ยั่วให้รัก นิยาย บท 5

“แพรโก่งสะโพกขึ้นมาครับ แบบนั้นล่ะ”

“อ่า... พอแล้ว”

“อยากให้พอจริงเหรอ”

เธอยั่วเขาเหลือเกิน บอกให้พอแต่หยัดสะโพกกระแทกกันจนโหนกเนื้อดังตับๆๆๆ แบบนี้ต้องซอยให้สลบคาพื้น

“ไม่ไหวแล้ว อ๊ายยย...”

เธอร้องครางกรีดร้องสุดเสียงหยัดสะโพกให้เขาอัดเข้ามาจนมิดเม้น เกร็งกระตุกสะโพกหงึกๆ น้ำรักทะลักท่วมอีกครั้ง

“อ๊ากกก... แพรจ๋าตอดดุ้นแทบขาด”

เขาคำรามเสียงดังราวสัตว์ป่า ก่อนจะถลากอดเธอแนบแน่นจากทางเบื้องหลัง ขยำทรวงอกเธอแรงๆ อย่างสะใจ

แนบใบหน้ากับใบหน้าของเธอ หอบหายใจระงมประสานกันลั่นห้อง

แพรวาค้อนคนที่ยิ้มกริ่มเพราะได้เอาเธอแรงๆ ให้หายอยากแบบที่เขาพูดเอาไว้

คนเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ เธอล่ะหมั่นไส้นัก

“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวจับจูบ”

เขาแหย่ เธอค้อนให้คนที่ชอบแหย่ แต่เอาจริงทุกรอบ

“วันนี้ต้องไปกินข้าวกับสาว จำเอาไว้”

“หนักกว่าแม่เดชอีกนะ”

“แพรเป็นลูกจ้างนะคะ ขัดคำสั่งแม่เดชมากๆ เดี๋ยวโดนไล่ออก”

เธอรู้สถานะของตัวเองดี เป็นแค่เด็กสาวต่างจังหวัดที่มาเรียนในกรุงเทพฯ และตอนนี้ก็ต้องเอาตัวรอดเพราะบิดามารดาที่ต่างจังหวัดเสียชีวิตหมดแล้ว แม้จะทิ้งบ้านเอาไว้ให้หลังหนึ่ง แต่เธอก็ไม่รู้จะกลับไปอยู่กับใคร ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวก็เลยคิดว่าจะปักหลักทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ไปตลอด อนาคตยังไม่รู้ ค่อยว่ากันอีกทีหนึ่ง

“ใครกล้าไล่แพรออก เดชจ้างแพรไม่ใช่คุณแม่เสียหน่อย”

“แต่คุณแม่เดชใหญ่สุดนะคะ”

เธอพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ไม่ได้จริงจังหรือซีเรียสอะไรนักหรอก โดนไล่ออกก็หางานใหม่ แต่เธอรักเขา อยากดูแลเขา ไม่อยากเรียกร้องอะไร ไม่อยากผูกมัดเขาให้อึดอัด อยู่กันแบบนี้ สบายใจดีนะ เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนที่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข

ปัจจุบันเขาก็อยู่กับเธอเหมือนคู่สามีภรรยานั่นแหละ แต่สถานะคือไม่ผูกมัด ไม่เรียกร้อง ไม่จุกจิกจู้จี้เรื่องของอีกฝ่าย และไม่เซ้าซี้งี่เง่าด้วย เขาเองก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเธอจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ ไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของจนน่ารำคาญ