ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 243

เฉิงฉือนึกถึงภาพเหตุการณ์นั้นแล้วก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

เขาถามเสียงเบาว่า “คุณหนูรองมาทำอะไร”

ซางมามากล่าวยิ้มๆ ว่า “บอกว่าท่านต้องไปช่วยงานที่ตระกูลกู้ กลัวว่าฮูหยินผู้เฒ่าอยู่บ้านคนเดียวแล้วจะเหงา จึงมาอยู่สนทนาเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ”

เฉิงฉือพยักหน้า ไปเปลี่ยนชุดที่เรือนหลีอิน พูดถึงเรื่องของเซียวเจิ้นไห่กับไหวซานขึ้นมาว่า “…ท่าเรือของเขาสร้างไปถึงไหนแล้ว ดำเนินการไปแล้วหรือยัง”

“ดำเนินการแล้วขอรับ” ไหวซานจับตาดูทางโน้นมาโดยตลอด กล่าวอีกว่า “เมื่อสองวันก่อนเจี่ยงชิ่นเดินทางไปเทียนจินมาครั้งหนึ่ง เซียวเจิ้นไห่พาเขาไปเดินดูเป่ยถัง จากนั้นก็มีข่าวว่ากลุ่มเดินสมุทรสนใจท่าเรือเป่ยถังเป็นอย่างมากแพร่ออกมาขอรับ”

เฉิงฉือพึมพำกล่าว “แล้วทางด้านของสิบสามห้างไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรออกมาเลยหรือ”

ไหวซานส่ายศีรษะ

หลั่งเย่ว์เข้ามารายงานว่า “นายท่านสี่ คุณหนูรองกำลังจะกลับแล้วขอรับ”

เฉิงฉือกล่าว “เจ้าไปบอกจื่ออัน ให้เขาส่งคนไปคุ้มกันคุณหนูรองกลับจวนสักสองคน” จากนั้นถามไหวซานว่า “ทางด้านของเจิ้งซื่อเป็นอย่างไรบ้าง”

ช่วงเดือนแปดของปีที่แล้ว หลังจากที่คิดจะใช้ความสัมพันธ์ของตนที่มีกับราชสำนักมากดทับเจิ้งซื่อแต่ไม่สำเร็จ ฟางซินถงไม่มีทางเลือก จำต้องลดราคาลงแล้วขายยอดสั่งซื้อให้กับเจิ้งซื่อ

ไหวซานกล่าว “ยอดสั่งซื้อของเจิ้งซื่อภายในสองวันนี้ก็น่าจะแล้วเสร็จ แต่ทางด้านของฟางซินถง ดูเหมือนยังมีอีกหลายรายการที่ยังมีปัญหาอยู่อีกเล็กน้อย เกรงว่าอาจจะส่งมอบสินค้าไม่ได้ตรงตามเวลาขอรับ”

เฉิงฉือยิ้มเย็น กล่าวขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ฟางซินถงไม่กล้าไม่ส่งมอบ ถึงเวลาคงได้แต่ต้องหั่นราคาลงแล้วลงอีก แล้วขายยอดคำสั่งซื้อไปให้เจิ้งซื่อแทน อย่างไรก็ตาม นับจากนี้ไป เกรงว่าเขาคงไม่อาจทำการค้าที่ข้องเกี่ยวกับผ้าต่างๆ ได้อีกแล้ว”

ไหวซานกล่าวอย่างลังเลว่า “เช่นนั้นพวกเราต้องส่งคนไปจับตาดูเขาหรือไม่ขอรับ”

“ไม่จำเป็น” เฉิงฉือกล่าว “ข้าเพียงต้องการสั่งสอนเขาครั้งหนึ่ง ให้เขาได้รู้จักดีชั่วก็เท่านั้น หากบีบคั้นเขาไม่ปล่อย รังแต่จะทำให้เขากับพวกเราอยู่ในภาวะที่หากปลาไม่ตายร่างแหก็ต้องขาด ไม่เกิดประโยชน์กับพวกเรา”

ไหวซานพยักหน้า

หลั่งเย่ว์วิ่งนำความออกไปบอกต่ออย่างรวดเร็วดั่งควันสายหนึ่ง

พอโจวเสาจิ่นรู้ว่าเฉิงฉือส่งคนมาคุ้มกันนางกลับบ้านเป็นการเฉพาะถึงสองคน นัยน์ตาจึงเผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กระทั่งเข้าประตู ถึงบ้าน และพบโจวชูจิ่นแล้ว ดวงหน้าก็ยังอาบไปด้วยความสุข

โจวชูจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “มีเรื่องอะไรหรือถึงได้ดูมีความสุขขนาดนี้”

โจวเสาจิ่นจึงเล่าเรื่องที่ตนเล่นไพ่ใบไม้เป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้พี่สาวฟัง

โจวชูจิ่นนึกภาพเหตุการณ์นั้นแล้วก็หัวเราะฮ่าดังลั่นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กล่าวว่า “เจ้าคิดการละเล่นเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร”

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ตอนเล่นไพ่พอดีเห็นว่าหม่าเหน่าทัดผมด้วยดอกโบตั๋นสีแดงดอกหนึ่ง จึงทราบว่าดอกไม้ที่เรือนดอกไม้ต่างเบ่งบานแล้ว คิดถึงเรื่องที่ว่าเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าไม่มีสีสันเลยแม้แต่นิดเดียว จึงเสนอความคิดนี้ออกมา คิดไม่ถึงว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะตอบตกลงเจ้าค่ะ”

“ดอกไม้จำนวนมากขนาดนั้น มิใช่ว่าถูกเจ้าทำเสียของหมดเลยหรือ” โจวชูจิ่นกล่าวอย่างเคืองๆ

โจวเสาจิ่นหัวเราะร่าพลางกล่าว “ก็ไม่ทั้งหมดหรอกเจ้าค่ะ หลังจากเล่นไพ่เสร็จแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าให้คนไปหาโถแก้วออกมาหลายใบ แล้วนำดอกไม้ปักลงไปในโถแก้ว ที่สำคัญก็คือ โถที่เต็มไปด้วยดอกซานฉานั้น ดูเสมือนกับลูกหนังดอกไม้กลมๆ ก็ไม่ปาน สวยงามยิ่งนัก ฮูหยินผู้เฒ่ายังให้ข้านำกลับมาให้ท่านสองดอกด้วยเจ้าค่ะ”

ขณะที่นางกล่าว ชุนหว่านที่ตามเกี้ยวมาก็เข้ามา โจวเสาจิ่นให้นางนำดอกไม้ที่ฮูหยินผู้เฒ่าให้เข้ามา

โจวชูจิ่นเห็นดอกไม้สีขาว ขนาดดอกใหญ่เท่าขอบชาม กลีบดอกแวววาวดุจหยก ตรงกลางเป็นสีแดงอ่อนๆ เผยให้เห็นความสดใสและความมีชีวิตชีวาหลายส่วนดอกนั้นแล้ว ก็กล่าวชมขึ้นว่า “ดอกไม้นี้งดงามเสียจริง! นี่มันพันธุ์อะไรหรือ”

โจวเสาจิ่นขยิบตาพลางกล่าว “ท่านลองทายดูสิเจ้าคะ”

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้าก็รู้ดีว่าข้าไม่ค่อยรู้เรื่องดอกไม้”

โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม กล่าวขึ้นว่า “ดอกซานฉากลีบสิบแปดชั้นเจ้าค่ะ!”

“ว่าอะไรนะ” โจวชูจิ่นเกือบจะกระโดดตัวโหยงขึ้นมา “มีดอกซานฉากลีบสิบแปดชั้นสีขาวด้วยหรือ”

“ไม่อย่างนั้นจะเรียกว่าพันธุ์หายากได้อย่างไรเจ้าคะ” โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ “ยังมีพันธุ์สีขาวครึ่งหนึ่งสีแดงครึ่งหนึ่ง พันธุ์ที่แต่ละดอกมีหลายสี และพันธุ์สีแดงสดอีกด้วยเจ้าค่ะ…พันธุ์ที่สาขาหังโจวส่งมาให้ข้าก่อนหน้านี้ก็คือพันธุ์ดอกสีแดงสด เมื่อก่อนข้า…เอ่อ เคยเห็นพันธุ์สีขาวครึ่งหนึ่งสีแดงครึ่งหนึ่งมาก่อน แต่คิดไม่ถึงว่าเรือนดอกไม้ของจวนหลักไม่เพียงมีพันธุ์สีแดงสดกับพันธุ์สีขาวครึ่งหนึ่งสีแดงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ยังมีพันธุ์สีขาวล้วนอยู่ด้วย พันธุ์นี้หายากที่สุดแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวรู้ว่าข้าชอบดอกไม้ ยังมอบว่านสิบแสงให้ข้าอีกหนึ่งกระถางด้วย ท่านพี่อยากไปดูหรือไม่เจ้าคะ”

โจวชูจิ่นสนใจเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งสองคนเดินไปที่เรือนดอกไม้

ทุกวันนี้เรือนดอกไม้ของตระกูลโจวควรค่าแก่การเที่ยวชมยิ่งนัก นอกจากดอกไม้ที่จวงซื่อเหลือทิ้งเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ยังมีดอกไม้ที่โจวชูจิ่นกับโจวเสาจิ่นเลี้ยงเอาไว้ และดอกไม้ที่สาขาหังโจวส่งมาให้ มีทั้งดอกไม้ทั่วๆ ไปอย่างดอกอวี้จาน และดอกมะลิ แล้วก็มีทั้งดอกกล้วยไม้ และดอกเบญจมาศสีหมึกอีกด้วย

โจวเสาจิ่นชี้ไปที่กระถางขนาดเล็กกระถางหนึ่งที่อยู่ตรงกลางมีลักษณะคล้ายกับต้นตงชิง พลางกล่าว “ท่านพี่ดูนั่น ข้าคิดว่าจะส่งดอกไม้กระถางนี้ไปให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเจ้าค่ะ”

นั่นคือกระถางต้นประยงค์ ซึ่งจะมีดอกสีเหลืองขนาดเล็กเป็นจุดๆ กลิ่นหอมยิ่งนัก

โจวชูจิ่นนึกถึงเรือนหานปี้ซานที่มีแต่สีเขียวทั้งลานแล้ว รู้สึกว่าต้นนี้ช่างเหมาะสมยิ่ง กล่าวยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นเจ้าอยากจะเปลี่ยนกระถางใบใหม่หรือไม่ ข้าคิดว่าใช้กระถางสีขาวมันวาวน่าจะดูดีกว่า”

โจวเสาจิ่นเห็นด้วย ทั้งสองพี่น้องจึงใช้ช่วงที่ไม่มีธุระอะไรมาช่วยกันเปลี่ยนกระถางใบใหม่ให้ต้นประยงค์ต้นนั้น

ณ เรือนหานปี้ซาน

เฉิงฉือเสร็จธุระแล้วก็ไปหาฮูหยินผู้เฒ่ากัวที่เรือนหลัก

เห็นมีดอกซานฉาหลากหลายสีสันเสียบอยู่ในโถแก้ววางอยู่บนโต๊ะน้ำชาตรงตั่งหลัวฮั่นของฮูหยินผู้เฒ่ากัว ยิ้มพลางมองสำรวจไปครั้งหนึ่ง ถึงได้ก้าวเข้าไปทำความเคารพมารดา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน