ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 92

“อา!” เฉิงเจียชี้ไปที่หลี่จิ้งอย่างตกใจ พลางเอ่ยขึ้นว่า “ข้านึกออกแล้ว ท่านคือท่านพี่ตระกูลหลี่! ท่านกลับไปแล้วมิใช่หรือ ทำไมถึงยังอยู่ที่เมืองจินหลิงเจ้าคะ”

ครั้นหลี่จิ้งเห็นว่านางจำตนเองได้ ความสดใสสายหนึ่งก็ฉายอยู่ในดวงตา ยิ้มพลางกล่าว “อันที่จริงข้าตั้งใจว่าจะกลับแล้ว แต่ทว่าตอนที่ข้ากำลังเก็บของอยู่ในโรงเตี๊ยมนั้นเถ้าแก่กลับบอกข้าว่า วันนี้เป็นเทศกาลวันสารทจีน รอบทะเลสาบโม่โฉวและริมแม่น้ำฉินไหวล้วนมีผู้คนมากมายมาลอยโคมและจุดดอกไม้ไฟ สวยงามตรึงใจยิ่งนัก ข้าครุ่นคิดว่าข้ามาถึงเมืองจินหลิงนี้ ยังไม่เคยไปเที่ยวทะเลสาบโม่โฉวเลยสักครั้ง จึงพาบ่าวข้างกายคนหนึ่งมาเที่ยวชมด้วย…ไม่คิดว่าจะได้พบกับเหล่าองครักษ์ของจวนเหลียงกั๋วกง ได้ยินคนข้าง ๆ กล่าวว่ามาคุ้มกันจวนเหลียงกั๋วกงและคุณหนูอีกหลายคนจากตระกูลเฉิงที่ออกมาปล่อยโคมลอยน้ำด้วยกัน ก็เลยลองถามดู…ปรากฏว่าได้พบกับน้องสาวจริง ๆ ด้วย!”

เฉิงเจียหัวเราะคิก

หลี่จิ้งจึงเอ่ยถามว่า “น้องสาวจะกลับจวนเมื่อใดหรือ ข้าพาคนคุ้มกันมาด้วยหลายคน ต้องการให้ส่งพวกเจ้ากลับไปหรือไม่”

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ๆ” เฉิงเจียกล่าวยิ้ม ๆ “เพียงแค่มีองครักษ์ของจวนเหลียงกั๋วกงก็พอแล้ว ถ้าหากท่านพี่ไม่ติดธุระอะไรก็ไปเที่ยวชมด้วยตนเองสักหน่อยจะดีกว่า ที่ทะเลสาบโม่โฉวนอกจากหอเซิ่งฉีที่แขวนลายพระหัตถ์ขององค์ฮ่องเต้ไท่จู่แล้ว หอเป้าเยวี่ยและศาลาหูซินก็ล้วนแล้วแต่เป็นสถานที่ที่ควรค่าแก่การไปเที่ยวชม ท่านพี่ลองไปชมดูสักหน่อยสิเจ้าคะ”

หลี่จิ้งยิ้มพลางตอบรับเสียงหนึ่ง ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกุมหมัดคำนับกล่าวอำลา

เฉิงเจียถอนหายใจยาวราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก

โจวเสาจิ่นถามอย่างสงสัย “เจ้าถอนหายใจทำไมหรือ”

เฉียเจียกล่าวขึ้นอย่างประหลาดใจ “เจ้าไม่รู้สึกเลยหรือ”

“รู้สึกอะไร” โจวเสาจิ่นเอ่ยถาม

“เจ้าไม่รู้สึกว่าสายตาที่เขามองคนช่างแหลมคมยิ่งนักบ้างหรือ” เฉิงเจียกล่าว “ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อข้าเห็นเขามองข้าแล้วใจของข้าก็ประหม่ายิ่ง กลัวจะทำอะไรผิดพลาด อยากจะให้เขารีบออกไปให้พ้น”

ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้

โจวเสาจิ่นนิ่งเงียบ คิดใคร่ครวญว่าสุดท้ายแล้วหลี่จิ้งนึกอยากมาเที่ยวชมทะเลสาบโม่โฉวดังที่เขากล่าวมาอย่างนั้นหรือ? หรือว่าหลังจากที่พบเฉิงเจียแล้วจึงตัดสินใจที่จะไม่กลับขึ้นมาในทันใด?

เฉิงเจียร้องครวญขึ้น “พวกเราเลิกพูดถึงเขาเถอะ วันนี้เป็นช่วงกลางเดือนเจ็ด ประตูผีจะเปิดออกกลางดึก พวกเรารีบกลับให้ไวสักหน่อยจะดีกว่า”

อาจูพยักหน้ารัว เด็กสาวทั้งหลายจึงนัดหมายรวมตัวกันอีกครั้งในเดือนเก้า แล้วแยกย้ายกลับจวนของแต่ละคน

ไม่ต้องกล่าวถึงภาพที่เฉิงเจียถูกเจียงซื่อดึงตัวไปไถ่ถามเรื่องการไปเที่ยวชมทะเลสาบ โจวเสาจิ่นที่กำลังครุ่นคิดเรื่องที่ว่าจะหาโอกาสไปหาเฉิงฉือเพื่อคุยเรื่องของหยางกงกงอย่างไรดีอยู่นั้น เฉิงฉือกลับส่งคนมาหานางเสียก่อน

สตรีผู้นั้นอายุราวยี่สิบสาม ยี่สิบสี่ปี เห็นได้ชัดว่าเป็นหญิงสาววัยเยาว์ผู้หนึ่ง ทว่ากลับมวยผมขึ้นเหมือนสตรีที่แต่งงานแล้ว สวมเสื้อคอตั้งผ้าไหมหูโจวสีขาวพระจันทร์ตัวหนึ่งเอาไว้ข้างใน กระดุมไข่มุกขนาดเท่าเม็ดบัว และสวมเสื้อกั๊กปี๋เจี่ยสีกลีบบัวที่ร้อยขอบเอาไว้ด้วยดอกตูมล้ำค่าตัวหนึ่งคลุมทับข้างนอก รูปหน้าเรียวยาว คิ้วโค้งมนดั่งใบหลิว เมื่อยิ้มแล้วก็มีลักยิ้มข้างหนึ่งที่มุมปากข้างซ้าย ถึงแม้ว่าจะงดงามหลายส่วนเหมือนกัน แต่ก็น้อยกว่าจี๋อิ๋งมาก แต่ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับจี๋อิ๋งแล้ว กลับดูอ่อนโยนและน่ารักกว่าหลายส่วน

นางแนะนำตัเองว่านางชื่อหนานผิง

โจวเสาจิ่นตกใจมาก เอ่ยถามว่า “หนานผิง? หนานผิงผู้ที่รับผิดชอบเรื่องการเย็บปักเสื้อผ้าภายในจวนของท่านน้าฉือผู้นั้นหรือ?”

หนานผิงยิ้มพลางพยักหน้า

โจวเสาจิ่นอดไม่ได้ที่จะสำรวจมองนางอย่างละเอียด

นายยืนยิ้ม ๆ แล้วปล่อยให้โจวเสาจิ่นมองสำรวจอยู่ตรงนั้น นางไม่เพียงดูสุขุมใจเย็น แต่ยังมีสีหน้าสง่างาม

ไหนเลยจะดูเหมือนสาวใช้ คุณหนูใหญ่ของตระกูลสามัญชนก็อาจจะยังไม่มีสง่าราศีเฉกเช่นนางนี้

โจวเสาจิ่นลอบพึมพำอยู่ในใจ แล้วถามหนานผิงว่า “ไม่รู้ว่าท่านน้าฉือต้องการหาข้าด้วยเรื่องอะไรหรือ”

หนานผิงชำเลืองมองซือเซียงผู้ที่รับใช้อยู่ข้างกายนางครั้งหนึ่ง

โจวเสาจิ่นเห็นท่าทางนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันที จึงใช้ข้ออ้างให้ซือเซียงไปล้างองุ่นเข้ามาเพื่อส่งซือเซียงออกไป จากนั้นก็เชิญหนานผิงให้นั่งลงสนทนากัน

“บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ!” หนานผิงยิ้มพลางกล่าว ยืนกรานที่จะไม่นั่งลง แล้วยืนอยู่เบื้องหน้าโจวเสาจิ่น กล่าวอย่างนอบน้อมว่า “นายท่านสี่ของพวกข้าวานให้ข้ามาถามคุณหนูรองว่า เมื่อวานตอนที่ท่านไปเที่ยวชมทะเลสาบกับคุณหนูใหญ่จูของจวนเหลียงกั๋วกง นอกจากพี่สาวกับคุณหนูที่สิบเจ็ดของตระกูลกู้แล้ว ยังมีคุณหนูใหญ่เจียของจวนสามไปด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ใช่!” โจวเสาจิ่นไม่รู้ว่าเฉิงเจียไปก่อเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่ จึงกล่าวอย่างร้อนรนว่า “นางอยู่กับข้าตลอด ไม่ได้แยกตัวไปที่ไหนเลย ต่อให้ไปที่อื่น ข้าก็จะรู้ทันที มากที่สุดก็เป็นเวลาไม่นานไปกว่ายี่สิบลมหายใจ”

หนานผิงพยักหน้าและยิ้มน้อย ๆ พลางกล่าว “คุณหนูรองอย่าได้เข้าใจผิดเจ้าค่ะ นายท่านสี่ไม่ได้มีความหมายอื่นแต่อย่างใด” จากนั้นนางก็กล่าวอย่างครุ่นคิดว่า “เรื่องเป็นเช่นนี้เจ้าค่ะ คุณหนูรอง เมื่อวานนายท่านสี่กับจื่อซื่อของจวนเหลียงกั๋วกงไปเที่ยวชมทะเลสาบด้วยกัน แล้วได้ยินองครักษ์กล่าวว่า พบคุณหนูใหญ่ของจวนเหลียงกั๋วกง องค์ชายจึงไล่ตามนางไป ทว่าตอนที่องค์ชายพาคุณหนูใหญ่กลับมา กลับสั่งให้หยางกงกงไปซื้อจี้หยกมาสี่ชิ้น กล่าวว่าต้องการมอบเป็นของขวัญให้แก่คุณหนูทั้งสี่ท่าน ในตอนแรกนายท่านสี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แต่หลังจากที่หยางกงกงกลับมากระซิบรายงานจื่อซื่อ อยู่ ๆ จื่อซื่อก็คอยประจบประแจงนายท่านสี่ ซ้ำยังซักถามถึงเรื่องของตระกูลเฉิง ชั่วขณะนั้นนายท่านสี่ไม่อาจค้นหาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในตอนนั้น แต่เมื่อนึกได้ว่าคุณหนูรองอยู่ที่นั่นด้วย จึงวานให้ข้ามาถามเจ้าค่ะ”

หากว่าเรื่องมีอยู่เพียงแค่นี้ เป็นไปไม่ได้ที่เฉิงฉือจะส่งคนมาถามนางเป็นการเฉพาะ

โจวเสาจิ่นอดถามขึ้นมาไม่ได้ “ท่านน้าฉือกล่าวเพียงแค่นี้หรือ ยังมีเรื่องอื่นฝากมาบอกข้าอีกหรือไม่”

หนานผิงได้ยินแล้วก็มองโจวเสาจิ่นอย่างลึกซื้ง ยิ้มพลางกล่าว “นายท่านสี่เพียงแค่ให้ข้าถามว่าวันนั้นที่คุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองไปเที่ยวมีคุณหนูเจียไปด้วยหรือไม่เท่านั้น เรื่องอื่นก็ไม่ได้กล่าวถึงเลยเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นคิดว่าหนานผิงไม่ได้กล่าวความจริงออกมา ทว่านางไม่จัดเจนในการบีบคั้นผู้คนนัก ทั้งสองคนจึงแลกเปลี่ยนถ้อยคำอีกสองสามประโยค จากนั้นโจวเสาจิ่นก็เล่าเรื่องที่เฉิงเจียมองสำรวจหยางกงกงให้หนานผิงฟัง และกล่าวว่า “ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องอะไรหรือไม่ ขอให้ท่านน้าฉือช่วยจัดการให้ที”

“ทำให้คุณหนูรองเป็นกังวลเสียแล้ว” หนานผิงยิ้มพลางย่อเข่าคำนับ แล้วกล่าวอำลาโจวเสาจิ่น

โจวเสาจิ่นให้ซือเซียงส่งหนานผิงออกไป

ตอนที่หนานผิงเดินออกไปก็เห็นขอบผ้าที่ปักลายเอาไว้ครึ่งหนึ่งวางบนตั่งหลัวฮั่นในห้องโถง สายตาจับจ้องอยู่ครู่หนึ่ง ย่างเท้าหยุดชะงักแล้วถึงได้เดินตามซือเซียงออกไป

โจวเสาจิ่นยิ่งขบคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าแปลกประหลาด

ถ้าหากท่านน้าฉือแค่อยากรู้ว่ามีใครที่ไปจวนเหลียงกั๋วกงพร้อมกับนางบ้าง เพียงแค่สอบถามบ่าวผู้เฝ้าประตูจวนก็รู้แล้ว เหตุใดถึงต้องส่งหนานผิงมาถามตนเป็นพิเศษ

หรือว่าเรื่องนี้ยังมีความหมายลึกซึ้งอื่น ๆ แอบแฝงอยู่?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน