ยั่ว นิยาย บท 58

เขาเดินขึ้นลิฟท์ไปอย่างเร่งรีบ เพื่อพาตัวเองไปหาดวงใจของเขา ที่รอให้เขาไปรับอยู่ที่ร้านเบเกอรี่ของเธอ

“ทัศ แกจำไอ้ มาตริน พิทักวงศ์ได้ใช่ไหม ตอนนี้มันหนีออกมาจากที่นั่นแล้ว ฆ่าคนของภพรักไปสอง และคงตามมาฆ่าฉันที่เป็นคนสั่งจับมันไปขัง ช่วยหน่อยดิ”

เสือต่อสายหาทัศนัย เพราะเพื่อนของเขาคนนี้ค่อนข้างจะมีอิธิพลมากทีเดียว หลังจากทัศนัยรับสาย เสือก็พูดทุกอย่างออกไปด้วยความรวดเร็ว ไม่สนว่าคนที่รับสายนั่นจะใช่เพื่อนเขาหรือเปล่า

[……. กูทำภารกิจอยู่ไงเพื่อน กูได้ยิน เดี๋ยวกูจัดการให้] ตูดๆๆ

“กลางวันแสกๆ” เสือพูดจบก็โยนโทรศัพท์ไปที่เบาะข้างๆ ตัว ก่อนจะเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปที่ร้านเบเกอรี่ของภรรยา

เสืออย่างเขาคงใจดีเกินไปสินะ คิดว่าให้ภพรักจัดการมันคงจะง่ายที่สุด อย่างน้อยๆ ยัยนั่นก็เคยเป็นภรรยาของเขา แต่เสือประมาทไอ้คนที่ชื่อมาตรินเกินไป และตอนนี้มันหลุดออกมาแล้ว

ระยะทางจากข่อนแก่นมากรุงเทพก็ไม่ได้ไกลซะด้วยสิ ตอนนี้อันตรายอยู่รอบด้าน และคนที่เขาห่วงที่สุดคือนิรากับลูก

นิราหยิบนู้นทำนี่ จนเวลาล่วงเลยถึงตอนปิดร้าน ร้านเธอเปิด 10.00-20.00 น. และตอนนี้ใกล้จะเลิกงานแล้ว ปกติพี่เสือจะมาก่อนเวลาเกือบสองชั่วโมง แต่ตอนนี้ อีก 5 นาทีก็จะสองทุ่ม เธอยังไม่เห็นรถพี่เสือเลย

“เสือยังไม่มาเหรอ พี่ไปส่งไหม” มัลลิกาเดินมาถามนิราที่นั่งหงอยอยู่ในร้าน มือก็เอาแต่ลูบท้องน้อยๆ ของตัวเองไปมา

“มันแปลกมากเลยค่ะ โทรไปพี่เสือก็ไม่รับ” นิรามีแต่ความกังวลใจและเป็นห่วง อัดแน่นในอกจนรู้สึกอึดอัด ได้แต่ใช้มือลูบไล้ท้องตัวเองไปมา เพื่อบอกลูกว่าพ่ออาจจะติดธุระสำคัญ

“เดี๋ยวเสือก็มาน่า พี่อยู่เป็นเพื่อนละกัน” มัลลิกาเดินมานั่งลงข้างๆ ตอนนี้เด็กในร้านกลับหมดแล้ว เหลือเพียงผู้จัดการร้านที่นั่งทำบัญชีอยู่ห่างออกไป เธอมีหน้าที่ทำบัญชีและอยู่ปิดร้าน จึงอยู่ดึกกว่าเด็กคนอื่นๆ

นิรากับมัลลิกานั่งรอนานสองนาน คนที่พวกเธอรอก็ไม่มาสักที จนมัลลิกากลับไปปิดร้านกลับมาอีกที เธอก็ยังไม่เห็นเสือมารับยัยนิราที่ฟุบหน้าหลับไปกับโต๊ะเลย

“นิว! พี่จะไปส่งมันดึกแล้ว เดี๋ยวคุณเม จะกลับดึก” มัลลิกาเดินมาปลุกนิรา ที่รอจนหลับไปกับโต๊ะนั่งทานขนมในร้านของตัวเอง ตอนนี้ 4 ทุ่มกว่าแล้ว พนักงานอีกคนของยัยนี่คงอยากกลับบ้านแล้วมั้ง

“ฮึก ฮือ”

นิราตื่นมาก็เอาแต่ร้องไห้ เป็นห่วงพี่เสือจะแย่ หายไปไหนก็ไม่รู้ โทรไปก็ไม่รับเลย ถ้าจะไม่มารับ ทำไมไม่บอกเธอเลยสักคำ

“อย่าร้องน่า เสือคงมีธุระแหละ” เธอเข้าใจว่าคนท้องอ่อนไหวง่าย จึงไม่แปลกใจเลย ที่อยู่ดีๆ ยัยนี่ก็ร้องไห้งอแงเป็นเด็ก

เมื่อนิราไม่ยอมหยุดร้องสักที มัลลิกาจึงต้องขยับไปใกล้ๆ แล้วดึงเธอมากอดเบาๆ พลางลูบผมให้อย่างปลอบประโลม อย่าให้น้ำมูกเลอะชุดชั้นนะยะ ชุดชั้นแพงนะเนี้ย

“ไม่เอาอย่าร้อง เดี๋ยวลูกในท้องจะเสียใจ อ่านคู่มือไหมเนี้ย เขาบอกว่าคนท้องห้ามเครียด ห้ามๆๆ เข้าใจไหม” มัลลิกาเช็ดน้ำตาให้นิราเบาๆ เห้อ!! เหมือนแม่ยัยเด็กนี่เข้าไปทุกที เธอแย่งคนที่ฉันรักไปนะยะ ยังจะมาอ้อนอะไรฉันแบบนี้อีก

“นิวเป็นห่วงพี่เสือ”

“รู้แล้วๆ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพาไปรอที่บ้านคุณแม่ จะได้มีคนอยู่ด้วย” มัลลิกาจับมือนิราไว้เบาๆ