ยั่ว นิยาย บท 36

“บ้านเธออยู่จังหวัดอะไร มีสนามบินไหม เดี๋ยวฉันพากลับไปตอนนี้เลย” เสือถามคนที่ร้องไห้ในอ้อมกอดก่อนจะลูบหัวอย่างปลอบประโลม ยัยนี่ผ่านอะไรมามากขนาดนั้นเลยเหรอ

“คุณอย่ามาล้อฉันเล่นนะคะ งานคุณเยอะแยะ” นิราไม่รู้จะดีใจหรือเป็นกังวลดี ช่วงนี้งานที่บริษัทเยอะด้วย เพราะยอดขายที่มันไม่กระเตื้องขึ้นเลย

“มันมีอะไรสำคัญกว่าแม่เธอด้วยเหรอ” เสือจับคางนิราให้เงยหน้ามาสบตากับเขา เขาจริงจังนะ จริงจังมาก และพร้อมจะให้เธอมาเป็นภรรยาด้วย

“คุณเสือ ฮือออ” นิราปล่อยโฮเหมือนเด็ก คนตรงหน้าเธอตอนนี้ใช่คุณเสือในวันนั้นรึเปล่า คุณเสือวันนี้ใจดีกับเธอมากเหลือเกิน

“บอกมาสิอยากให้ฉันทำอะไร ฉันทำให้เธอได้หมดทุกอย่างเลยนะ” เสือพูดอ้อยอิ่งอยู่ข้างหู ทั้งยังกดจมูกกับผมเธอแรงๆ อย่างเป็นห่วง

“ช่วยอนุมัติวันลาให้หน่อยได้ไหมคะ” นิราไม่อยากรบกวน แต่เธออยากกลับไปดูให้เห็นกับตาว่าแม่เธอสบายดีหรือเปล่า

“เธอจะลากี่วันก็ได้ ยกเว้นลาออก เข้าใจใช่ไหม”

“ค่ะ”

“งั้นไปสนามบินกัน” พูดจบเสือก็จับนิราให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ยื่นให้นิรา แล้วเดินออกไปทันที

“หาตั๋วเครื่องบินที่จะไปบ้านเธอหน่อยสินิรา”

“เกิดอะไรขึ้นอะพี่เสือ” สิงค์เดินมาถามอย่างเร่งรีบ ตอนที่เสือกับนิราเปิดประตูออกมาจากห้องทำงาน

“ไปส่งฉันที่สนามบินก่อน กลับมาค่อยถาม ฝากงานที่นี่ด้วย” เสือก็อธิบายไม่ต้องถูกเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่สิ่งที่เสือจับใจความได้คราวๆ คือครอบครัวของนิราติดหนี้บ้านนั้นอยู่สองล้าน แต่หนี้มันเพิ่มมาเป็นสี่ล้าน เพราะเงินที่จ่ายไปตลอดไม่ได้เอาไปใช้หนี้ แต่แม่ของนิราเอาไปรักษาตัวจากมะเร็ง นี่คือที่เสือได้ยินและสรุปเอาเอง แต่จะรอถามเจ้าตัวอีกที หลังจากพาเธอกลับไปที่บ้าน

“งั้นเดี๋ยวผมไปบอกเจนก่อนนะครับ” สิงค์จึงเดินไปบอกเจนจิราอย่างรีบๆ ว่าเขาต้องไปส่งพี่เสือ เธออาจจะต้องรับหน้าที่แทนเขาสักพัก

“ไปเลยไหมครับ” สิงค์เดินกลับมาหน้าห้องพี่ชาย ก่อนจะเห็นคนทั้งคู่มองมานิ่งๆ

“ไม่มีไฟส์บินของวันนี้เลยค่ะ” นิราบอกเสียงเบา มันเป็นสนามบินประจำจังหวัด การจะหาตั๋วเครื่องบินแบบเร่งด่วนอย่างนี้มันย่อมหายากอยู่แล้ว

“ไปรับไอ้อ้วนกัน เดี๋ยวโทรเรียกคนขับรถที่บ้านฉันมา เราจะนั่งรถไป ตามนั้นนะสิงค์” เสือพูดจบก็จับมือนิราเพื่อไปขึ้นรถกลับไปรับแมวอ้วนที่คอนโด ปล่อยให้น้องชายมองด้วยความงุนงง

“ไม่ไปแล้วเหรอคะ” เจนจิรามองอยู่เงียบๆ ที่เก้าอี้ทำงานตัวเอง ถามคุณสิงค์ที่เดินกลับมาหาเธอ

รถตู้คันหรูที่เสือกับนิราโดยสารมานานหลายชั่วโมง จอดลงหน้าบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่ในจังหวัดขอนแก่น พวกเขาออกมาตอนเกือบเที่ยง จึงมาถึงที่นี่ตอนมืดค่ำ และรอบตัวก็เงียบสงัด มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถ และแสงไฟจากหลอดไฟดวงเล็กหน้าบ้านเท่านั้นที่ส่องสว่าง

ถึงคนขับรถประจำบ้าน จะรู้เส้นทางเกือบทั่วประเทศเพราะพาแม่ของเขาเดินสายทำบุญ แต่เพราะซอยบ้านนิราอยู่ลึกสุด การเดินทางก็แสนจะลำบาก จึงใช้เวลานานกว่าปกติ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครบ่นอะไรสักคำ

“นิว มาได้ไงลูก แล้วนั่นพาใครมา” ผู้หญิงที่ดูสูงวัยกว่าอายุจริงเดินออกมาหน้าบ้าน ทันทีที่เห็นรถตู้คันงามมาจอดลงที่หน้าบ้านขนาดเล็กของเธอ

เสือยกมือไหว้ทันที ก่อนที่ยัยนั่นจะรีบวิ่งไปกอดแม่แล้วร้องไห้ เสือจึงยืนมองนิ่งๆ ทั้งยังมองสำรวจรอบบ้านเงียบๆ ก็เคยขี่รถผ่านบ้านลักษณะนี้บ่อยๆ นะ แต่นี่เขาเรียกบ้านเหรอ สภาพดูไม่ได้เลย ดูไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงสองคนที่อาศัยอยู่สักนิด

“คุณเสือเขาเป็นเจ้านายนิวค่ะแม่” นิราปาดน้ำตาออก ก่อนจะตอบคำถามแม่ของเธอ เสือมองนิ่งๆ ให้เธอตัดสินใจเอาละกันว่าอยากแนะนำเขากับแม่ยังไง

“แล้วนี่มาทำไมลูก ค่ำมืดแล้ว เข้าไปคุยในบ้านก่อนนะ” ไม่รู้ว่าบ้านจะมีพื้นที่ให้นั่งรึเปล่า เพราะบ้านปูนขนาดเล็กนี่ เปิดโล่งตรงหน้าบ้าน และถัดไปก็เป็นห้องนอนแล้ว คือแทบจะไม่มีพื้นที่ไว้รับแขก เพราะบ้านเธอไม่มีแขกมาเยี่ยมเยือนนานมากแล้ว

“รอตรงนี้นะคะ” นิราเดินหายเข้าไปหลังบ้านก่อนจะหยิบเก้าอี้เล็กๆ มาให้เสือ เสือทำเพียงแค่มองนิ่งๆ ไม่ยอมนั่ง คือที่ไม่นั่งเพราะกลัวว่ามันจะหัก แล้วหงายท้องต่อหน้าคนทั้งคู่นะสิ มาตั้งไกลจะให้เขามาขายหน้าเพราะเก้าอี้ที่ยัยนี่หามาให้ได้ยังไง

“นั่งสิคะ” นิรามองคุณเสือนิ่งๆ ถ้าไม่นั่ง ก็ไม่ได้คุยสักที

“คุณเขาจะนั่งยังไงละลูก ดูเก้าอี้กับขนาดตัวคุณเขาสิ” เป็นแม่ของนิรา ที่ดูจะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่าลูกสาว นิราจึงพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย นั่นคือตัวที่ดีสุดแล้วนะ ที่เหลือก็ไม่มีอะไรพอที่จะนั่งได้เลย