ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 502

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ความสนใจที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวมีต่องานแต่งงานของเฉิงสวี่พลัน
มลายหายไป เสื้อผ้าอาภรณ์ที่เลือกเอาไว้ก็วางทิ้งอยู่ตรงนั้น ไม่เหลียวแลอีกเลย แต่เมื่อเห็นเฉิง
ฉือไปกรมการตรวจตราอย่างเป็นทางการ ก็ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ โจวเสาจิ่นก็ตื่นเช้าตามไปด้วยทุกวัน
ตอนที่ตามนางไปสวดมนต์ยามเฉินสือ ก็ฝืนไม่ไหวเริ่มหาวนอน ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยิ้มน้อยๆ ยกเลิกการเรียนยามเช้าของนาง แต่เปลี่ยนเป็นฝึกคัดอักษรหนึ่งชั่วยามในช่วงบ่ายแทนโจวเสาจิ่นรู้สึกละอายเล็กน้อย
หลังจากที่นางกลับมามีชีวิตใหม่ความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดคือได้ออกหนังสืออักษร
ภาพเล่มหนึ่งเหมือนกับเลี่ยวจางอิงผู้เป็นป้าของเลี่ยวเส้าถังที่หย่าร้างแล้วกลับบ้านเดิม ทว่าตอนนี้หลังจากแต่งงานกับเฉิงฉือแล้ว กลับรู้จักแต่กินดื่มไปวันๆ แม้บางครั้งตอนที่นึกขึ้นมาจะ
รู้สึกไม่ผิดเล็กน้อย แต่ก็หยิบเรื่องที่มีงานมากมายหรือยุ่งเกินไปมาเป็นข้ออ้างให้กับตน หลายๆครั้งจึงไม่ได้ตั้งใจฝึกคัดอักษรโจวเสาจิ่นไม่กล้าทําตัวเกียจคร้าน ดึงความตั้งมั่นจากปีนั้นที่คัดพระธรรมให้ฮูหยินผู้
เฒ่ากัว ฝึกคัดอักษรกับนางฮูหยินผู้เฒ่ากัวรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก นอกจากสอนเขียนอักษรแล้ว ก็เริ่มสอนนาง
วาดภาพด้วยโจวเสาจิ่นจึงยิ่งตั้งใจรํ่าเรียนฝึกฝน

1 เวลา 7.00 -9.00 น.

4670

นางได้ยินคนอื่นกล่าวกันว่า ช่างเย็บปักที่เชี่ยวชาญมากมายก็เป็นยอดฝีมือด้านการวาด
ภาพด้วยเช่นกัน
จวบจนเมื่อย่างเข้าเดือนสอง สายลมมิได้พัดพาไอหนาวมาแล้ว ความงดงามของเรือนทิง
เซียงก็ปรากฏออกมาเด่นชัด
เมื่อเปิดหน้าต่างก็เป็นสระนํ้า ทอดสายตามองออกไปก็เป็นยอดไม้อ่อนเขียวขจี เงยหน้า
ขึ้นเป็นกิ่งไม้ต้นท้อที่ชูก้านขึ้นฟ้า ก้มหน้าลงเป็นต้นกล้าดอกไม้ที่เพิ่งงอกขึ้นมาต้นแล้วต้นเล่า
ไม่ต้องพูดถึงโจวเสาจิ่น แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็คิดว่าลานบ้านนี้จัดตกแต่งได้สวยงาม
ยิ่งยวด จึงถามเฉิงฉือยิ้มๆ ว่าเป็นฝีไม้ลายมือของผู้ใด และกล่าวอีกว่า

“เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้ใบหญ้าในสวนดอกไม้ของส่วนตะวันออกจะต้องจัดตกแต่งแล้ว”

เฉิงฉือคลี่ยิ้มพลางตอบว่า

“ทางด้านนี้ข้าจะให้คนมาจัดตกแต่งขอรับ ส่วนทางด้านโน้นก็มอบหมายให้เสาจิ่นแล้วกัน”

“ข้าหรือเจ้าคะ!” โจวเสาจิ่นประหลาดใจ”

เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ ว่า

ทางด้านหยวนซื่องานยุ่งวุ่นวายจนตัวหมุน เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงวันแต่งงานของเฉิงสวี่ ถึง
ได้ค้นพบว่าตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่โจวเสาจิ่นมารับฮูหยินผู้เฒ่ากัวไปก็ไม่เห็นนางมาอีกเลย นาง
อดย่นหัวคิ้วไม่ได้ แต่ก็รู้สึกโล่งใจอยู่ในที
แม่นมของนางไม่พอใจเล็กน้อย ยํ้าเตือนนางว่า “ไม่ว่าอย่างไร โจวซื่อผู้นั้นก็เป็นฮูหยินสี่ข
องตระกูลเฉิง นางไม่มา เกรงว่าจะทําให้คนอื่นซุบซิบนินทาเอาได้นะเจ้าคะ”
หยวนซื่อไม่เห็นด้วย กล่าวว่า “ตอนที่คนอื่นถามข้า ข้าก็ส่งข้อความไปแจ้งแล้วว่า
ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่ารั้งตัวนางไว้เพื่ออยู่ปรนนิบัติ” พูดจบ ตนก็คิดว่าเสียหน้าเล็กน้อย จึงสําทับว่า
“นางเกิดได้ไม่นานมารดาผู้ให้กําเนิดก็จากไป ข้าคิดมาเสมอว่าไม่เป็นสิริมงคลเท่าใดนัก นางกับฮู
หยินผู้เฒ่ากัวอยู่ที่ประตูเฉาหยางก็ดีแล้ว”
หยวนซื่อพูดถึงเรื่องที่เฉิงสวี่จะกราบไหว้บรรพชนในงานแต่งงานว่า “…ข้าได้หารือกับ
นายท่านแล้ว รอให้พวกเขาแต่งงานเสร็จแล้ว ค่อยย้ายภาพเหมือนของบรรพบุรุษทั้งหลายไป
กราบไหว้ที่ต้าซิ่ง”
การขุดโครงกระดูกขึ้นมาเป็นเรื่องที่ซับซ้อนเป็นอย่างมาก โครงกระดูกของเฉิงซวินและ
คนอื่นๆ ยังคงฝังไว้ที่สุสานบรรพบุรุษที่จินหลิง อีกทั้งเฉิงเซ่าก็ได้ทิ้งคําสั่งเอาไว้ว่า ภายหน้าเมื่อ
เขาเสียชีวิตแล้ว ให้ฝังศพไว้กับบิดามารดาและเฉิงซวินพี่ชายใหญ่ สําหรับเฉิงจิงพวกเขา เพื่อ
ไม่ให้บุตรชายบุตรสาวต้องลําบาก ส่วนมากจะเลือกฝังศพในจิงเฉิง ด้วยเหตุนี้ สุสานบรรพบุรุษที่
จิงหลิงยังคงต้องเก็บเอาไว้อยู่ เฉิงจิงสามพี่น้องจึงเลือกที่นาผืนหนึ่งที่ต้าซิ่ง ขีดเส้นบริเวณที่ดินที่
มีหวงจุ้ยดีผืนหนึ่งทําเป็นสุสานของตระกูลเฉิง ภาพเหมือนของบรรพชนที่เดิมทีตั้งอยู่ที่ประตูเฉาห
ยางเหตุเพราะสามพี่น้องแยกบ้านกันจึงย้ายมาไว้ที่ซอยซิ่งหลิน
แม่นมของนางรู้ว่าหยวนซื่อเห็นเฉิงฉือกับโจวเสาจิ่นกราบไหว้บรรพชนที่บ้าน ก็รู้สึกปวด
ใจที่บุตรชายและบุตรสะใภ้ต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปต้าซิ่ง จึงคิดแผนการนี้ขึ้นมานางเพิ่งจะทําให้หยวนซื่อไม่พอใจ ตอนนี้จึงไม่ตอบกลับอะไร เพียงกล่าวอย่างอ้อมค้อม
ว่า“นายท่านใหญ่ดีกับท่านจริงๆ นะเจ้าคะ ท่านมีเรื่องอะไรก็ต้องยอมลงให้นายท่านใหญ่บ้าง
เช่นนี้ถึงจะเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่ปรองดองกันนะเจ้าคะ”

“ข้ารู้ อีกไม่นานสะใภ้ใหม่ก็ต้องเข้าเรือนแล้ว ข้าผู้เป็นแม่สามีคนนี้ก็
ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้มิใช่หรือ”
เมื่อหวนนึกถึงในปีนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกับเฉิงซวินก็มีชื่อเสียงด้านความรักใคร่กลมเกลียว
กัน
แม่นมของนางเห็นว่าถ้อยคํานี้ของนางพูดได้มีเหตุผล ก็คลี่ยิ้มพลางพูดยกย่องนางสอง
สามประโยค แล้วจึงออกไปทําธุระของตนเอง
เมื่อหยวนซื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่ข้างกาย ใบหน้าก็เยียบเย็นลงมา
โจวเสาจิ่นผู้นี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ นางบอกให้นางไม่มา นางก็ไม่มาจริงๆ ไหนเลยจะมีนางผู้
เป็นสะใภ้ใหญ่ผู้นี้อยู่ในสายตา ตรงกันข้ามกับชิวซื่อ แม้ว่าแยกบ้านไปแล้ว แต่เรื่องการรักษา
นํ้าใจไมตรีนี้กลับทําได้ดียิ่งเหมือนเป็นเรื่องปรกติ นางเองก็เพิ่งจะย้ายบ้าน แม้มีงานยุ่งมากมาย
แต่ก็ยอมทิ้งการงานในเรือนของตนมาช่วยงานนางได้ ประเดี๋ยวภรรยาของเจียซ่านแต่งงานเข้า
มาแล้ว จะต้องให้เคารพนับถือนางผู้เป็นอาสะใภ้รองผู้นี้ให้ดีถึงจะถูก
ถือว่าเป็นการให้เกียรติยกย่องบ้านรอง กดข่มความยโสโอหังของเฉิงฉือและโจวเสาจิ่น
ช่วงนี้นางเดินไปที่ใดก็ได้ยินแต่ผู้คนพูดถึงเรื่องที่ขุนนางใหญ่ซวีถูกต้องโทษ ตอนนี้เฉิงฉือถือว่าได้
สร้างชื่อเสียงในสํานักฮั่นหลินแล้ว ขณะที่ยังเป็นเจ้าหน้าที่กรมตรวจตราก็ต่อกรกับขุนนางใหญ่ผู้
หนึ่ง คงจะทิ้งชื่อเสียงไว้ในประวัติศาสตร์ได้กระมังหยวนซื่อดีดลูกคิดเล็กของตนเอง
ฝ่ายโจวเสาจิ่นกลับไปที่ซอยอวี๋เฉียน
คนของจวนสี่มาถึงจิงเฉิงแล้ว
ทุกคนมารวมตัวกันอย่างครึกครื้นที่ซอยอวี๋เฉียนวันหนึ่งก่อน จากนั้นก็ไปที่ประตูเฉาห
ยาง รํ่าสุรา ชมงิ้ว ปาลูกดอกลงห่วง และนั่งเรือ เล่นกันอย่างสนุกสนานเริงร่าทั้งวัน จากนั้นก็เป็น
วันเร่งพิธีแต่งงานของเฉิงสวี่ ทุกคนก็ไปที่ซอยซิ่งหลินกันพร้อมหน้า
ตามคําพูดของกูที่สิบเจ็ดตระกูลกู้กล่าวว่า “ปีใหม่ยังไม่ครึกครื้นขนาดนี้เลย!”
โจวเสาจิ่นกลับเพียงเป็นห่วงครรภ์ของนางเท่านั้น “ครรภ์ของเจ้ายังไม่ครบสามเดือนเต็ม
อยากจะอยู่ที่จิงเฉิงนานขึ้นสักหน่อยหรือไม่”
หลังจากกูที่สิบเจ็ดตระกูลกู้ไปถึงเป่ าติ่ง ก็ค้นพบว่าตั้งครรภ์ เนื่องจากเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้
ไม่นาน กลัวทําให้ลูกตกใจ นางจึงถูกทิ้งให้อยู่ที่ประตูเฉาหยางเป็นเพื่อนโจวเสาจิ่น
“ไม่เป็นไร” กูที่สิบเจ็ดตระกูลกู้ยิ้มพลางกัดลูกผิงกั๋วดังกรอบๆ กล่าวยิ้มๆ ว่า “ท่านหมอผู้
นั้นของฮูหยินตระกูลพวกเจ้าจับชีพจรให้ข้า บอกว่าข้าแข็งแรงดียิ่ง รอให้ครบสามเดือนแล้วพวก
เราก็จะออกเดินทางกลับจินหลิง” ทั้งกล่าวอีกว่า “ลูกผิงกั๋วนี้ของเจ้าอร่อยยิ่งนัก ขากลับข้าอยาก
เอากลับไปสักตะกร้า”
โจวเสาจิ่นหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ กล่าวว่า“ข้าให้เจ้าเอากลับไปสิบตะกร้าเลยก็ได้”
กูที่สิบเจ็ดตระกูลกู้หัวเราะร่าพลางกล่าวว่า“เจ้ากล้าให้ ข้าก็กล้ารับ”
โจวเสาจิ่นเพียงยิ้มน้อยๆ พลางส่ายศีรษะ