ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 585

เฉิงเซียวได้ยินถ้อยคําของโจวเสาจิ่นแล้ว ก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าป้องปากรํ่าไห้อย่างไร้สุ้มเสียง อีกครั้ง

โจวเสาจิ่นกับชิวซื่อมองหน้ากันทีหนึ่ง ต่างฝ่ ายต่างเห็นรอยจนปัญญาในดวงตาของอีก ฝ่าย

เดิมทีเฉิงเซียวเป็นคนหนึ่งที่แต่งงานได้ดีที่สุดในบรรดาพี่น้องผู้หญิงของตระกูลเฉิง

สามีเป็นญาติผู้พี่ของตน แม่สามีเป็นป้าของตน อีกทั้งสามีภรรยาก็เคยพบเจอกันก่อน แต่งงาน และพึงใจกัน แม้ว่าตระกูลหยวนเป็นตระกูลใหญ่ แต่หลังจากที่นางแต่งเข้าไปแล้วก็ไม่ เคยได้รับการกดขี่ข่มเหงแม้แต่น้อย

แต่ยามนี้…นางติดอยู่ตรงกลาง กลับกลายเป็นคนที่ลําบากใจที่สุดผู้นั้น

“อยากจะร้องก็ร้องออกมาสักครั้งแล้วกัน” โจวเสาจิ่นตบหลังของเฉิงเซียวเบาๆ กระซิบว่า “หลังจากร้องไห้เสร็จแล้วก็ต้องดึงสติกลับมา แม้ตระกูลเฉิงเป็นบ้านเดิมของเจ้า เมื่อบุตรสาวออก เรือนไปแล้ว หากบ้านเดิมมีอํานาจจึงจะมีที่ยืนในตระกูลสามีได้ แต่เจ้ามิอาจเพื่อบ้านเดิมก็ บาดหมางกับบ้านสามี สุดท้ายที่นั่นจะเป็นที่ที่เจ้าต้องอาศัยอยู่ไปชั่วชีวิต เจ้ายังมีลูก มิอาจไม่ แยแสลูกได้หรอกกระมัง หลังจากเจ้ากลับไปแล้วทางที่ดีก็ไม่ต้องพูดอะไร ลองหยั่งดูท่าทีของ หลานเขยเป็นการส่วนตัว หากหลานเขยหยวนไม่เห็นใจเจ้าแม้นิดเดียว เจ้าก็ปฏิบัติเหมือนไม่มี คนผู้นี้อยู่ด้วย ปกป้องลูกๆ ให้มีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว พี่ใหญ่กระทําผิดครั้งนี้ มิได้หมดสิ้นอํานาจไป เสียทีเดียว ยิ่งกว่านั้นยังมีอารองกับอาสี่ของเจ้าอยู่ด้วย ต่อให้พวกเขาช่วยอะไรไม่ได้ น้องชาย ของเจ้าก็รับราชการแล้วมิใช่หรือ ขอเพียงวันหนึ่งตระกูลเฉิงมีบุคคลที่คํ้าจุนตระกูลได้ ตระกูล หยวนก็มิกล้าทําอะไรเจ้า ถ้าหากหลานเขยเห็นใจเจ้า อีกทั้งมิอาจต้านทานคําว่า ‘กตัญ�ู’ ได้ เจ้า

5412

ก็คุยกับหลานเขยให้ดี แม้นมิอาจทําให้เขาก้าวออกมาพูดอะไรให้เจ้ายามที่เจ้าตกระกําลําบากได้ อย่างน้อยก็ต้องเข้าอกเข้าใจความลําบากของเจ้า เข้าใจความเจ็บปวดของเจ้า…”

นางกล่าวถ้อยคําจากก้นบึ้งของหัวใจ เฉิงเซียวที่สะอื้นไห้อยู่นั้นกลับหยุดร้องในทันที เบิก ดวงตาที่ถูกนํ้าตาชะล้างมองโจวเสาจิ่น บนใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

โจวเสาจิ่นอดชะงักคําพูดเล็กน้อยไม่ได้ เอ่ยถามอย่างฉงนว่า “ทําไมหรือ หรือว่าข้าพูด อะไรผิด”

ในนํ้าเสียงมีความไม่สบายใจสายหนึ่งเจือผ่าน

“ไม่เลยเจ้าค่ะๆ” เฉิงเซียวรีบตอบ “ข้าเพียงนึกไม่ถึงว่าอาสะใภ้จะเกลี้ยกล่อมข้าเช่นนี้… ข้าคิดว่าอาสะใภ้จะ…” นางเอ่ยอย่างยากลําบาก “ให้ข้าอดทนก็พอแล้ว…”

สตรีเป็นอันมากก็ใช้ชีวิตเช่นนี้มิใช่หรือ

หากเป็นชาติก่อน โจวเสาจิ่นก็คงเลือกอดทนอดกลั้น แต่พอนางรู้ว่าอดทนไปก็ไม่มี ประโยชน์อันใด จึงหวังว่าเฉิงเซียวจะเลือกหนทางใช้ชีวิตที่ทําให้ตนสบายใจกว่าได้ทางหนึ่ง

นางระบายยิ้มอย่างขัดเขินเล็กน้อย อธิบายเสียงอบอุ่นว่า “พวกเราอิสตรีแม้อ่อนแอ แต่ก็ ช่วยบุรุษคลอดบุตรเลี้ยงบุตรสาว ดูแลชีวิตประจําวันของพวกเขา ด้วยเหตุนี้คงมิอาจอดกลั้นไม่ พูดทุกเรื่องหรอกกระมัง” เฉิงเซียวพยักหน้าหงึกหงักพลางกล่าวว่า “อาสะใภ้พูดได้ตรงใจข้า ข้าเพียงโกรธเคืองซื่อ เลี่ยงที่เขามิได้ช่วยออกหน้าให้ข้า ตอนนี้ย้อนกลับไปคิดดูแล้ว เขาเองก็ลําบากใจมาก…ตอนที่มา เขายังอยากจะพูดอะไรกับข้า แต่ข้ามิได้สนใจเขา…” ขณะที่นางกล่าว นัยน์ตาก็เริ่มรื้นชื้นขึ้นมา อีกครั้ง

ซื่อเลี่ยงคือชื่อของหยวนหมิงสามีเฉิงเซียว

5413

สามีผู้เป็นที่รักของตน บอกให้ไม่สนใจก็ไม่สนใจเลยได้อย่างไร

โจวเสาจิ่นปลอบใจนางว่า “เช่นนั้นก็ยิ่งควรพูดให้ชัดเจน หาไม่แล้วหากเพราะเหตุนี้สามี ภรรยาเกิดห่างเหินกันขึ้นมาก็คงไม่ดีนัก!”

เฉิงเซียวพยักหน้าหงึก แล้วซับนํ้าตาที่หางตา

“อาสะใภ้เล็กของเจ้าพูดถูก” ชิวซื่อที่ฟังพวกนางสนทนามาโดยตลอดก็พรูลมหายใจยาว เหยียด พลางกล่าวว่า “พวกเราอิสตรีต้องเชื่อฟังสามี แต่ก็มิอาจเอาตนเองไปวางในจุดนํ้าลึกไฟ แรงได้ เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นตระกูลหยวนที่ไม่ถูก เจ้าเพียงไปคุยกับหลานเขยหยวนก็พอ หากเขายืน อยู่ฝั่งเดียวกับตระกูลหยวน อารองของเจ้าจะหนุนหลังเจ้าอย่างแน่นอน จะไม่ปล่อยให้เจ้าถูก ตระกูลหยวนรังแกได้”

ชิวซื่อก็เอ่ยถ้อยคําเช่นนี้ออกมาเหมือนกัน ทุกคนต่างตะลึงเล็กน้อย

“มองดูอะไรกัน” ชิวซื่อกล่าวยิ้มๆ “หรือว่าข้ามิใช่สตรี ข้าจึงยืนฝั่งเจ้าพูดไม่ได้”

“ท่านอาสะใภ้รอง!” เฉิงเซียวซาบซึ้งใจชิวซื่อ

“พี่สะใภ้รอง!” โจวเสาจิ่นเขินอายเล็กน้อย

ทว่าเฉิงเซิงกลับก้าวมากอดมารดา พิงศีรษะบนไหล่มารดาพลางกล่าวอย่างออดอ้อนว่า “ท่านแม่ ท่านดีจริงๆ นะเจ้าคะ!”

“หากข้ามิได้ยืนอยู่ฝั่ งเดียวกับพี่สาวรองของเจ้าก็ไม่ดีแล้วสินะ!” ชิวซื่อเอ่ยหยอกเย้า พร้อมกับผลักเฉิงเซิง “เจ้านั่งลงดีๆ ให้ข้า ทุกคนต่างเป็นแม่คน ยังทําตัวไม่มีระเบียบอย่างนี้อีก นะ”

เฉิงเซิงหัวเราะร่าพลางนั่งตัวตรง

5414

ชิวซื่อก็เกลี้ยกล่อมเฉิงเซียวว่า “เช่นนั้นก็อย่าเสียใจไปเลย ข้าเชื่อว่าหลานเขยตระกูล หยวนมิได้เป็นคนไร้เหตุผลประเภทนั้น…” ถ้อยคําของนางยังไม่ทันสิ้นเสียง ก็มีสาวใช้เด็กแหวกผ้าม่านรายงานว่า “ฮูหยินรอง ฮู หยินสี่ กูไหน่ไนรอง กูไหน่ไนสาม ท่านเขยรองมารับกูไหน่ไนรองแล้วเจ้าค่ะ” คนในห้องต่างมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ ดวงหน้าของชิวซื่อเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ผลักเฉิงเซียวพร้อมกับกล่าวอย่างดีใจว่า “ดูสิ หลานเขยมารับด้วยตนเองแล้ว บางทีในใจยังคิดคะนึงถึงเจ้าก็เป็นได้ ยังไม่รีบกลับไปอีก” ดวงหน้าเฉิงเซียวขึ้นสีแดงเรื่อ ท่าทางดูคล้ายจะไปก็ไม่ใช่ ไม่ไปก็ไม่เชิง โจวเสาจิ่นกับเฉิงเซิงรีบเร่งเร้าตามคําพูดของชิวซื่อยิ้มๆ ว่า “ยังไม่รีบไปอีก ประเดี๋ยวอีก ไม่กี่วันในงานฉลองครบรอบเดือนของอี๋เกอเอ๋อร์ เจ้าต้องมาเร็วๆ นะ” เฉิงเซียวจึงลุกขึ้นมาด้วยดวงหน้าแดงกํ่า แล้วออกไปโดยมีชิวซื่อและคนอื่นๆ ล้อมรอบ หยวนหมิงไม่เหลือรอยเบิกบานจากเมื่อก่อน รอยยิ้มดูกระดากอายเล็กน้อย ก้าวมาทํา ความเคารพชิวซื่อและคนอื่นๆ กระซิบพูดกับเฉิงเซียวว่า “เห็นเจ้ายังไม่กลับ กลัวจะเกิดอะไรขึ้น ข้าเลยมาหา” ในนํ้าเสียงเจือความระมัดระวังหลายส่วน โจวเสาจิ่นกับคนอื่นๆ ต่างพากันลอบถอนใจ คลี่ยิ้มพลางส่งสองสามีภรรยาขึ้นเกี้ยว มองดูเกี้ยวผ่านประตูใหญ่ออกไปจนลับตาแล้ว เฉิงเซิงจึงเอ่ยเสียงเบาขึ้นว่า “หวังว่า พี่สาวรองจะผ่านด่านยากด่านนี้ไปได้นะเจ้าคะ”

5415

“ฟันบนยังมีวันที่ทะเลาะกับลิ้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนสองคนที่ใช้ชีวิตร่วมกัน” ชิวซื่อกล่าว ด้วยนํ้าเสียงของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนประเภทหนึ่ง “อาเซียวดูเหมือนพูดน้อย แต่เป็น คนที่มีแผนการในใจคนหนึ่ง ต่อไปจะใช้ชีวิตอย่างไร นางคงคิดเอาไว้แล้ว”

อารมณ์ของทั้งสามคนล้วนหนักอึ้งเล็กน้อยขณะแยกย้ายกันกลับหน้าประตูชั้นใน ต่างก็ มุ่งกลับบ้านของตน

ทุกคนไม่รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวทราบข่าวแล้วหรือยัง กลัวว่าเฉิงจิงและคนอื่นๆ ตั้งใจปิดบังฮู หยินผู้เฒ่ากัวเอาไว้แต่พวกนางกลับเผยพิรุธออกมา โจวเสาจิ่นก็อ้างว่าอยากช่วยชิวซื่อเก็บกวาด งานที่เหลือเลยรั้งอยู่ต่อ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจึงพาอวิ้นเกอเอ๋อร์กลับประตูเฉาหยางไปนานแล้ว ยามนี้ ฟ้ามืดลงแล้ว เฉิงฉือเลิกงานและรับประทานมื้อเย็นเป็นที่เรียบร้อย ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยุ่งมาทั้งวันก็ เหนื่อยล้าแล้วเช่นกัน มีแต่อวิ้นเกอเอ๋อร์ที่ยังคงมีเรี่ยวแรงเหลือล้นราวกับมังกรและพยัคฆ์ทรง พลังก็ไม่ปาน ไม่ยอมหลับยอมนอน เฉิงฉือเห็นว่ายังไม่ถึงเวลานอนของเขา จึงตามใจเขา อุ้มเขา นั่งบนโต๊ะตัวยาวในห้องหนังสือสอนเขาวาดรูปลูกไก่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน