ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 988

988 /1358

ตอนที่ 988 ฝากฝัง

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแต่อย่างน้อยๆเย่เชียนก็ชนะยกแรกเพราะความประทับใจแรกของเย่เชียนสำหรับเฉินฉิงหนิวและหลี่ฉีนั้นเป็นไปได้อย่างสวยงาม ซึ่งพวกเขาทั้งสองก็ฉีกยิ้มราวกับว่าพวกเขาคิดผิดเพราะทุกวันนี้พวกเขากำลังเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของหลี่ซือเพราะในฐานะพ่อแม่แล้วพวกเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าลูกสาวของพวกเขากำลังมีความรักอยู่

ตั้งแต่ที่หลี่ซือกลับมาจากเมืองปักกิ่งครั้งล่าสุดเธอก็ดูเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลาและพวกเขารู้ว่าลูกสาวของพวกเขากำลังมีความรัก อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาจากรูปร่างหน้าตาของลูกสาวแล้วพวกเขาก็คิดว่ามันอาจจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆและมันเป็นเพียงแค่การเติบโตของลูกสาวเท่านั้นและพวกเขาไม่ได้ถามอะไรมากนัก แต่หลังจากนั้นไม่นานหลี่ซือก็มีความสุขอีกครั้งทั้งเศร้าทั้งกระตือรือร้นดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องนี้อย่างชัดเจน

เฉินฉิงหนิวและหลี่ฉีก็สอบถามเย่เชียนเกี่ยวกับตัวเขาและถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สนใจภูมิหลังครอบครัวของเย่เชียนก็ตามแต่ก็ยังคงถามคำถามบางอย่างแต่เย่เชียนก็ตอบไปอย่างแยบยล

“ซือเอ๋อร์ขึ้นไปข้างบนกับแม่เถอะ..แม่มีเรื่องอะไรจะบอกกับลูก” หลี่ฉีลุกขึ้นและพูด เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการที่จะดึงหลี่ซือออกมาเพราะเมื่อมีผู้หญิงอยู่ในการสนทนาเช่นนี้มันก็ยากมากที่จะพูดอะไรออกมา

“ไม่..พูดที่นี่เลย” หลี่ซือพูดอย่างดื้อรั้นและเห็นได้ชัดว่าเธอเข้าใจความหมายของหลีฉีดี ส่วนหลี่ฉีก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จากนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ไปกับแม่ของเธอเถอะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลี่ซือก็ทำหน้ามุ่ยและยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจ ซึ่งเธอเชื่อฟังเย่เชียนอย่างสมบูรณ์แบบแต่เธอก็มองเฉินชิงหนิวด้วยท่าทางดุร้ายและพูดว่า “พ่อคะ..พ่อห้ามทำอะไรเย่เชียนเป็นอันขาด” เฉินฉิงหนิวกับหลี่ฉีต่างก็หัวเราะอย่างขมขื่น

เมื่อมองดูหลี่ฉีกับหลี่ซือขึ้นไปที่ชั้นบนแล้วเฉินฉิงหนิวก็หยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้เย่เชียนแล้วจุดไฟและเย่เชียนก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่ยื่นมือไปรับอย่างใจเย็นแล้วจุดไฟจากนั้นก็จ้องมองเฉินฉิงหนิวอย่างเงียบๆ “ฉันได้ยินมาว่าคืนนี้เอ็งทำร้ายร่างกายหวังจุนที่ร้านคาราโอเกะอย่างงั้นเหรอ?” เฉินฉิงหนิวพูดหลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง

“ใช่ครับ!” เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “หลี่ซือเป็นแฟนของผมและผมจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอเป็นอันขาด”

หลังจากยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วเฉินฉิงหนิวก็พูดต่อ “แล้วเอ็งรู้ไหมว่าใครคือหวังจุนและพ่อของเขาคือใคร?”

“ผมรู้..พ่อของเขาคือหวังฉิงเซิงผู้ถูกขนานนามว่าเป็นราชาแห่งเมืองซีจิง” เย่เชียนพูดอย่างเฉยเมย “แต่เรื่องพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม..เพราะผมเชื่อคำสอนของจีนโบราณว่าดาบแต่ละเล่มนั้นคมไม่เท่ากัน..ถึงผมจะไม่ใช่คนที่มีอำนาจอิทธิพลในเมืองซีจิงก็ตามแต่ในโลกใบนี้ไม่มีใครที่สามารถหยุดยั้งผมได้..ถ้าผมไม่สามารถปกป้องได้แม้แต่คนที่ผมรักล่ะก็ผมคงไม่ใช่ผู้ชาย..ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามแต่ถ้าเขากล้ามารังแกคนรักของผมล่ะก็ผมพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อเธอคนนั้น”

“ดี..ลูกผู้ชายต้องแบบนี้” เฉินฉิงหนิวพูดอย่างเห็นด้วย “หวังฉิงเซิงกล้าที่จะทำร้ายลูกสาวของฉันเพราะงั้นเขาจะไม่หยุดแค่นี้อย่างแน่นอน..เอ็งก็ระวังตัวเอาไว้ล่ะและถ้าเอ็งต้องการอะไรก็พูดออกมาได้เลย”

เย่เชียนพยักหน้าและไม่พูดอะไร

หลังจากหยุดไปชั่วครู่เฉินฉิงหนิวก็พูดต่อ “เย่เชียน!..ฉันมีเรื่องที่อยากจะถามเอ็งหน่อยและเอ็งก็ตอบฉันตามความจริง..ฉันน่ะเป็นคนตรงไปตรงมาเพราะงั้นอย่าโกรธเคืองเลยถ้าฉันต้องถามอะไรบางอย่าง”

“ถ้าคุณลุงมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาตรงๆได้เลย” เย่เชียนพูด

เมื่อได้ยินแบบนั้นเฉินฉิงหนิวก็พยักหน้าและพูดว่า “เอ็งเป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอมาเพราะงั้นฉันก็มั่นใจได้ว่าถ้าหากหลี่ซืออยู่กับเอ็งเธอจะปลอดภัยและมีความสุขเพราะงั้นเอ็งช่วยสัญญากับฉันหน่อยได้ไหมว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันเอ็งต้องช่วยดูแลแม่และลูกทั้งสองแทนฉัน..เอ็งสามารถทำได้หรือเปล่า?”

เย่เชียนก็ถึงกับตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า..ถ้าเป็นแบบนั้นคุณบอกผมมาได้เลย..ต่อให้ผมอาจจะช่วยคุณไม่ได้แต่ก็ดีกว่าเก็บมันเอาไว้คนเดียวและตายไปกับมัน..ซึ่งต่อให้คุณลุงไม่พูดแบบนั้นถึงยังไงผมก็จะดูแลหลี่ซืออยู่แล้วและจะไม่มีใครทำร้ายเธอได้เว้นแต่จะข้ามศพผมไปเท่านั้น”