ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 46

ยามดอกวสันต์ผลิบาน – ตอนที่ 46 ขอความช่วยเหลือ

“พวกเจ้าดูสภาพข้าในตอนนี้ ยังจะไปเรียนได้อยู่หรือ” เฉิงสวี่ชี้ไปที่ขาของตัวเอง และกล่าวกับต้าซูอย่างไม่พอใจ “เมื่อเจ้าพบกับท่านอาจารย์จางก็บอกไปตามความจริง บอกไปว่าข้าถูกท่านย่าลงโทษ ทำให้เดินได้ไม่สะดวก ช่วงบ่ายถึงจะสามารถไปเรียนได้ ถึงแม้ว่าท่านอาจารย์จางจะเข้มงวดกับผู้อื่น แต่ก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล เจ้าไปขอลาหยุดให้ข้าก็พอ เขาย่อมจะอนุญาตอย่างแน่นอน”

ต้าซูยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย

เฉิงสวี่จึงพูดขึ้นว่า “เจ้ายังไม่รีบไปอีก อีกเพียงสองเค่อก็จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ถึงตอนนั้นต่อให้เจ้าไปขอลาหยุดให้ข้า แต่ตามกฎระเบียบของสำนักศึกษาแล้ว ก็ถือว่าข้าขาดเรียนอยู่ดี อาจารย์จางเป็นผู้ที่ยึดถือในกฎระเบียบอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอด ถึงเวลานั้นคงจะไม่สนใจแล้วว่าเหตุใดข้าถึงต้องขอลาหยุด!”

กฎระเบียบของสำนักศึกษานั้น ต้าซูคุ้นเคยดียิ่งกว่าเฉิงสวี่เสียอีก

เขาจึงไม่กล้าชักช้าอีก จำต้องขานตอบ “ขอรับ” และรีบไปที่สำนักศึกษา

ฮวนสี่กลับตกใจกลัวจนตัวสั่น กล่าวขึ้นว่า “คุณชายใหญ่ เช้าวันนี้ท่านจะไม่ไปเรียนที่สำนักศึกษาจริงๆ หรือขอรับ หากว่าฮูหยินทราบเรื่องขึ้นมา จะต้องไล่ตะเพิดบ่าวออกจากจวนเป็นแน่ขอรับ”

เฉิงสวี่เหลือบตามองเขาอย่างดูแคลนทีหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “หากว่าเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจ เชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถไล่ตะเพิดเจ้าออกจากจวนไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ได้ โดยไม่ต้องรอให้ฮูหยินทราบเรื่อง!”

“เชื่อขอรับๆๆ!” ฮวนสี่กล่าวด้วยใบหน้าเหยเก “ข้าไม่กลัวว่าจะฮูหยินจะทราบเรื่องอีกแล้วขอรับ…เช่นนั้นตอนนี้พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกันหรือขอรับ หากกลับเรือนตัวจย้า เด็กปี้อวี้ผู้นั้นจะต้องนำข่าวไปแจ้งฮูหยินเป็นแน่ เมื่อฮูหยินทราบเรื่องแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็จะต้องทราบเรื่องไปด้วย หรือจะไปที่ศาลาชุนเจ๋อดีขอรับ ทว่าในจวนก็ยังมีแขกที่ยังไม่ได้กลับไป และท่านผู้นำตระกูลจวนรองก็ชื่นชอบที่นั่นเป็นที่สุด เกรงว่าท่านผู้นำจะต้อนรับแขกอยู่ที่นั่น…หรือจะไปที่ห้องหนังสือเล็กทิงซงเฟิงฉู่ ไม่ได้ๆ เพราะคุณชายใหญ่สือจวนรองมักจะเข้าออกที่นั่นอยู่บ่อยๆ หากท่านไปที่นั่น บ่าวที่รับใช้อยู่ที่นั่นจะต้องบอกเขาเป็นแน่ เมื่อสบโอกาสเขาจะต้องบอกฮูหยินผู้เฒ่าเป็นแน่…ยังมีที่ไหนที่สามารถไป…”

เฉิงสวี่ตบเขาไปฝ่ามือหนึ่งอย่างอารมณ์เสีย กล่าวขึ้นว่า “พูดจาไร้สาระอันใดกัน แน่นอนว่าพวกเราจะกลับไปที่เรือนตัวจย้า หากท่านแม่ได้ยินว่าข้าไม่ได้ไปเรียน คงได้แต่เป็นกังวลเกี่ยวกับขาของข้า ไหนเลยจะคิดถึงเรื่องที่ข้าไม่ได้ไปเรียน ต่อให้ท่านย่าทราบเรื่องก็ไม่ต้องกังวลไป เจ้าอาจจะเห็นว่าท่านย่าทำหน้าบึ้งตึง แต่จริงๆ แล้วจิตใจอ่อนโยนเป็นที่สุด หากรู้ว่าข้าไม่ได้ไปเรียนเพราะปวดขา จะต้องให้คนแอบมาดูข้าเป็นแน่…สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด เรื่องที่เจ้าต้องเรียนรู้ยังมีอีกมากนัก!”

“ถึงว่าทำไมทุกคนต่างชื่นชมว่าคุณชายใหญ่นั้นเฉลียวฉลาด!” ฮวนสี่กล่าวตามประสาของลูกไล่ว่า “แม่ของบ่าวบอกว่า หลังจากที่บ่าวติดตามคุณชายใหญ่แล้ว หัวสมองนี้ของบ่าวดีกว่าเมื่อก่อนมากเลยขอรับ”

“เจ้าระวังเถอะสอพลอจนเลียจากหลังม้าจนจะถึงกีบม้าแล้ว” เฉิงสวี่หัวเราะเสียงดังลั่น จากนั้นกระซิบกล่าวเสียงเบาว่า “นี่ ข้าถามเจ้าหน่อย หากเจ้าทำให้หญิงสาวผู้หนึ่งขุ่นเคืองใจเข้า จะมีวิธีทำให้นางหายโกรธอย่างไรหรือ”

ฮวนสี่ชะงักงัน

เขาอายุน้อยกว่าเฉิงสวี่ครึ่งปี และเพราะรับใช้อยู่ข้างกายเฉิงสวี่ ในยามปกติเมื่อสาวใช้เหล่านั้นพบเขา มีใครบ้างที่ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส…ทำให้คนขุ่นเคืองใจ…นั่นก็เป็นผู้อื่นมากกว่าที่ทำให้เขาขุ่นเคืองใจ

ฮวนสี่ครุ่นคิดอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ก็เหมือนกับว่าเขาไม่เคยทำให้ผู้ใดขุ่นเคืองใจมาก่อน!

ต่อให้มี ใครจะกล้าชักสีหน้าให้เขาเห็นกัน

หรือว่าจะมีคนที่กล้าชักสีหน้าให้คุณชายใหญ่เห็นอย่างนั้นหรือ

ฮวนสี่นึกถึงคำพูดที่เขาแอบได้ยินอยู่นอกห้องของอวี้หรูเมื่อหลายวันก่อน

คุณชายใหญ่ ไม่แน่ว่าจะชอบคุณหนูรองตระกูลโจวเข้าให้แล้ว?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้

คุณหนูรองตระกูลโจวงดงามถึงเพียงนี้ ใครพบเห็นแล้วไม่ชอบบ้าง!

เขายังเคยเห็นเฉิงจวี่จากจวนห้าสายรองผู้นั้นซ่อนตัวอยู่ในป่าเพื่อแอบมองคุณหนูรองตระกูลโจวมาก่อนด้วย!

อย่างไรก็ตาม จะขอความโปรดปรานจากคุณหนูรองตระกูลโจวอย่างไรนั้น เขาก็ไม่รู้จริงๆ

คุณหนูรองตระกูลโจวนั้นเป็นคุณหนูจากตระกูลร่ำรวย ย่อมไม่เหมือนกับเสี่ยวหลิวบ่าวกวาดพื้นที่หน้าจวน ที่เมื่อตนทำให้นางขุ่นเคืองใจ ก็ใช้เงินห้าเหลี่ยงซื้อเมล็ดแตงโมงสองถุงให้นาง จากนั้นเสี่ยวหลิวก็จะกลับมาดีกับตนอีกครั้งแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาจึงเลียบเคียงถามไปว่า “หรือไม่ ท่านก็ซื้อของนิดๆ หน่อยๆ ให้คุณหนูรองตระกูลโจวดีหรือไม่ขอรับ”

ครั้งนี้ถึงคราวของเฉิงสวี่ที่ต้องประหลาดใจ

เขาเขกหัวของฮวนสี่ พลางกล่าว “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าคนที่ข้าทำให้ขุ่นเคืองใจคือคุณหนูรองตระกูลโจว”

“เอ่อ เอ่อ” ฮวนสี่ไม่อาจบอกไปว่าเป็นเพราะได้ยินอวี้หรูกับปี้หรูคุยกันเป็นการส่วนตัว ภายใต้ความกระวนกระวายนั้น เขาก็มีความคิดดีๆ ขึ้นมา กล่าวขึ้นว่า “ในบรรดาคุณหนูไม่กี่คนในจวนนี้ ข้าคิดๆ แล้ว นอกจากคุณหนูรองตระกูลโจว ท่านก็ไม่น่าจะทำให้ผู้อื่นขุ่นเคืองใจได้แล้ว”

เฉิงสวี่รู้ว่าเขาอาจจะไปได้ยินข่าวลืออะไรมา

ความคิดหนึ่งวาบเข้ามา เขาอ้าปากกว้าง

แม้แต่ฮวนสี่ก็ล้วนเดาได้แล้ว ท่านย่า…ก็ย่อมต้องเดาได้แล้วเช่นกัน

แต่ท่านย่ากลับให้เขายกเลิกการคารวะยามเย็นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ห้ามเขากับโจวเสาจิ่นพบหน้ากัน…ทีนี้จะทำอย่างไรดี

ทันใดนั้นเฉิงสวี่ก็อยู่ไม่สุขราวกับนั่งอยู่บนผ้าสักหลาดที่ซ่อนเข็มเอาไว้

เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นตะโกนเรียก ‘ฮวนสี่’ และกล่าวว่า “พวกเราไปหาท่านอาสี่กัน!”

ฮวนสี่ได้ยินแล้วก็สะดุ้งโหยง กล่าวขึ้นว่า “ไป ไปหานายท่านสี่หรือขอรับ”

“ก็ใช่น่ะสิ!” เฉิงสวี่พึมพำกล่าว

โจวเสาจิ่นที่หลงเข้าไปที่ศาลาซานจือ ก็เป็นท่านอาสี่เฉิงฉือช่วยเหลือนางเอาไว้

ความรู้สึกนึกคิดของตน ท่านอาสี่ย่อมรู้แล้วเป็นแน่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน