ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 569

ก็เพราะคิดเผื่อนาง คิดเผื่อบุตรชาย เฉิงฉือถึงได้เหมือนกระต่ายเจ้าเล่ห์ขุดหลุมหลบภัย สามหลุมขอให้พ่อบ้านใหญ่ฉินปรับปรุงบ้านหลังเก่าอีกครั้ง

โจวเสาจิ่นพึมพําอยู่ในใจ ทว่าไม่อาจพูดอะไรกับจี๋อิ๋งได้ สีหน้าเจือความกระดากหลาย ส่วนนั่นเมื่อตกไปอยู่ในสายตาของจี๋อิ๋งกลับกลายเป็นไร้ทางเลือกแทน

จี๋อิ๋งชื่นชอบโจวเสาจิ่นมาโดยตลอด แน่นอนว่าย่อมไม่อยากให้นางลําบากใจ จึงรู้สึก เสียใจเล็กน้อยกับความปากไวของตัวเอง นางรีบเก็บความไม่พอใจที่มีต่อเฉิงฉือไว้ในใจ พูดคุย เรื่องที่นางเข้าเมืองหลวงกับนางแทน “อย่างไรก็ตามต่อไปหากมีเรื่องอะไรเจ้าต้องจําไว้ว่าต้อง บอกข้า ฉินจื่อผิงใกล้จะได้ย้ายมาเป็นผู้ตรวจการของศาลซุ่นเทียนแล้ว พวกผู้ใหญ่ซื้อบ้านหลัง เล็กขนาดสองทางเข้าให้พวกข้าที่ประตูซีจื๋อหลังหนึ่ง ธุระของข้าก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ต่อไป ข้าเองก็ คงทําได้เพียงเลี้ยงลูกทํางานเย็บปักอยู่แต่ในบ้านแล้ว หากเจ้าไม่ไปเยี่ยมข้า เกรงว่าข้าคงไม่มีคน ให้คุยด้วยแม้แต่คนเดียว…เจ้าต้องไปเล่นกับข้าบ่อยๆ ถึงจะดี”

ประตูเฉาหยางทางด้านนี้มีฮูหยินผู้เฒ่ากัวอยู่ด้วย นายบ่าวมีระยะห่าง อีกทั้งตระกูลฉิน ยังรับใช้ตระกูลเฉิงมายาวนานหลายปี พวกเขาที่เป็นคนรุ่นเด็กเหล่านี้เมื่อได้พบฮูหยินผู้เฒ่ากัว แล้วหากไม่ไปทําความเคารพสักครั้งก็ไม่มีเหตุผลอันสมควร แต่ให้ไปเคารพนบนอบเช่นนี้ทุกครั้ง จี๋อิ๋งก็รู้สึกอึดอัด

โจวเสาจิ่นเข้าใจความคิดของนางดี เม้มปากกลั้นยิ้ม พลางรับปากด้วยความยินดี

เนื่องจากที่โถงรับรองและที่ลานทิงเซียงยังมีแขกอยู่ โจวเสาจิ่นคุยกับนางไปสองสาม ประโยค ก็ต้องลุกขึ้นไปรับรองแขก

5270

“ข้าจะรั้งอยู่ดูแลอวิ้นเกอเอ๋อร์ให้เจ้าเอง” จี๋อิ๋งไม่รู้จักคนเหล่านั้น อีกทั้งรู้สึกรักและเอ็นดูอ วิ้นเกอเอ๋อร์ ไม่ยอมจากไป

โจวเสาจิ่นกล่าว “ประเดี๋ยวเขาตื่นแล้ว ยังต้องอุ้มไปให้พวกฮูหยินผู้เฒ่าและราชบัณฑิต หลวงอู๋ดูสักหน่อยอีกอยู่ดี”

“เช่นนั้นก็ให้เขา ‘หลับ’ ยาวอีกสักหน่อย” จี๋อิ๋งกล่าวอย่างไม่เห็นด้วยว่า “ข้างนอกมีแต่ เสียงกลองเสียงฆ้อง เจ้าไม่กลัวอวิ้นเกอเอ๋อร์ของพวกเราจะตกใจหรือ”

“ที่ผ่านมาเขาไม่เคยกลัวของพวกนี้” โจวเสาจิ่นเล่าเรื่องเมื่อหลายวันก่อนตอนที่เขา ออกไปข้างนอกในวันสรงนํ้าพระพุทธเจ้า ระหว่างทางผ่านวัดแห่งหนึ่งกําลังทําพิธีกรรมกันอยู่ ผู้คนมากมายมหาศาล เขาโน้มกายต้องการไปดูความครึกครื้น ไม่ให้ดูยังโมโหอีกด้วย

“เช่นนั้นก็ยิ่งสมควรให้ข้าดูแลแล้ว” จี๋อิ๋งก็แค่ชอบอวิ้นเกอเอ๋อร์ “วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิด ของเขา เด็กเล็กไม่รู้ความ หากเขาร้องโวยวายขึ้นมาคงเสียมารยาทแย่!”

คําพูดเช่นนี้ก็ถึงกับพูดออกมาแล้ว

โจวเสาจิ่นได้แต่หัวเราะ

มองข้ารับใช้เจ็ดถึงแปดคนที่คอยปรนนิบัติรับใช้อวิ้นเกอเอ๋อร์นั่นแล้ว จึงตอบตกลง “เช่นนั้นพวกเราตกลงกันตามนี้ ถ้าหากเขาร้องโวยวายขึ้นมาเจ้าก็รีบให้คนไปตามหาข้า เด็กคนนี้ บางครั้งก็ดื้อรั้นเล็กน้อย”

“รู้แล้วๆ” จี๋อิ๋งรีบไล่ให้นางไป ท่าทางกลัวว่านางจะถอนคําพูด รู้สึกว่าด้วยความสามารถ ของนางแล้ว จะหลอกล่อเด็กคนหนึ่งไม่ได้เชียวหรือ

โจวเสาจิ่นส่ายศีรษะยิ้มๆ พลางไปที่ลานทิงเซียง บอกเพียงว่าวันนี้อวิ้นเกอเอ๋อร์ตื่นเช้า มากเกินไป ตอนนี้จึงยังหลับอยู่ ทําอย่างไรก็ไม่ตื่น

5271

ฮูหยินผู้เฒ่าเหล่านั้นกลัวแต่ว่าจะรบกวนอวิ้นเกอเอ๋อร์ พากันบอกให้นางไม่ต้อง ป้วนเปี้ยนอยู่ที่นี่แล้ว ให้รีบกลับไปดูแลอวิ้นเกอเอ๋อร์

ตอนนี้โจวเสาจิ่นเองก็รู้จักพูดแล้ว กล่าวยิ้มๆ ว่า “อวิ้นเกอเอ๋อร์หลับไปแล้ว ข้าก็เลยได้มา อยู่เป็นเพื่อนพวกท่านที่นี่เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวและคนอื่นๆ หัวเราะฮ่า ฮูหยินเผิงเฉิงยิ่งแล้วใหญ่หันมาโบกมือให้นางไม่ หยุด กล่าวว่า “เจ้าไปทําธุระของเจ้าเถอะ แม่สามีของเจ้าทางด้านนี้ไม่ต้องให้เจ้ามาเป็นห่วง หรอก พวกเราคนแก่จะได้พูดคุยเรื่องส่วนตัวกันด้วยพอดี”

ฮูหยินผู้เฒ่าท่านอื่นๆ เองก็ให้นาง “ไปจัดการธุระของตัวเองก็พอ”

โจวเสาจิ่นจัดวางนํ้าชาและของว่างที่ลานทิงเซียงเสร็จแล้วถึงได้ไปที่ศาลาริมนํ้า

คณะงิ้วที่เชิญมาในวันนี้คือคณะ ‘หย่งชังเฮ่า’ ที่เข้าวังไปแสดงงิ้วให้ไทเฮาและฮองเฮา เมื่อหลายวันก่อน ฮูหยินเผิงเฉิงเป็นคนแนะนํามา ได้ยินว่าคนที่แสดงเป็นนางเอกงิ้วเป็นนักแสดง อันดับหนึ่งของจิงเฉิง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือฝีมือการแสดงล้วนแล้วแต่งดงามเป็นอย่าง ยิ่ง เรื่องที่เลือกมาคือ ‘ชมสวนหลังตื่นจากฝัน’ บรรดาฮูหยินและสะใภ้ทั้งหลายนั่งฟังจนเคลิ้ม จึง ไม่มีใครสังเกตว่าโจวเสาจิ่นไม่อยู่

โจวเสาจิ่นอดโล่งอกไม่ได้ นึกถึงเรื่องที่ฮูหยินเผิงเฉิงถามนางอย่างระมัดระวังเล็กน้อยว่า ตระกูลเฉิงจะก่อตั้งสํานักศึกษาเมื่อใดเรื่องนั้นขึ้นมา นางรู้สึกกระดากอายเล็กน้อย คิดว่ารอให้ เสร็จจากงานแต่งของเฉิงเซ่าแล้ว เรื่องนี้อย่างไรก็ต้องเร่งให้เฉิงฉือออกหน้าไปหารือกับเฉิงเซ่าว่า ควรจะทําอย่างไรแล้ว

5272

กว่าอวิ้นเกอเอ๋อร์จะ ‘ตื่น’ ก็ยามเซินสือ 3051ของช่วงบ่ายแล้ว จี๋อิ๋งอุ้มเขามาหาโจวเสาจิ่นที่ ศาลาริมนํ้า ทุกคนหยอกเย้าเด็กน้อยครู่หนึ่ง งานเลี้ยงช่วงเย็นก็เริ่มขึ้น อวิ้นเกอเอ๋อร์ยื่นแขน ออกมาพลางร้องเรียก “ท่านป้า” ต้องการให้จี๋อิ๋งอุ้ม

โจวเสาจิ่นแปลกใจเล็กน้อย

ปกติไม่ว่าผู้ใดอวิ้นเกอเอ๋อร์ก็แย้มยิ้มให้หมดทุกคน แต่เมื่อถึงเวลาจุดโคมไฟยามเย็นต้อง กลับเรือนแล้วนั้น นอกจากโจวเสาจิ่น เฉิงฉือและฮูหยินผู้เฒ่ากัวแล้ว แม้แต่แม่นมของตัวเองก็ไม่ ต้องการ

จี๋อิ๋งอุ้มอวิ้นเกอเอ๋อร์ไปอย่างดีอกดีใจ

โจวเสาจิ่นถามข้ารับใช้ข้างกายอวิ้นเกอเอ๋อร์อย่างแปลกใจว่า “นี่เกิดอะไรขึ้นหรือ”

แม่นมของอวิ้นเกอเอ๋อร์กล่าวอย่างหวาดกลัวเล็กน้อยว่า “ตอนบ่ายฮูหยินสามฉินอุ้ม คุณชายใหญ่อวิ้นไปดูรังนกนางแอ่นที่โถงหน้า ยังขุดไส้เดือนตรงสวนดอกไม้ด้านหลังมาให้อวิ้น เกอเอ๋อร์ป้อนลูกนกด้วยเจ้าค่ะ…”

โจวเสาจิ่นได้แต่เหงื่อตก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน