ย้อนรักทวงแค้น นิยาย บท 3

วันนี้ที่นางได้แต่งงานกับเย่เสวียนถิงเป็นเพราะนางถูกโจรลักพาตัวเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

หลังถูกช่วยกลับมา จู่ ๆ แต้มพรหมจรรย์ก็หายไปเสียอย่างนั้น

ฮองเฮาทรงพิโรธหนัก มีพระราชเสาวนีย์ถอนหมั้นนางกับเย่อวิ๋นถูด้วยพระองค์เอง

ทันใดนั้นนางที่เป็นบุตรีภรรยาเอกจากตระกูลผู้ลากมากดีอันเลื่องชื่อแห่งจวนอัครเสนาบดีก็ผันเปลี่ยนกลายเป็นขี้ปากทุกคน…

อย่างไรเสียเมื่อนางตกอยู่ในคำครหาเหล่านั้น จู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็ขอพระราชโองการอภิเษกสมรส มิรู้ว่าเขาใช้วิธีใดให้ฝ่าบาทผ่อนปรนตกปากรับคำอย่างเหนือความคาดหมาย

ทุกคนในเมืองหลวงต่างทราบว่าองค์ชายใหญ่กับองค์ชายสามคือผู้มีโอกาสเป็นว่าที่ฮ่องเต้ที่สุด

ส่วนอ๋องเย่อวิ๋นถิง บัดนี้เป็นได้เพียงคนขาพิการ ทั้งยังเป็นคนไร้ค่าที่สูญเสียอำนาจทางการทหารไปอีกด้วย

มารดาผู้ให้กำเนิดเขามีฐานะเพียงสนมผู้ต่ำต้อย หากไม่ถูกส่งต่อให้พระชายาตำแหน่งซูเฟยที่ไร้ทายาทตั้งแต่ครั้งวัยเยาว์ เกรงว่าคงไม่อาจเงยหน้าอ้าปากได้ชั่วชีวิต!

ซูชิงอู่ยกมือขึ้นพลางไล้ปลายนิ้วไปที่คิ้วตาของเย่อวิ๋นถิงอย่างแผ่วเบา

“คนเดียวไม่พอหรอก อนาคตพวกเราจะให้กำเนิดสักสองสามคน ไม่รู้ว่าท่านชอบลูกชายหรือลูกสาว...”

ชาติก่อนลูกในท้องนางยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก นางไม่ทันเห็นว่าเขาเป็นเด็กบุรุษหรือเด็กผู้หญิงเลย

สีหน้าของเย่เสวียนถิงยังค้างอยู่ในความงงงัน

เขาขมวดมุ่นสบสายตากับซูชิงอู่ ผ่านชั่วครู่ก็ยังไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อย เย่เสวียนถิงคุมหัวใจที่จะกระโดดออกจากอกให้นิ่งสุดแรงเกิด เส้นโลหิตหลังมือผุดพราย แทบใช้กำลังทั้งหมดของเขาคุมอารมณ์พลางขับคำพูดประโยคหนึ่ง

“ซูชิงอู่ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดแผนเอาคืนอะไรข้าหรอกนะ”

ลีลานางงช่างดงามเหลือเกินจริง ๆ เย่เสวียนถิงอดคิดไม่ได้

ทว่าจะเป็นไปได้เช่นไรเล่า?

เมื่อคืนหลังฤทธิ์ยาเสื่อมซูชิงอู่ฟื้นคืนสติ ฉากที่ทุบกระเบื้องแตก ใช้เศษกดที่คอตัวเองให้เขาไสหัวไปยังคงติดตา จู่ ๆ นางจะเปลี่ยนท่าทีไปได้อย่างไร…

เว้นแต่นางจะมีเจตนาอื่น!

เย่อวิ๋นถิงค่อย ๆ ลดเปลือกตา ลูกกระเดือกกลิ้งไปมา “อย่างไร ก็อย่าใช้สุขภาพตัวเองมาเป็นเดิมพันอีก”

นิ้วมือซูชิงอู่ชะงักฉับพลัน หัวใจปวดร้าว

เมื่อก่อนนางโง่ปานนั้น ปล่อยบุรุษดี ๆ อย่างนี้ไปได้เช่นไร?!

นัยน์ตานางเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ พยายามยันกายขึ้น มือข้างหนึ่งเกาะบนไหล่เขา อีกข้างโอบรอบหลังคอเขา

หลังคอเป็นตำแหน่งที่อันตรายที่สุด แต่เย่เสวียนถิงไม่เลี่ยงหนี กลับปล่อยให้นางเข้าสัมผัสเช่นนั้น

ทำท่าราวกับชีวิตของเขามอบให้นางได้ทุกเมื่อก็ไม่ปาน

รูม่านตาของซูชิงอู่หดลง เมื่อก่อนนางไม่เคยสนใจจุดนี้มาก่อน

ขณะนั้นเอง นางหลับตาลง จุมพิตเข้าที่กลีบริมฝีปากของเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

สัมผัสอ่อนโยนดังกล่าวทำเย่เสวียนถิงสั่นเทาไปทั้งร่าง

เขาเบิกตากว้าง นัยน์ตาหงส์ทอประกายคมแวบหนึ่ง

ความรู้สึกเสมือนจริงนั่นทำสมองของท่านอ๋องเทพสงครามผู้ผ่าเผยขาวโพลนไปในชั่วพริบตา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน