ย้อนรักทวงแค้น นิยาย บท 2

“พระชายา ยาขับเลือดต้มได้ที่แล้วเพคะ…”

เสียงคุ้นเคยระลอกหนึ่งดังข้างหู

ซูชิงอู่นอนอยู่บนเตียงลืมตาด้วยความตกตะลึง เอียงศีรษะมองไปข้างเตียงอย่างเหลือเชื่อ แม่นมหลินที่ควรจะเสียชีวิตไปนานแล้วกำลังยกยาต้มมาให้

นางยันกายลุกขึ้นพลางมองไปรอบตัว ทั่วห้องล้วนเป็นสีแดง บนหน้าต่างแปะอักษรมงคล 'มีสุข' แผ่นใหม่เอี่ยม

ชุดแต่งงานหลายตัวทิ้งอยู่บนพื้นกระจัดกระจาย ซูชิงอู่รู้กระจ่างได้ทันทีว่าที่นี่คือเรือนหอ

นางปวดเมื่อยทั้งตัวราวกับโดนหินทับก็มิปาน

ครั้นหวนนึก ความทรงจำในสมองก็ยิ่งปรากฏชัดขึ้น

นางย้อนกลับมายังเจ็ดปีก่อน จนวันนี้ที่เพิ่งตบแต่งกับเย่เสวียนถิง

ไม่นึกฝันว่า…นางจะได้เกิดใหม่!

สายตาของซูชิงอู่ทำให้มือที่ยกชามยาของแม่นมหลินสั่นเทาอย่างอดไม่ได้

เพราะดวงตาคู่นั้นของนางผิดแผกไปจากเดิม คล้ายสามารถมองทะลุหัวใจนางได้ในพริบตาเดียว

แม่นมหลินผืนยิ้มพลางส่งชามยาไปให้ผู้เป็นเจ้านาย “คุณหนู หากยังมิรีบดื่ม ยาจักเย็นนะเจ้าคะ…”

ซูชิงอู่มองอย่างไม่ละสายตา ก่อนเอื้อมมือรับชามยาไว้อย่างใจเย็น

นางกำลังจะทำบางอย่าง แต่ขณะนั้นเอง ประตูหอนอนก็ถูกคนถีบให้เปิดออกกระทันหัน!

ซูชิงอู่เงยหน้ามองก็เห็นชายร่างสูงชะลูดผู้หนึ่งปรากฏตรงหน้านางในทันใด…

“ซูชิงอู่!”

ชุดแต่งงานที่บุรุษผู้นี้สวมอยู่ดูยับยู่ แต่บุคคลิกสง่างามบนเรือนร่างเขาก็ไม่ได้ลดลงเลย

ดวงตารูปหงส์สีดำขลับเปี่ยมไปด้วยความโกรธและเย็นชา จมูกได้รูป ริมฝีปากบาง คิ้วปานภาพวาด ดวงหน้างามขรึมอนึ่งราวรูปสลักเทพ ทำให้คนเห็นยากจะลืมเลือน

รอยดาบจาง ๆ สายหนึ่งระหว่างคิ้วซ้ายไม่เพียงไม่ลดทอนความหล่อเหลาของเขา แต่ยังเพิ่มความเคร่งขรึมให้เจ้าของร่างอีกด้วย

ซูชิงอู่ชาไปทั้งร่าง

ทันใดนั้นทั้งหัวใจและสายตาของนางก็ล้วนมีเพียงบุรุษตรงหน้าผู้นี้

กำแพงน้ำแข็งหนาที่ก่อตัวอยู่ในหัวใจของนางพังครืนลงในคราวเดียว ความคับข้องใจกับความคะนึงหาทั้งมวลที่กระหน่ำในอก ได้แต่พรั่งพรูออกมา

นางไม่มีวันลืมยามที่ได้ยินว่าเย่เสวียนถิงตาย!

หากไม่ใช่เพราะตื่นเต้นจนมือเท้าปั่นป่วนไม่ยอมเชื่อฟัง นางคงโถมตัวเข้าหาอ้อมแขนของบุรุษตรงหน้าเสียเดี๋ยวนี้ เพื่อพิสูจน์ให้แน่ชัดว่านี่ไม่ใช่เพียงฝันไป!

“เพล้ง!”

ครู่ต่อมา ชามยาขับเลือดใบนั้นก็ถูกเย่เสวียนถิงปาลงพื้น

มือข้างหนึ่งช้อนคางของซูชิงอู่ไว้

เย่เสวียนถิงบังคับให้นางเงยหน้าขึ้น หางตาเริ่มขึ้นสีระเรื่อ ดวงตารูปหงส์คู่นั้นกำลังจ้องมองนาง ภายในคำพูดแฝงความขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่หลายส่วน

“ซูชิงอู่ เพื่อไม่ให้อุ้มท้องลูกของข้า แม้แต่สุขภาพตัวเจ้าเองก็ไม่สนใจแล้วหรือ?”

เสียงซูชิงอู่แหบพร่า น้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับสายฝน ทำเอาสาบเสื้อของเขาชื้นในชั่วพริบตา

“เสวียนถิง ข้าคิดถึงท่านนัก…”

เย่เสวียนถิงที่เดิมทีอยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยวพลันร่างกายแข็งทื่อในบัดดล

เขาปล่อยให้ซูชิงอู่โอบเอวเขา และรับรู้ถึงกำลังวังชาจากสตรีตรงหน้าที่ดูคล้ายกำลังหลอมรวมกระดูกและเลือดกับเขาไว้กับตัวนางเอง

เขาลดสายตาลงเล็กน้อย ครั้นมองเส้นผมของซูชิงอู่ หัวใจก็เต้นตึกตักจากการกระทำนี้ของนาง

ลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลง หมายจะกล่าวต่อจากเมื่อครู่ แต่ความโกรธกลับหายไปฉับพลัน

เย่เสวียนถิงพยายามบังคับให้น้ำเสียงของตนสงบ “ซูชิงอู่ ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดชังในตัวข้า แต่เจ้าทำเช่นนี้เคยคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่?”

หากข้ารับใช้ไม่มาแจ้งข่าว เย่เสวียนถิงคงคาดไม่ถึงว่าซูชิงอู่จะดื่มยาขับเลือดทันทีที่ลืมตาตื่น

ถึงขั้นใช้หญ้าฝรั่นกับชะมดเชียงในยาต้มนั่นไปมากมาย!

เมื่อดื่มยาพวกนี้ลงไปแล้ว ไม่เพียงสุขภาพจะเสียหายอย่างสาหัส แต่ยังเสี่ยงถึงขั้นไม่อาจตั้งครรภ์คลอดบุตรได้ไปตลอดชีวิต…

สายตาเย่เสวียนถิงดำทะมึน เสียงแหบแผ่วเบาเอ่ยขึ้น “เจ้าไม่อยากอุ้มท้องลูกของข้า ข้าจะไม่บังคับเจ้า…”

ทว่าคำพูดของเขายังไม่ทันถูกเอ่ยจนจบ เสียงซูชิงอู่ก็ดังอู้อี้ขึ้นที่แผ่นอกของเขา

เสียงของนางยังเจือความแหบพร่าเล็กน้อย เพราะตลอดสามปีก่อนนั้นนางแทบไม่ได้พูดกับใคร

“ข้าอยาก ข้าอยากมีลูกให้ท่านประเดี๋ยวนี้เลย!”