ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 986

ตอนที่ 986 ความอัปยศ

หวังจุนรู้จักลูกสาวของเฉินฉิงหนิวเป็นอย่างดีและตอนนี้เฉินฉิงหนิวก็เป็นเพียงเต่าเฒ่าในโกศเท่านั้นและพ่อของเขาก็จะปราบเฉินฉิงหนิวได้ในไม่ช้า ถ้าก่อนหน้านี้เขาอาจจะเคยมีความกลัวอยู่บ้างแต่ตอนนี้เขาไม่มีความกลัวอีกต่อไปแล้ว

หวังจุนนั้นบังเอิญเห็นหลี่ซือเมื่อสักครู่นี้และเขาก็ถูกดึงดูดด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามของเธอ ดังนั้นเขาจะพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ไปได้อย่างไร? ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ลูกน้องไปปิดล้อมเธอเอาไว้ในห้องน้ำ ซึ่งผู้จัดการของร้านคาราโอเกะแห่งนี้ก็รู้ถึงตัวตนของหวังจุนด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงใดๆและทำเป็นหลับหูหลับตาแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย

หลังจากได้รับสายของหลี่ซือแล้วเย่เชียนก็ขมวดคิ้วและความโกรธก็เพิ่มขึ้นทันที แน่นอนว่าหยุนโอ่วเทียนและคนอื่นๆก็ทิ้งไมโครโฟนและเดินออกไปโดยธรรมชาติเพราะรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและรีบตามเย่เชียนไป ถึงแม้ว่าเยว่เหอตูจะกลัวเล็กน้อย แต่เขาก็ตามไปและเขาแอบคิดในใจว่าต่อให้เขาจะทำอะไรไม่ได้แต่เขาก็ต้องช่วยเหลือพวกพ้อง

เมื่อเห็นหวังจุนที่ประตูห้องน้ำเย่เชียนก็ระเบิดเจตนาฆ่าออกมาอย่างรุนแรง ซึ่งครั้งก่อนที่หวังจุนดูถูกเหยียดหยามหยุนโอ่วเทียนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรและเขาก็แค่สอนบทเรียนให้หวังจุนอย่างเบาๆเพราะนั่นถือได้ว่าเป็นประสบการณ์และบทเรียนที่สำคัญมากสำหรับหยุนโอ่วเทียนแต่ครั้งนี้หวังจุนมาคุกคามผู้หญิงของตัวเองดังนั้นครั้งนี้หวังจุนมาคุกคามผู้หญิงของตัวเองดังนั้นจึงทนไม่ไหวอีกต่อไป

เย่เชียนก็เดินฝ่าฝูงชนเข้าไปที่ประตูห้องน้ำและเคาะประตูแล้วพูดว่า “หลี่ซือฉันเอง..เปิดประตูได้แล้ว!”

จากนั้นหลี่ซือก็เปิดประตูออกแล้วทิ้งตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชียนและตัวสั่นอย่างไม่หยุดยั้ง “ไม่เป็นไรฉันอยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะ” เย่เชียนพูดแล้วค่อยๆหันไปมองหวังจุนที่กำลังตัวหลังสั่นด้วยความโกรธอย่างควบคุมไม่ได้ ซึ่งครั้งที่แล้วเขามีลูกน้องมาด้วยเพียงสองคนแต่คราวนี้เขาพามาเป็นโหลดังนั้นถึงแม้ว่าในใจเขาจะรู้สึกกลัวแต่เขาก็ยังคงหยิ่งผยองได้อย่างภาคภูมิใจอยู่ดี

เมื่อเห็นหยุนโอ่วเทียนข้างๆเย่เชียนแล้วหวังจุนก็หัวเราะอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “หืม..นายน้อยหยุนอย่างงั้นเหรอ?..แกอยากร่วมวงด้วยหรือไง?..ลองคิดดูดีๆว่าแกกล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“บัดซบ..แกจะมาสู้ตัวต่อตัวหรือจะเข้ามาพร้อมๆกันทั้งหมดก็ว่ามาเลย..ด้วยร่างกายที่ผอมบางแบบนั้นแกจะไปทำอะไรได้?” ฟู่เซิงก้าวไปข้างหน้าและจ้องไปที่หวังจุนอย่างดุเดือดและไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย

หวังจุนก็เย้ยหยันอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “แกเป็นใคร?..ฉันสามารถทำให้แกหายไปจากเมืองซีจิงได้ทันทีด้วยการโทรศัพท์เพียงครั้งเดียว!”

“ถ้าเป็นอัมพาตล่ะก็ต่อให้ครอบครัวจะรวยมากแค่ไหนมันก็เท่านั้นฉันไม่สนใจหรอก..ถ้าฉันฆ่าแกซะตอนนี้ต่อให้ฉันตายไปฉันก็ไม่เสียใจ” ฟู่เซิงพูด

“ขยะแบบนี้ไม่คุ้มหรอกที่จะตายเพื่อมัน” เย่เชียนพูด จากนั้นเขาก็หันไปมองหวังจุนและพูดว่า “ฉันจะให้โอกาสแกคุกเข่าลงและก้มหัวให้แฟนของฉันสามครั้งและขอโทษเธอซะ..ถ้าแกทำฉันจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกนั้นราวกับมีดคมจนไม่มีใครกล้าสบตาเขา

ถึงแม้ว่าหวังจุนจะรู้สึกกลัวในใจแต่เขาก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญเพราะตอนนี้เขามีลูกน้องมากมายอยู่กับเขาดังนั้นเขาจึงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ไอ้เวรเอ๊ยครั้งที่แล้วฉันปล่อยแกไปแต่ครั้งนี้ไม่!..แกหยิ่งผยองนักใช่มั้ย..วันนี้แกต้องคุกเข่าอ้อนวอนร้องขอชีวิตต่อหน้าฉัน”

จากนั้นเย่เชียนก็หัวเราะอย่างดูถูกเหยียดหยามจากนั้นก็หันไปมองฟู่เซิงแล้วพูดว่า “ดูแลหลี่ซือแทนฉันที..พวกนายทุกคนหลีกทางไปซะไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน” ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามถึงยังไงหวังฉิงเซิงพ่อของหวังจุนก็ยังคงทรงอิทธิพลอยู่ในเมืองซีจิง ดังนั้นหากหยุนโอ่วเทียนและคนอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยก็จะไม่ดีสำหรับพวกเขา นอกจากนี้เย่เชียนก็ไม่ได้สนใจแม้แต่เศษขยะที่อยู่ตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อยดังนั้นเขาจึงต้องการจัดการคนเหล่านี้เอง

ฟู่เซิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกสายตาของเย่เชียนขัดเอาไว้เพื่อให้คอยปกป้องหลี่ซือ จากนั้นมุมปากของเย่เชียนก็ฉีกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและพุ่งออกไปราวกับร่างกายของเขาเป็นเหมือนผี ทันใดนั้นเขาก็ไปอยู่ที่ด้านหน้าของหวังจุนและต่อยเขาด้วยหมัดจนหวังจุนไม่มีโอกาสได้ตอบสนองเลยและเขาก็กระเด็นกลิ้งไปบนพื้นอย่างน่าสมเพช

เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กหนุ่มหลายๆคนที่อยู่กับหวังจุนก็รีบวิ่งไปที่เย่เชียนทันทีแต่ไม่นานนักทุกคนก็กระเด็นออกมาทีละคน แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ได้คิดที่จะฆ่าพวกเขาเพราะการสู้กับคนเหล่านี้เย่เชียนใช้เพียงแค่ศิลปะการต่อสู้ธรรมดาก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการกับพวกเขา

จากนั้นเมื่อทุกคนล้มลงเย่เชียนก็เดินไปคว้าคอเสื้อของหวังจุนและใช้หมัดต่อยหน้าเขาอย่างไม่หยุดยั้งจนเสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่วโถงทางเดินและห้องน้ำ เมื่อเห็นฉากดังกล่าวผู้จัดการร้านคาราโอเกะที่แอบดูอยู่ก็ไม่กล้าที่จะละเลยดังนั้นเขาจึงรีบกดโทรศัพท์เพื่อโทรออกเพราะเขาไม่กล้าที่จะรับผลที่ตามมาหากมีอะไรเกิดขึ้นกับหวังจุนในร้านของเขา ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตามถึงยังไงหวังฉิงเซิงก็จะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

จากนั้นบางคนก็ลุกขึ้นมาและรีบวิ่งไปหาเย่เชียนแต่เย่เชียนก็หันไปมองด้วยดวงตาที่คมกริบจนทำให้พวกเขาหวาดกลัวและพวกเขาก็หนีกันไปคนละทิศคนละทาง รูปลักษณ์ที่น่าสะพรึงกลัวของเย่เชียนทำให้พวกเขาหวาดกลัวอย่างมาก ทางด้านของเยว่เหอตูและหยุนโอ่วเทียนก็ตกตะลึงเช่นกันและพวกเขาก็หน้าหนีไปเพราะไม่กล้าดูแต่ฟู่เซิงนั้นตะโกนเชียร์และดูการต่อสู้อย่างตื่นเต้น

นี่คือการต่อสู้ที่ไร้สาระและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อยับยั้งพลังของเขาเอาไว้แต่เขาก็ยังทำให้ฟันของหวังจุนหลุดออกมาสามถึงสี่ซี่อยู่ดีและใบหน้าก็บวมเหมือนหัวหมูจนหวังจุนไม่มีแรงแม้แต่จะร้องไห้เลยด้วยซ้ำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน