ยั่ว นิยาย บท 68

มิริน

มิรินนั่งถอนหายใจอยู่เพียงลำพังในห้องนอนของตัวเอง ภายหลังจากปาร์ตี้ต้อนรับน้องชายคนเล็กของบ้านเสร็จสิ้น เธอก็ขอตัวขึ้นมาพักผ่อนบนห้องทันที เพราะจัดการกับความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นไม่ได้

"ทำไมพี่เตอร์ไม่ยอมมา"

วันนี้เขาควรจะมาพร้อมกับพี่ชายของเขา และน้องชายของเธอเพราะคุยกันแล้ว แต่เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงา รวมถึงชื่อด้วย ไม่มีใครเอ่ยถึง เพเทอร์ด้วยซ้ำ

ก๊อกๆๆ

"ไม่ได้ล็อกค่ะ"

สิ้นเสียงของเธอ ก็เห็นคนเป็นแม่ถือของกินเข้ามามากมาย ท่านเดินไปวางไว้บนโต๊ะตัวเล็ก ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเธอที่เตียง

"แม่เอาของกินมาให้จ๊ะ มิรินของแม่ไม่ยอมกินอะไรเลย"

แม่เธอใส่ใจลูกทุกคนเสมอ ต่างจากคนเป็นพ่อที่ใส่ใจแม่มากกว่าใคร เธอไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก เพราะได้รับความรักจากท่านมากพอ ไม่ทำตัวขาดความอบอุ่นเหมือนพี่นินด้วย พ่อกับแม่รักพวกเธอมากกว่าใครๆ อันนี้เธอรู้ดีที่สุด

"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เห็นเหรอคะ ว่ามิรินของแม่มีพุง มิรินงดของหวานอยู่ค่ะ"

พูดจบแม่เธอก็รีบเอื้อมมือมาจับก้อนเนื้อตรงเอวเธอทันที ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ

"ไหนที่เรียกพุง ผอมมากแล้วนะลูก"นิราใช้มือปัดปอยผมให้ลูกสาวสุดที่รักอีกคน มิรินขี้อ้อน จึงมีแต่คนรักใคร่เอ็นดูเธอ ต่างจากพี่สาวคนโตที่นิสัยเหมือนคนเป็นพ่อมากกว่า ส่วนลูกชายไม่ต้องบอกเลยว่าดื้อเหมือนใคร

"ก็พี่เตอร์ชอบล้ออะ นี่ก็เอาเรื่องของมิรินไปนินทาให้เพื่อนที่สวิตฯฟัง เกลียดพี่เตอร์ที่สุดเลย"

เธอโดนเพเตอร์ล้อเลียนมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต แม้จะเกลียดเข้าไส้ แต่พอไม่เจอก็แอบคิดถึงอยู่เหมือนกัน

"เกลียดพี่เขาได้ไงละ มิรินต้องบินไปเรียนต่อนู้น แบบนี้จะไม่มีเพื่อนเอาน่า"

"มิรินมีเพื่อนเยอะแยะค่ะ ไม่จำเป็นต้องมีพี่เตอร์เป็นเพื่อน"

มิรินไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับคนชอบแกล้งอย่างพี่เตอร์หรอก

"จะไปจริงๆเหรอลูก การศึกษาที่ไทยก็ใช้ได้นะ แม่เหงา อคินก็ยังอยู่นู้น พี่นินก็ออกไปอยู่ข้างนอก ถ้ามิรินไปอีกคนแม่ต้องเหงามากแน่ๆเลย"

มิรินได้แต่นิ่งเงียบอยู่ในอ้อมกอดของแม่ แม่เธอต่างหากที่ขี้อ้อน อ้อนเธอทุกวันให้เปลี่ยนใจเรื่องไปเรียนต่อ เธอก็อยากอยู่ แต่การศึกษาที่ไทยไม่ตอบโจทย์ ในสิ่งที่เธออยากจะทำเท่าไหร่ เธอต้องการหาความรู้ให้มากที่สุด

"มิรินไปต่อโทแค่สองปีเองค่ะ เงินก็มีเยอะแยะ มิรินบินกลับมาหาแม่ทุกวันยังได้เลยค่ะ"

ไม่อยากทิ้งให้แม่เหงา แต่เธอเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว นั่นคือความฝันที่เธออยากจะไคว้คว้ามาเอง

"คุยอะไรกันครับแม่ลูก" พยัคฆ์เดินเข้ามาในห้องของลูกสาว ก่อนจะนั่งลงข้างๆภรรยาบนเตียงนอนของมิริน

"พ่อตามมาทำไมคะ ไม่อยู่กันท่าพี่แพทต่อรึไง เดี๋ยวพี่แพทก็ฉุดพี่นินกลับไปสวิตฯด้วยหรอกคะ" มิรินเอ่ยแซวคนเป็นพ่ออย่างที่เคยทำทุกที จนได้มือหนาๆของพ่อยกมายีหัวแรงๆ

พ่ออะ ผมยุ่งหมดแล้ว ชอบทำเหมือนเธอเป็นเด็กอยู่ตลอด ปีนี้มิริน 22 แล้วนะคะ

"จะไปจริงๆเหรอ ไปพร้อมอคินเลยอะนะ มันไม่เร็วไปเหรอ เปลี่ยนใจยังทันนะครับ"

"ทุกอย่างมันถูกเตรียมไว้แล้วนะคะ มิรินไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ พ่อก็มีแม่อยู่ทั้งคน อย่างอแงเลยค่ะ" มิรินบอกคนเป็นพ่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะปล่อยให้หยดน้ำตาร่วงหล่นผ่านแก้มใสๆของตัวเอง

จะมีสักกี่คนที่อยากออกไปจากอ้อมกอดที่อบอุ่นของพ่อแม่ แต่เธออยากได้รับการยอมรับ ถึงคนเป็นพ่อจะไม่เคยพูด แต่รู้ดีว่าการเกิดมาเป็นผู้หญิงในตระกูลที่เป็นผู้นำด้านธุรกิจมันกดดันแค่ไหน

เธออยากพิสูจน์ตัวเอง ว่าต่อให้เธอเป็นผู้หญิง เธอก็สามารถพา อัครโยธินกุล ไปได้ไกลพอๆกับลูกชายของอาสิงค์

"พ่อเคารพในการตัดสินใจของลูกทุกคนครับ มีอะไรก็ติดต่อมานะ" เสือวางมือลงบนหัวของลูกสาว เขาเข้าใจลูกสาวทั้งสอง ที่ต้องการพิสูจน์ตัวเอง โดยการพาอัครโยธินกุลก้าวไปให้ไกลกว่านี้

อคินจะกลับมาช่วงนี้ในทุกๆปี เพื่อมาหาครอบครัวที่ไทย แต่ครั้งนี้เขาจะต้องกลับไปพร้อมกับพี่สาวคนกลาง เวลาก็คืออีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า ทุกคนก็พร้อมบิน

ลินินเก็บจานชามมาล้างเงียบๆ บ้านหลังใหญ่ที่เป็นเรือนหอของพ่อกับแม่มีแม่บ้าน แต่เธอกลับต้องมาเก็บจานชามเอง เพราะถูกย่ากับยายบอกให้ฝึกทำไว้ เผื่อสักวันต้องแต่งงานออกเรือนไป จะได้ทำหน้าที่แม่บ้านบ้าง

"ให้ช่วยไหม" แพทริค เดินยกจานชามตามเข้ามาในครัว ก่อนจะอาสาช่วยคนที่ยืนล้างชามอยู่เงียบๆ เพิ่งจะเคยเห็นลินินตอนใส่ผ้ากันเปื้อน มันก็ดูเหมาะดีเหมือนกัน

"ตามมาทำไม อย่าคิดว่านินจะยอมตกลงแต่งด้วยง่ายๆนะ พี่แพทต้องพยายามอีกเยอะเลย"

เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ ไม่เจอกันตั้งหลายปี อยู่ดีๆก็มาขอเธอแต่งงาน ใครจะไปเชื่อลงว่าเขาจะจริงจัง วางแผนมาแต่งงานฮุบสมบัติเธอเหมือนคนอื่นๆรึเปล่าก็ไม่รู้