ยั่ว นิยาย บท 19

“วันนี้ดื่มเต็มที่เลยนะคะ เจนเลี้ยง ฉลอง!” เจนจิรา บอกนิราเสียงเบา แต่สิงค์ก็ได้ยิน

“ฉลองเนื่องในโอกาศอะไรคะเนี้ย” นิรายกยิ้มก่อนจะชนแก้วกับเจนจิราทันที ที่เธอยกแก้วมาขอชนกับนิรา

“ฉลองหมั้นค่ะ” เจนจิราพูดด้วยเสียงราบเรียบ เธอไม่แสดงอาการใดๆ ต่างจากสิงค์ที่ใจกระตุกทันทีที่ได้ยิน

“กับใคร ทำไมผมไม่รู้” สิงค์ถามเสียงเย็น ทำไมเขาไม่รู้ว่าเธอหมั้น เขาไม่เห็นเธอมีใครสักคน แม้เธอจะสวยขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นแฟนเธอ แล้วเธอหมั้นกับใคร ใครกันที่ได้หัวใจเธอไป

“ก็คุณสิงค์เป็นเจ้านาย ไม่ใช่เจ้าชีวิต เรื่องบางเรื่องก็ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกนี่คะ เอาไว้บอกงานแต่งทีเดียวไง เซอร์ไพร์ไงคะบอส” เจนจิรายกยิ้มอย่างสวยงาม แต่นิรารู้ว่ามันเป็นยิ้มที่ดูเจ็บปวดที่สุด เพราะน้ำใสที่เอ่อมาคลอนิดๆ นั่น

“รักมากไหม คนๆ นั้น” สิงค์แกจะอยากรู้ไปทำไม ถ้าไม่รักจะหมั้นกันได้ไงละ

“ไม่ค่ะ ไม่ได้รัก แต่คิดว่าอาจจะรักได้ในสักวัน” เจนจิราพูดอย่างขมขื่น เธอไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้น เธอมีคนที่เธอรักอยู่ในใจมาหลายปี แต่เพราะคนๆ นั้นไม่มีท่าทีว่าจะชอบเธอเลย เธอจึงคิดว่าจะลองใช้ชีวิตที่เหลือกับคนดีๆ ที่แม่หาให้ อย่างเฮียตริน

“ไม่รักแล้วจะหมั้นนี่นะคุณเจน” สิงค์กำลังโมโหอะไร เขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง นั่นคือชีวิตเธอ เธอมีสิทธิ์ตัดสินใจเองทุกอย่าง

“แหม๋! บอสใจแคบจัง ขนาดบอสไม่รัก บอสยังเที่ยวไปนอนกับคนอื่นได้เลย มันก็เหมือนกันแหละค่ะ” เจนจิราที่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มมาหลายแก้วแล้ว พูดอย่างอ้อยอิ่ง

ทุกครั้งที่เธอพูดจบ เธอจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด ก่อนจะเทมันใหม่ด้วยตัวเอง เธออยากเมา พรุ่งนี้ไม่มีงาน ไม่อยากรับรู้งานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

“มันไม่เหมือนกันคุณเจน ทำไมคุณไม่เลือกคนที่คุณรักละ มันน่าจะมีความสุขมากกว่าไม่ใช่เหรอ” สิงค์พูดอย่างจริงจัง พลางมองหน้าแดงก่ำของเจนจิรา

“เขาไม่ได้รักฉัน ไม่เคยรัก ชีวิตคนเราก็เท่านี้แหละบอส จะจมอยู่กับคนที่ไม่รักทำไม แล้วคู่หมั้นของฉันก็ดีขนาดนั้น แต่งไปฉันไม่เสียใจหรอก” ทั้งๆ ที่บอกแบบนั้น แต่ทำไมเจนจิราถึงยังรู้สึกเสียใจอยู่เลยล่ะ

นิราได้แต่ดื่มเงียบๆ ถ้าเธอมากับเจนจิราสองคน เธออาจจะได้เช็ดน้ำตาให้เธอมากกว่าแสดงความยินดี เจนจิราวันนี้ดูบอบบาง เหมือนว่าจะแตกหักได้ทุกเมื่อ

“มีคนจ่ายค่าเหล้ารึยัง ผมจ่ายให้ได้นะ แต่ขอเบอร์ไว้หน่อยได้ไหม” ผู้ชายคนนั้นรุกอย่างหนัก ส่วนนิราก็ทำแค่จิบเหล้าเงียบๆ ตอนเธอทำงานร้านเหล้าเจ้พิม เจอแบบนี้บ่อยๆ แค่เงียบเดี๋ยวคนพวกนี้ก็ถอยไปเอง

“สั่งเพิ่มได้ไหมละคะ ใกล้หมดแล้วอะ” นิรายกยิ้มให้คนด้านข้างที่เอาแต่มองหน้าเธอ อยากจ่าย เธอก็จะให้จ่ายหนักๆไปเลย

“เอาสิครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะ” ผู้ชายคนนั้นเดินกลับไปพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนที่โต๊ะก่อนจะเดินกลับมา

“ชื่ออะไรครับ ผมตรินนะ พอดีเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เลย” ตรินถามด้วยเสียงหวานๆ เขาถูกใจเธอตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน ตอนสวนทางกับผู้ชายตัวสูงที่อุ้มเมียขี้เมาบาดบ่าเดินออกไป

“ค่ะ ฉันชื่อนิรา” เธอบอกยิ้มๆ นิราไม่ใช่คนปิดกั้นตัวเอง เธอเปิดโอกาศให้ทุกคน แต่ไม่ได้เปิดใจให้ใครขนาดนั้น พอคุยแล้วไม่ถูกใจเธอก็บาย ไม่อยากเสียเวลา และไม่เคยเสียตัวให้ใคร

ยกเว้นเสียให้คุณเสือตอนเมานั่นแหละ รู้สึกเสียดายนิดๆ ที่เสียให้คนไม่เห็นคุณค่ามันแบบเขา แต่เธอพลาดเอง จะพูดอะไรได้ละ รู้ว่างานร้านเหล้ามันอันตราย แต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเองจริงๆ