ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 77

โจวเสาจิ่นเป็นคนมาสองชาติภพ นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้วิ่งเช่นนี้

ป้าผู้เป็นบ่าวรับใช้ของเจียงซื่อตะโกนอย่างร้อนรนอยู่ด้านหลัง

เฉิงเจียส่งเสียงหัวเราะราวเสียงระฆังเงินออกมา

โจวเสาจิ่นมีความรู้สึกเบิกบานที่ได้กระทำเรื่องขัดคำสั่งหนึ่งอยู่

จากนั้น นางก็เห็นพานชิงกับเฉิงสวี่

ใต้ต้นไหวซู่ต้นใหญ่ที่อยู่ข้างทางนั้น พานชิงกำลังมองเฉิงสวี่อยู่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขัดเขิน

เฉิงสวี่ที่อยู่ในชุดจื๋อตัวสีเขียวต้นไผ่นั้นหล่อเหลาและสูงสง่าราวกับต้นอวี้ซู่ท่ามกลางสายลม

ทั้งสองคนกำลังพูดคุยไปด้วยหัวเราะไปด้วยอย่างสนุกสนาน

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็หันมองมา ต่างก็แสดงอาการประหลาดใจออกมา

โจวเสาจิ่นเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

สวรรค์ต่างก็กำลังช่วยเหลือนางอยู่!

พานชิงมาหาเฉิงสวี่ตามที่คาดเอาไว้ และยังให้นางได้มีชัยที่เหนือกว่า กล่าวคือ พวกเขาพบกันตามลำพัง อยู่ห่างจากศาลาริมน้ำไม่เกินสามสิบก้าว ทั้งไม่ได้พาบ่าวชายหรือสาวใช้ติดตามมาด้วย

นางเพียงต้องกล่าวอย่างประหลาดใจสักประโยคว่า พี่สาวชิง เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ข้าเพิ่งจะบอกท่านไปไม่ใช่หรือว่า พวกพี่ชายสวี่อยู่ที่ศาลาริมน้ำแห่งนี้ บรรดาคนที่อยู่ล้อมรอบฮูหยินผู้ใหญ่เหมี่ยนเหล่านั้นก็จะเป็นพยานให้นางได้ ส่วนซือเซียงที่รั้งอยู่ที่ห้องโถงรับแขกนั้นก็สามารถใช้ประโยชน์จากเหตุการณ์ที่ป้าผู้เป็นบ่าวรับใช้ของเจียงซื่อไล่ตามนางกับเฉิงเจียนี้ ทำให้คนที่ห้องโถงรับแขกสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ทางด้านนี้ได้…ทีนี้ทุกคนก็จะ ทราบ ได้ว่า ที่แท้พานชิงทราบอยู่แล้วว่าเฉิงสวี่อยู่ที่ศาลาริมน้ำ เพราะฉะนั้นถึงได้หลบออกไปจากห้องโถงรับแขก และไปหาเฉิงสวี่ถึงที่ศาลาริมน้ำ…เป้าหมายของนางก็ถือว่าสำเร็จแล้ว!

ฝีเท้าของโจวเสาจิ่นก็ค่อยๆ หยุดลง

นางมองพานชิงกับเฉิงสวี่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย และดึงเฉิงเจียเอาไว้

เฉิงเจียยืนหอบอยู่ข้างๆ โจวเสาจิ่น ดวงตาโตที่เบิกกว้างจนเห็นตาดำและขาวได้อย่างชัดเจนคู่นั้นมองพานชิงตาไม่กระพริบ

พานชิงมีแผนการลับอยู่ในใจ เมื่อถูกคนที่มักจะถูกนางกดทับเอาไว้จนเกือบตายอยู่ตลอดอย่างเฉิงเจียมองมาเช่นนี้แล้ว ก็รู้สึกอับอายเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ส่วนเฉิงสวี่รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึงว่าโจวเสาจิ่นจะมาเห็นเขากับพานชิงพบกันตามลำพังเช่นนี้ ริมฝีปากของเขาประเดี๋ยวเปิดประเดี๋ยวปิด คล้ายอยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

ทางด้านของห้องโถงรับแขก มีเสียงที่ค่อนข้างดังของซือเซียงดังเข้ามา “คุณหนูรอง คุณหนูเจีย พวกท่านอย่าวิ่งเลยเจ้าค่ะ! ระวังจะหกล้มนะเจ้าคะ”

มุมปากของโจวเสาจิ่นยกขึ้นเล็กน้อย ในตามีแววเยาะเย้ยสายหนึ่งวาบผ่าน

พานชิงตกใจ กำลังจะเอ่ยคำจา แต่คิดไม่ถึงว่าเฉิงเจียกลับกระโดดโหยงออกมาเสียก่อน

“พานชิง ทั้งๆ ที่เจ้าก็รู้ดีว่าพวกพี่ชายสืออยู่ที่ศาลาริมน้ำ เจ้าก็ยังจะวิ่งมาจนถึงศาลาริมน้ำฝั่งนี้อย่างนั้นหรือ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่” อาจจะเป็นเพราะถูกพานชิงกดทับมาเป็นเวลานาน หรืออาจจะเป็นเพราะคำพูดนี้อยู่ในใจของนางมาเป็นเวลานาน นางดูกระวนกระวายเล็กน้อย เส้นเลือดตรงบริเวณด้านข้างจอนหูปรากฏเด่นชัดออกมา “นี่ไม่ใช่การประลองพิณในวันนั้น ที่ทุกคนต่างก็เป็นพี่ชายน้องชายจากภายในตระกูล แต่วันนี้เป็นวันเกิดของนายหญิงผู้เฒ่าจวนสี่ นอกจากพี่ชายน้องชายของตระกูลเฉิงแล้ว ก็ยังมีบุรุษจากภายนอกด้วย เหตุใดเจ้าถึงวิ่งออกมาโดยที่ไม่พาใครมาด้วยเลยได้อย่างไร เจ้าอย่าลืมว่าเจ้ามาอยู่ที่ตระกูลเฉิงในฐานะแขก! ถึงแม้ว่าตระกูลเฉิงของพวกเราจะตามใจบุตรสาว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไร้ซึ่งกฎระเบียบ…”

โจวเสาจิ่นอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

นางลืมนิสัยของเฉิงเจียไปได้อย่างไร…รู้ตั้งแต่แรกว่าไม่ควรดึงเฉิงเจียเข้ามามีส่วนร่วมด้วย! แต่หากไม่ยืมตัวเฉิงเจีย คนของเจียงซื่อจะไล่ตามออกมาด้วยได้อย่างไร แล้วนางจะสามารถดึงความสนใจของคนที่ห้องโถงรับแขกได้อย่างไร…

โจวเสาจิ่นรู้สึกผิดอยู่ในใจ

เจียงซื่อรีบตามเข้ามา

“หุบปากเสีย!” ใบหน้าที่ขาวเนียนละเอียดของนางในเวลานี้กลับดำทะมึนราวกับท้องฟ้าที่ก่อตัวมืดครึ้มก่อนพายุฝน “ในที่นี้มีที่ให้เจ้าได้พูดที่ไหนกัน! น้องสาวชิงของเจ้าเพียงพบกับพี่ชายสวี่ของเจ้าโดยบังเอิญเท่านั้น เจ้าจะตกใจด้วยเรื่องเล็กน้อยนี้ไปเพื่ออันใด นางเป็นน้องสาวของเจ้า แต่เจ้ากลับไม่มีลักษณะของคนที่เป็นพี่สาวพึงมีเลยสักนิด!”

โจวเสาจิ่นหมุนตัวกลับไป

เห็นเฉิงเสียนอยู่ด้านหลังของเจียงซื่อ

นางกัดริมฝีปาก หน้าซีดเล็กน้อย แววตาคลุมเครือ

ส่วนหยวนซื่อติดตามอยู่ด้านหลังของเฉิงเสียน

ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มแย้ม ทว่าแววตากลับเสมือนกับมีดที่อาบด้วยยาพิษ มองไปที่พานชิงด้วยลำแสงของแววตาที่วาวโรจน์ไปด้วยความมืดครึ้มและเย็นชา

ซือเซียง กั่วเอ๋อร์และคนอื่นๆ ติดตามอยู่ด้านหลังของหยวนซื่อด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ส่วนทางด้านของห้องโถงรับแขก ก็มีคนกลุ่มหนึ่งยืนแออัดอยู่บริเวณใต้โถงทางเดิน

โจวเสาจิ่นสูดลมหายใจยาวครั้งหนึ่ง ในมือเต็มไปด้วยเหงื่อ

ในที่สุดก็สำเร็จลงไปอย่างราบรื่น…ไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น…

ซือเซียงวิ่งเข้ามา กระซิบเสียงเบาหนึ่งว่า “คุณหนูรอง”

น้ำเสียงสั่นเทาของนางเผยให้เห็นความกระวายกระวายและความกลัวของนางในเวลานี้

โจวเสาจิ่นสูดหายใจเข้าลึกๆ ลมหายใจหนึ่ง หันไปยิ้มพลางพยักหน้าให้นาง

สีหน้าของซือเซียงสงบลงเล็กน้อย

เฉิงเจียที่ถูกมารดาสั่งสอนต่อหน้าทุกคนครั้งแล้วครั้งเล่ากลับรู้สึกเสียใจและผิดหวังเป็นอย่างมาก

ถึงเวลานี้แล้ว มารดาก็ยังจะปกป้องพานชิงอยู่…นางต่างหากที่เป็นบุตรสาวแท้ๆ ของนางไม่ใช่หรือ!

หยาดน้ำตาพลันร่วงหล่นลงมา เฉิงเจียสะอื้นพลางกล่าว “ท่านแม่ เหตุใดท่านถึงได้เอาแต่ปกป้องน้องสาวชิงหรือเจ้าคะ เรื่องที่นางทำได้ดีกว่าข้า ยามท่านต่อว่าข้า ข้าไม่มีคำแก้ตัวใดๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของนาง เหตุใดท่านก็ยังปกป้องนางอยู่เช่นเดิม หรือเป็นนางที่เป็นคุณหนูของตระกูลเฉิง ส่วนข้าก็เป็นเพียงคนที่ถูกเก็บกลับมาจากข้างทางเท่านั้น? ครั้งก่อนที่มีการประลองพิณกันก็เป็นเช่นนี้ พิณ หวงหมิง ชิ้นนั้นเป็นพี่ชายสวี่ทำขึ้นมาด้วยตัวเอง ถึงแม้จะกล่าวว่าเป็นของรางวัลการประลอง แต่พี่ชายสือต่างก็ทราบดีว่าหากเป็นพวกข้าผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องหญิงสักคนชนะขึ้นมา จี้หยกที่ท่านผู้นำตระกูลจวนรองเคยให้เขาเอาไว้ชิ้นนั้นก็จะไม่เหมาะสมจะเป็นของรางวัล ด้วยเหตุนี้ถึงได้ให้พี่ชายสวี่ไปหยิบพิณออกมา…ท่านมักจะพูดอยู่เสมอว่าน้องสาวชิงนั้นเป็นผู้ที่รู้ความ แต่หากนางเป็นผู้ที่รู้ความจริงๆ ก็ควรจะแลกเปลี่ยนของรางวัลกับพี่สาวชูจิ่นในวันนั้น ไม่ใช่รับพิณมาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด จากนั้นก็บรรเลงพิณอยู่ในเรือนทุกวันเช่นนั้น…”

มีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผากของโจวเสาจิ่น

เฉิงเจีย ยามที่ไม่อยากพูดก็ไม่เอ่ยคำจาใดๆ แต่พอได้พูดขึ้นมาแล้ว กลับสามารถทำร้ายคนให้แหลกเป็นชิ้นๆ ไปทั้งร่างได้

ไม่ว่าใครพวกเขาต่างก็คิดเผื่อเอาไว้แล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคนที่จะทำให้เหตุการณ์เลวร้ายลงได้นั้นจะเป็นเฉิงเจีย!

เจียงซื่อโกรธจนแทบจะกระอักเลือด อยากจะก้าวออกไปจับบุตรสาวที่โง่งมผู้นี้ของตนมาตบให้รู้สึกตัวตื่นสักฝ่ามือหนึ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน