ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 98

“ถ้างั้นนายก็เป็นแมวลายตัวใหญ่น่ะสิ!”

เมื่อจ้าวหยาเห็นเย่เชียนทำหน้าทำตาเพี้ยน ๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยุดร้องไห้และฉีกยิ้มออกมา เธอก็ไม่ใช่คนโง่เง่าเต่าตุ่น แต่เธอเพียงแค่รู้สึกตื่นเต้นตกใจมากเกินไปก็เท่านั้นจึงโยนความผิดไปให้เย่เชียนและกล่าวหาเขาอย่างผิด ๆ ซึ่งพอเธอมาคิดเรื่องนี้ดูอีกที เธอก็เข้าใจแล้วว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้ทำอะไรเธอเลยจริง ๆ

“เฮ้… นี่…?!”

จู่ ๆ ฉินเฟิงก็โผล่มาที่ประตูห้องและจ้องมองทุกคนด้วยสีหน้าประหลาดใจ ในสายตาของเขานั้น พี่สาวของเขาคือหินที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเกี่ยวกับความรักเลย เธอมักจะเป็นผู้หญิงที่เย็นชาเสมอ แต่ตอนนี้เขาเห็นว่าเธออยู่บนเตียงกับผู้ชาย และที่น่าแปลกใจไปยิ่งกว่านั้นก็คือ นอกจากฉินหยูแล้ว ยังมีอีกสองคนอยู่บนเตียงกับเย่เชียนด้วย เขาจึงอดคิดไม่ได้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม… ว่านี่คือฉากสี่คนในตำนาน ?

“นี่… ใครอนุญาตให้นายเข้ามาโดยไม่เคาะประตูน่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ฉินหยูตะโกนใส่ฉินเฟิง

ฉินเฟิงแลบลิ้นใส่ฉินหยูแล้วรีบวิ่งหนีไป แต่ก่อนที่เขาจะไป เขาแอบยกนิ้วโป้งให้เย่เชียนอย่างเงียบ ๆ และแสดงออกทางสายตาซึ่งให้ความหมายว่า ‘พี่ชาย… พี่ยอดเยี่ยมมาก!’

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเย่เชียนก็ดังขึ้น เขายิ้มแห้ง ๆ ให้กับพวกสาว ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผมต้องไปรับสายนี้ ขอรับก่อนนะ” พูดเสร็จเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้ามา

เย่เชียนไม่กล้าอยู่ที่นั่นอีกต่อไป เพราะใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเขายังคงมัวอ้อยอิ่งอยู่ที่นั่นนาน เสียงโทรศัพท์สายนี้ได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้โดยบังเอิญ

เย่เชียนกดรับสายและพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “ฮัลโหล… ว่าไง ?”

“บอส… มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเทียนเฉิน!” เสียงของแจ็คที่ดูค่อนข้างกระวนกระวายดังเข้ามาในโทรศัพท์

ร่างกายของเย่เชียนหยุดชะงักไปอย่างกะทันหัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปทันที มันถูกแทนที่ด้วยคิ้วที่ขมวดแน่นและดวงตาคมราวกับใบมีด หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เย่เชียนก็พูดขึ้นมาว่า “รอฉันที่สำนักงาน… เดี๋ยวฉันจะรีบไป” หลังจากพูดเสร็จเย่เชียนก็วางสายไป

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?” เสียงของฉินหยูดังขึ้น ไม่รู้ว่าเธอมายืนอยู่ข้างหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว

“ฉินหยู… ผมอาจจะหายไปสักพักนะ พวกคุณ…” เย่เชียนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เย่เชียนยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ฉินหยูก็ขัดจังหวะเขา เธอพูดว่า “ฉันจะดูแลพวกเธอและตัวฉันเอง… นายไม่ต้องกังวล”

ฉินหยูไม่เคยเห็นเย่เชียนจริงจังขนาดนี้มาก่อน เธอจึงเข้าใจว่ามันจะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน แต่เย่เชียนกลับเป็นห่วงเธอก่อนทั้งที่ตัวเองอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ ๆ เช่นนี้ นี่มันทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวอย่างมาก

……

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะใช้ชื่อกลุ่มเขี้ยวหมาป่าเพื่อหยุดยั้งนักฆ่าจากองค์กรดาร์กลิลลี่ก็ตาม แต่เขาเองก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่า คนจากองค์กรดาร์กลิลลี่จะไม่ใช้วิธีอื่นอีก อาจเป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้ทำให้องค์กรดาร์กลิลลี่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย เพราะยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ตัวเขาไม่รู้เกี่ยวกับองค์กรนั้น ซึ่งนั่นทำให้เขาเป็นกังวลมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของฉินหยูและจ้าวหยา พวกเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยและมันก็ไม่มีอะไรที่พวกเธอจะไปทำให้มีคนอยากจะมาเอาชีวิตพวกเธอ พวกเธอเป็นแค่เหยื่อสังเวยในสงครามเพียงเท่านั้น

ถึงแม้ว่ากลุ่มเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดจะยังไม่ได้มารวมตัวกันในเซี่ยงไฮ้อย่างเต็มรูปแบบ แต่พวกเขาก็ยังมีสมาชิกทีมอยู่จำนวนหนึ่งในพื้นที่นี้ นอกจากนี้แจ็คก็จะอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เพื่อจัดการการเตรียมการของสำนักงานการรักษาความปลอดภัยอีกด้วย ดังนั้นเย่เชียนจึงตัดสินใจที่จะปกป้องพวกเธออย่างลับ ๆ เพื่อที่จะได้ไม่เกิดปัญหาใหญ่มากเกินไป

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เย่เชียนก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่สำนักงานชั่วคราวของเครือบริษัทน่านฟ้ากรุ๊ป และเมื่อเขาไปถึงห้องลับของกลุ่มเขี้ยวหมาป่า เขาก็เห็นหลี่เหว่ยยี่กับแจ็คอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว นอกเหนือไปจากพวกเขาทั้งสองคนก็ยังมีอดีตหน่วยรบพิเศษสองคนจากหน่วยซีลของสหรัฐอเมริกานั่งอยู่ด้วย

และตอนนี้… เขาทั้งสองก็เป็นสมาชิกของกลุ่มเขี้ยวหมาป่า พวกเขามีชื่อว่า เจมส์และวิลเลี่ยม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน