ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 989

ตอนที่ 989 คู่แข่งความรัก?

ใจดำ,เจ้าเล่ห์,จอมวางแผนและเก่งเรื่องหักหลัง คนพวกนี้ดูเหมือนจะน่ารังเกียจอย่างมากแต่อย่างไรก็ตามคนที่ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริงนั้นใครที่ไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้บ้าง? ความสำเร็จนั้นไม่จำเป็นต้องวัดว่าใครมีศีลธรรมหรือคุณธรรมใดๆเพราะมันไม่สามารถกำหนดอะไรได้และเมื่อไหร่ที่ประสบความสำเร็จทุกคนก็จะมองข้ามสิ่งเหล่านั้นไปโดยปริยาย

“เย่เชียน!..ฉันเพิ่งได้รับคำสั่งซื้อจำนวนมากจากคณบดีสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศจะจัดซื้อคอมพิวเตอร์ให้กับมหาวิทยาลัยจำนวนหนึ่งพันเครื่อง..คราวนี้เราจะทำเงินได้อย่างมหาศาล” ฟู่เซิงพูดด้วยความตื่นเต้น ซึ่งถ้าอิงตามราคาซื้อเหมาจากเมืองปักกิ่งที่เย่เชียนแนะนำล่ะก็พวกเขาจะมีรายได้อย่างน้อยๆ 500,000 หยวน

500,000 หยวนนั้นคือสิ่งที่เยว่เหอตูไม่กล้าแม้แต่จะคิดเพราะเงินจำนวน 500,000 หยวนนั้นสามารถซื้อบ้านได้กี่หลังและซื้อที่ได้ที่ไร่กัน? สำหรับเยว่เหอตูนั้นเขาตื่นเต้นอย่างมากเพราะทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาได้มารู้จักกับเย่เชียนไม่เช่นนั้นแม้แต่เงิน 300 หยวนต่อเดือนเขาคงจะไม่สามารถหาได้เลย แต่แน่นอนว่าถึงเย่เชียนจะเป็นผู้ให้โอกาสแต่มันก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาเองเพราะถ้าเยว่เหอตูกับฟู่เซิงไม่ได้ทุ่มเทกับงานและพยายามมากขนาดนี้พวกเขาก็คงไม่ได้รับผลลัพธ์ที่ดีแบบนี้อย่างแน่นอน

ส่วนทางด้านหยุนโอ่วเทียนก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเงิน 500,000 หยวนนั้นสำหรับเขานั้นเมื่อหารแบ่งกันสี่คนแล้วก็ได้กันเพียงคนละแสนหยวนและมันไม่ได้มากมายอะไรสำหรับเขานัก

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แล้วนายให้ค่าตอบแทนคณบดีสำหรับการช่วยเหลือเรื่องการติดต่อกับมหาวิทยาลัยไปเท่าไหร่?”

“ไวน์เกรดพรีเมี่ยมสองขวดและเงินอีกห้าหมื่นหยวน” ฟู่เซิงพูด เมื่อนึกถึงเงิน 50,000 หยวนแล้วเยว่เหอตูก็รู้สึกลำบากใจอย่างมากเพราะนานแค่ไหนที่เขาจะได้รับเงิน 50,000 หยวน? การทำงานพาร์ทไทม์ที่ KFC ทั้งกลางวันและกลางคืนบวกกับการทำงานเสริมอีกและได้รับเงินเดือนเพียง 2,000 หยวนต่อเดือนเพียงเท่านั้นเอง

“มันคุ้มค่าแล้ว!” เย่เชียนพูด “จำเอาไว้นะว่านายต้องให้เมื่อเห็นว่ามันจำเป็นต้องให้และคุ้มกับสิ่งที่เสียไป..เราควรจะใจกว้างและนี่คือสิ่งที่คนฉลาดควรมี” จากนั้นเขาก็ตบไหล่ของเยว่เหอตูแล้วพูดว่า “อย่าเสียดายไปเลยเพราะถ้าไม่มีห้าหมื่นนั้นเราก็จะไม่มีวันได้ห้าแสนครั้งนี้..เราควรมองในระยะยาวและในอนาคตมันจะไม่ใช่แค่ผลกำไรเล็กๆน้อยๆอีกต่อไป”

เยว่เหอตูก็พยักหน้าอย่างหนักหน่วงและเขาก็เริ่มรู้สึกได้ว่าคนรวยนั้นใช้เงินเพื่อทำเงินอย่างไรและแท้ที่จริงแล้วถ้าพวกเขาไม่เสียเงิน 50,000 หยวนนั้นล่ะก็เงิน 500,000 หยวนก็จะมาได้อย่างไร

ขณะที่เขาพูดโทรศัพท์มือถือของเย่เชียนก็ดังขึ้นและหลังจากรับสายแล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากฝั่งตรงข้าม “ฉันอยู่ที่หน้าหอพักของคุณแล้ว..คุณว่างออกมาพบฉันหรือเปล่า” เย่เชียนถึงกับสั่นเทาและพยักพน้าแล้ววางสายทันที หลังจากคุยกับฟู่เซิงและคนอื่นๆแล้วเย่เชียนก็เดินลงไปข้างล่าง

ทั้งสามคนก็โผล่หัวออกไปนอกหน้าต่างด้วยความสงสัยและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อแขนยาวสีดำกับกระโปรงสีดำสั้นกำลังยืนอยู่ที่ชั้นล่าง ผมของเธอยาวปลิวไปตามสายลมท่าทางก็ดูสงบซึ่งใบหน้าของเธอก็มีร่องรอยของความเศร้าจางๆและเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ในแบบของผู้หญิงต่อหน้าต่อตาทุกคน

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของแม่ม่ายดำจือเหวินนั้นทำให้เย่เชียนคาดไม่ถึงอย่างมาก “ทำไมคุณถึงมาที่เมืองซีจิงล่ะ?” เย่เชียนถาม

“มาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ” แม่ม่ายดำจือเหวินพูดอย่างสงบและไม่แยแส ก่อนที่เธอจะมาถึงเธอจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วนว่าการได้พบกับเย่เชียนจะเป็นอย่างไรและเธอจะทำอย่างไรเมื่อได้พบเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพบเย่เชียนตรงหน้าเธอคำพูดและความรู้สึกที่เก็บมาเป็นเวลานานก็ไม่สามารถอัดอั้นได้อีกต่อไป

“ได้เวลาแล้วที่ฉันจะต้องไปคุยกับหวังหว่านยู่ราชาแห่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อเอาขี้เถ้าของพี่หยางเทียนกลับไป” จือเหวินพูด “หลังจากหลายปีผ่านไปฉันปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวในต่างแดนเพราะงั้นมันจึงเป็นเรื่องที่แย่มาก ”

เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ก็ดีแล้ว”

ความเฉยเมยของเย่เชียนทำให้จือเหวินรู้สึกอ้างว้างแต่สัญชาตญาณของผู้หญิงบ่งบอกได้ว่าเย่เชียนมีบางอย่างที่ต้องทำในตอนนี้แต่ก็เผยถึงความไม่พอใจบนใบหน้าของเธอ เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา..ตอนแรกผมต้องการไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อพบคุณโดยเร็วที่สุดแต่ตาเฒ่าพวกนั้นกลับโยนงานมาให้ผมทำเพราะงั้นสิ่งต่างๆเลยไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้..แต่ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้เสมอนะ”

ได้ยินแบบนั้นแล้วจือเหวินก็ฉีกยิ้มและรอยยิ้มที่มีความสุขก็ก่อตัวขึ้นที่มุมปากของเธอและเธอก็พยักหน้าอย่างหนักหน่วงแล้วพูดว่า “ฉันรู้..วันนี้ฉันจะไปพบหวังหว่านยู่ราชาแห่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือและคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้..สำหรับฉันแล้วมันไม่สำคัญหรอกว่าใครผิดและฉันก็ไม่ต้องการที่จะต่อสู้อีกแล้ว..ฉันแค่หวังว่าจะได้นำขี้เถ้าของพี่หยางเทียนกลับมา..แบบนี้ฉันจะได้สบายใจไม่อย่างงั้นฉันคงไม่สามารถหยุดกังวลได้เลย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน