหรับผู้นำตระกูลฮัตโตริผู้ยิ่งใหญ่แล้วฉันคิดว่าแกควรจะรู้ว่าต้องทำยังไงใช่มั้ย?”

“หืมแน่นอนว่าฉันรู้..แกอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังในการรวมองค์กรใหญ่ๆเข้าด้วยกันใช่มั้ย?” ฮัตโตริชิฮิโระยิ้มอย่างดูถูกและพูดว่า “แกคิดว่าฉันจะบอกแกอย่างนั้นเหรอ..แกมั่นใจเกินไปแล้วเพราะต่อให้แกฆ่าฉันตอนนี้ถึงยังไงสำนักนินจาอิงะก็ยังคงดำเนินต่อไปและเหล่าลูกศิษย์จะแก้แค้นให้ฉันอย่างแน่นอน”

“ฉันรู้ว่าคนของแกมีจำนวนมากแต่ยิ่งมีคนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความขัดแย้งมากขึ้นเท่านั้นและมันจะทำให้ประสิทธิภาพในการต่อสู้ลดลงอย่างมาก” เย่เชียนพูดอย่างช้าๆ “สำนักนินจาอิงะของแกมีคนจำนวนมากก็จริงแต่ความขัดแย้งภายในก็ยิ่งเยอะตามไปด้วย..เหมือนกับการปะทะกันระหว่างสามตระกูลนินจาครั้งล่าสุดเพราะงั้นถ้าแกตายไปตระกูลอื่นๆก็จะต่อสู้และดิ้นรนแย่งชิงความเป็นผู้นำและมันจะไม่มีวันสงบลง..ด้วยเหตุนี้สำนักนินจาอิงะจะไม่มีเวลามาสนใจพวกเราแกไม่คิดว่างั้นเหรอ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน