ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 97

เย่เชียนนั้นได้ทานอาหารจากที่บ้านของหลินโรโร่วมาก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่ค่อยหิวเท่าไหร่นัก เขาเลยมีเวลาเฝ้าดูพฤติกรรมการกินอย่างบ้าคลั่งของคนทั้งสี่ตรงหน้า

เมื่อเปรียบเทียบกันระหว่างผู้หญิงทั้งสามคน ฉินหยูดูจะเป็นคนที่มีมารยาทบนโต๊ะอาหารมากที่สุด

“เย่เชียน… ทำไมคุณถึงทำอาหารเก่งขนาดนี้ล่ะ ? คุณไม่ได้ไปเรียนทำอาหารมาหรอกใช่มั้ย ?” หูวเค่อถามขณะที่เธอยังคงยัดอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

“ไม่หรอก… ผมทำได้แค่บะหมี่เต้าเจี้ยวกับอาหารแคริบเบียนพวกนี้เท่านั้นแหละ ผมไม่ได้ไปเรียนมาหรืออะไรเลย อาจเป็นเพราะตอนเด็ก ๆ ผมต้องอดอยากมามาก… ผมก็เลยหัดทำอาหารเมื่อโตขึ้น” เย่เชียนพูดอย่างเรียบง่าย

หลังจากตอบคำถามเสร็จ เย่เชียนก็รินไวน์แดงให้ฉินหยูและคนอื่น ๆ รอบโต๊ะ แต่เมื่อเขากำลังจะรินไวน์ให้กับฉินเฟิง ฉินหยูก็พูดขึ้นมาว่า “เขายังเด็กอยู่… อย่ารินให้เขาเลย”

ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “แหมพี่… ผมอายุตั้งยี่สิบแล้ว ผมไม่เด็กนะครับ”

“วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ… โอกาสพิเศษทั้งทีให้เขาดื่มนิดดื่มหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยขณะพูด

“แก้วเดียวเท่านั้นนะ” ฉินหยูพูดกับฉินเฟิงหลังจากที่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

ฉินเฟิงหัวเราะอย่างซุกซนและยิ้มให้เย่เชียนด้วยความรู้สึกขอบคุณ

“สุขสันต์วันเกิด!” เย่เชียนยกแก้วไวน์ขึ้นและโบกมือให้ฉินหยูขณะที่เขาพูด

“ขอบคุณนะทุกคน!” ฉินหยูยิ้มอย่างอ่อนโยนและชนแก้วของเธอกับเย่เชียน ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยกแก้วขึ้น พากันอวยพรวันเกิดให้เธอไปพร้อม ๆ กัน

หลังจากที่ทุกคนทานอาหารค่ำกันจนอิ่มหนำสำราญแล้ว เย่เชียนก็นำเค้กที่ซื้อมาจากร้านเบเกอรี่ออกมาเพื่อให้ฉินหยูขอพรและเป่าเทียน

พวกผู้หญิงกินเค้กกันไม่มากนัก เพราะส่วนใหญ่พวกเธอใช้เวลาไปกับการเล่นและหยอกล้อกันเสียมากกว่า ใบหน้าและร่างกายของพวกเธอเลอะไปด้วยครีมจากเค้ก ยกเว้นฉินเฟิงที่ดูจะกินเค้กไปเยอะที่สุดแต่เปื้อนครีมเค้กน้อยที่สุด

ดู ๆ แล้วฉินเฟิงน่าจะเป็นคนที่สนุกที่สุด แต่เนื่องจากเขาไม่สามารถดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างอื่นได้ เขาจึงดื่มเพียงแค่ไวน์แดงเท่านั้น แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาก็เมามากทีเดียว เขาดึงเย่เชียนเข้ามาใกล้และเริ่มคุยโวโอ้อวดเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระต่าง ๆ พร้อมกับเรียกเย่เชียนว่า ‘พี่เขย’ เอาเสียดื้อ ๆ

มันจะง่ายดายไปไหมนี่ ? การถูกเรียกว่าพี่เขยนั้นมันทำให้เย่เชียนรู้สึกมีความสุขมาก และในท้ายที่สุดฉินเฟิงก็เดินออกไปที่โซฟา เขาเมาหมดสติอยู่ตรงนั้น

เมื่อเย่เชียนเห็นฉินเฟิงนอนเมาไม่ได้สติอยู่ที่โซฟา เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางคิดในใจว่าเด็กคนนี้ เอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ได้น่ารำคาญอย่างที่คิดเลย อันที่จริงเขาน่ารักมากทีเดียว แต่อาจเป็นเพราะเขาเติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะจึงกลายเป็นคนที่หยิ่งผยอง แต่ลึก ๆ แล้วเด็กแบบนี้ก็มีช่วงเวลาน่าสงสารอยู่เช่นกัน

เย่เชียนเองก็ดื่มไปมากเช่นเดียวกัน เขาหัวเราะออกมาเสียงดังและเริ่มวิ่งเล่นกับหญิงสาวทั้งสามคน เขาอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะแอบคิดในใจว่า ‘นี่เรากำลังก่ออาชญากรรมอยู่หรือยังไง ?’ เพราะสถานการณ์ในตอนนี้มีความวุ่นวายอยู่ไม่น้อยเลย

ฉินหยูนั้น เมื่อเมาได้ที่ก็ไม่มีพฤติกรรมเหมือนกับตัวเธอตามปกติ ฉินหยูที่เป็นดั่งราชินีแห่งภูเขาน้ำแข็งพันปีในเวลาเมาแบบนี้ไม่มีหลงเหลืออยู่เลย ตอนนี้เธอเป็นเหมือนเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่น่ารักและร่าเริง

ส่วนจ้าวหยา เธอคนนี้เมาหนัก ยัยเด็กนี่ถึงขั้นดึงเขามากอดและโวยวายว่าตัวเธอเองเป็นคู่หมั้นของเขาแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยทำสิ่งดี ๆ ให้เธอเหมือนที่เขาทำให้กับฉินหยูเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเริ่มร้องห่มร้องไห้ขณะที่เดินไปทั่วบ้าน

แน่นอนว่าเย่เชียนที่กำลังเมาอยู่ไม่ต่างกันก็ไม่สามารถรับมือกับจ้าวหยาได้ ในขณะที่หูวเค่อ เธอเป็นคนเดียวที่ยังคงควบคุมสติของตัวเองได้ดีเช่นเคย แต่เธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเมามากเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ จะแตกต่างกันก็ตรงที่เธอเพียงแค่นั่งเฝ้ามองเย่เชียนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและยิ้มไปกับพฤติกรรมของคนทั้งหมด เธอนั่งดูการโหวกเหวกโวยวายของจ้าวหยาและยิ้มให้จ้าวหยาเป็นครั้งคราว หรือในบางครั้ง เธอก็เข้าร่วมกับฉินหยูและจ้าวหยาในการหยอกเล่นกันด้วย

ในที่สุดทุกคนก็หมดฤทธิ์ ต่างคนต่างเมามาก สุดท้ายผล็อยหลับกันไปทั้งอย่างนั้น

……

“ห๊ะ…!”

“อ๊า…!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน