ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 987

987 /1358

ตอนที่ 987 เฉินฉิงหนิว

หวังฉิงเซิงราชาแห่งซีจิงผู้เป็นเหมือนม้ามืดที่เติบใหญ่อย่างรวดเร็วในเมืองซีจิง หลายปีที่ผ่านมาคนส่วนใหญ่ที่กล้าท้าทายเขานั้นต่างก็ถูกเขากำจัดไปจนหมดแต่ไม่เคยมีชายหนุ่มคนไหนที่หยิ่งผยองอย่างเย่เชียนที่กล้ามายั่วยุและทำให้เขาอับอายถึงขนาดนี้

ใบหน้าของราชาแห่งซีจิงหวังฉิงเซิงในตอนนี้ราวกับเปลือกแตงโมเน่าเพราะดูโกรธเกรี้ยวจนน่าเกลียดมาก ถึงแม้ว่าจะมีความโกรธอยู่ในใจนับไม่ถ้วนแต่เขาก็ต้องระงับมันเอาไว้และต่อให้เขาจะยิ่งใหญ่สักแค่ไหนในเมืองซีจิงแต่จากคำพูดของรองผู้อำนวยการหลัวแล้วนั่นก็ยืนยันได้ว่าเย่เชียนมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่เงียบไปโดยที่ไม่รู้รายละเอียดของเย่เชียนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเดินผ่านหวังฉิงเซิงแล้วเย่เชียนก็โยนก้นบุหรี่ที่ยังไม่ดับลงในกระเป๋าเสื้อของหวังฉิงเซิงอย่างเย่อหยิ่งและยักคิ้วให้ฟู่เซิง ซึ่งฟู่เซิงและคนอื่นๆ ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เลยแม้แต่น้อย การที่เย่เชียนทำแบบนี้ได้เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้วพวกเขาเหมือนลูกวัวแรกเกิดที่พึ่งลืมตาดูโลก

หลังจากออกจากร้านคาราโอเกะแล้วฟู่เซิง,หยุนโอ่วเทียนและเยว่เหอตูก็กลับกันไปก่อน ส่วนเย่เชียนก็เหลือบมองหลี่ซือข้างๆ เขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้เธอยังกลัวอยู่หรือเปล่า”

หลี่ซือก็ส่ายหัวอย่างหนักหน่วงแล้วพูดว่า “ฉันไม่กลัวหรอกถ้ามีนายอยู่เคียงข้างฉัน” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความรู้สึกของหญิงสาวนั้นแสดงออกมาอย่างเต็มที่และเชื่อมั่นในตัวของเย่เชียนอย่างแรงกล้า เหตุผลนั่นก็คือความรักและความรักก็มักจะไม่มีเหตุผลเพราะความรักเธอจึงรู้สึกเชื่อมั่นในหัวใจอย่างแรงกล้า

เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ราชาแห่งซีจิงหวังฉิงเซิงดูเหมือนจะมีวันยอมพ่อของเธอเลย..เธอควรจะระวังให้มากกว่านี้ในอนาคตเพราะเขาคงจะไม่ยอมง่ายๆ เหมือนในวันนี้อย่างแน่นอน”

“เมื่อสิบปีก่อนหวังฉิงเซิงเป็นแค่สุนัขรับใช้พ่อของฉันแต่พอเขาเริ่มมีอำนาจขึ้นมาเขาก็ทรยศพ่อของฉัน..ตลอดหลายปีที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเขาจะมีอำนาจมากแค่ไหนแต่ถึงยังไงเขาก็ไม่กล้าทำอะไรฉันอยู่ดี” หลี่ซือพูด

เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยเพราะผู้หญิงคนนี้คิดง่ายเกินไป การที่หวังฉิงเซิงสามารถเติบใหญ่จากสุนัขรับใช้จนกลายเป็นบุคคลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองซีจิงได้อย่างรวดเร็วนั้นเขาจะต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้วและบางทีเฉินฉิงหนิวนั้นอาจจะสามารถล้มเขาได้ก็ตามแต่สำหรับลูกน้องที่สามารถทรยศต่อเจ้านายได้นั้นจะกลัวเจ้านายเมื่อสิบปีก่อนได้อย่างไร? นอกจากนี้ตามข้อมูลที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนให้มานั้นสิ่งที่หวังฉิงเซิงทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมานั้นเขาไม่ได้หวาดกลัวเฉินฉิงหนิวแต่อย่างใด ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุดก็เพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่างได้แล้วว่าหวังฉิงเซิงกำลังเตรียมที่จะทำอะไรบางอย่างกับเฉินฉิงหนิว

เย่เชียนไม่ได้พูดอะไรอีกและตัดสินใจที่จะให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากขึ้นในอนาคตและพยายามไม่ปล่อยให้หลี่ซืออยู่คนเดียว ซึ่งตอนกลางวันหลี่ซือจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยดังนั้นช่วงเวลาดังกล่าวจึงไม่เป็นปัญหาอะไรแต่ในเวลากลางคืนเย่เชียนจะต้องไม่ละสายตาจากเธอ

ในเวลานี้หลี่ซือก็พาเย่เชียนขึ้นแท็กซี่ไปลงตรงสี่แยกไม่ไกลจากที่นั่นนักและเดินตรงไปยังแผงขายอาหารเล็กๆ ที่ขายบะหมี่และสั่งบะหมี่มาสองชามแล้วดึงเย่เชียนไปนั่งลงที่โต๊ะด้านในสุด

“ตอนที่ฉันเป็นเด็กพ่อของฉันมักจะพาฉันมาที่นี่..เขาบอกฉันว่าเมื่อตอนเขาเด็กๆ เขาเดินทางมาที่เมืองซีจิงเพียงคนเดียวด้วยเงินเพียงหยิบมือ..ซึ่งการได้กินบะหมี่ที่แผงขายอาหารนี้ทำให้เขามีความสุขมากเพราะเขาต้องอดอาหารแทบจะทุกมื้อ..ภายหลังพ่อมาเจอแม่และตอนนั้นแม่ก็เป็นนักศึกษาปริญญาโทแล้วและแม่ก็ค่อนข้างประสบความสำเร็จในการเรียนแต่แม่ก็รักพ่อมาก..ซึ่งตอนนั้นพ่อยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยจนตอนนั้นตากับยายของฉันคัดค้านอย่างหนักและกีดกันทุกอย่างแต่แม่ของฉันดื้อรั้นมากและถึงกับข่มขู่ตากับยายว่าจะฆ่าตัวตายถ้าหากกีดกันความรักของแม่และในที่สุดตากับยายของฉันก็ยอมแต่ท่านก็ไม่ชอบพ่อของฉันเลย..ในตอนนั้นพ่อมีความคิดเดียวก็คือการเดินเข้าไปในบ้านตากับยายอย่างมีศักดิ์ศรีจนเขาทำให้อาชีพการงานของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ ..แต่ถึงยังไงก็เถอะท่านก็ยังไม่ชอบพ่อของฉันอยู่ดีเพราะพวกท่านเป็นครอบครัวที่รักการศึกษาและถึงแม้ว่าทัศนคติของตากับยายจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยก็ตามแต่ท่านก็ยังไม่ชอบพ่อของฉันอยู่ดี” หลี่ซือพูดอย่างช้าๆ “พ่อของฉันมักจะพูดเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่..การเป็นวัวเป็นม้าและการกลายเป็นมังกรและเสือ..ซึ่งฉันไม่เคยเข้าใจประโยคเหล่านี้เลยว่ามันมีหมายความว่าอะไรแต่ฉันรู้สึกได้ถึงความขมขื่นของพ่อในตอนนั้นเพราะพ่อบอกฉันว่าความจนนั้นไม่ได้น่ากลัวแต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการไม่มีเป้าหมายและความทะเยอทะยานในชีวิต..หากมนุษย์มีความทะเยอทะยานและความมุ่งมั่นล่ะก็เขาจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอนในสักวันหนึ่ง”