ยั่วให้รัก นิยาย บท 6

“ไปยิ้มให้เธอทำไม คิดอะไรอยู่”

เขาตบมือที่แก้มก้นของเธอโดยที่ไม่ให้ใครเห็น

เธอหันมาจิกตาใส่เขา ณเดชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะทรุดนั่งลงตรงหน้าสาวน้อยแสนสวยที่กำลังมองเขาอย่างไร้เดียงสา

“สวัสดีค่ะพี่เดช นี่ใครกันคะ”

สาวน้อยหันไปถามถึงคนที่มากับเขา เธอกะพริบตาปริบๆ ยิ้มละไม ในขณะที่ตอนแรกใบหน้าเหยเกกับชุดของณเดช แต่ก็ปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว ณเดชเป็นหนุ่มเนื้อหอมในสังคมเธอจึงรู้จักเขาผ่านสื่อ โดยที่ไม่ต้องแนะนำให้มากความ

แต่ไม่คิดว่าเขาจะแต่งตัวได้ทุเรศทุรังขนาดนี้...

“เมีย! โอ๊ย! หมายถึงเลขาพี่เองครับ”

เขาร้องโอดโอยทันทีที่โดนหยิก ใบหน้าเหยเก แพรวาส่งสายตาพิฆาตไปให้เขา

“อ๋อค่ะ... แหม มานัดกินข้าว ต้องพาเลขามาด้วยเหรอคะ”

“เดี๋ยวดิฉันขอตัวก่อนนะคะ คุยกันตามสบายค่ะ”

เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไล่กลายๆ ก่อนจะขอตัวอย่างสุภาพ ไปนั่งกินอาหารอีกโต๊ะ

ณเดชมองตาม ไม่ชอบใจที่คนตรงหน้าไล่แพรวาไปไกลๆ เขากวาดสายตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างละเอียดลออ แต่ก็ไม่ได้หยาบโลนจ้องจนอีกฝ่ายอึดอัด

ผ่านผู้หญิงมาเยอะ ดูปราดเดียวก็รู้ว่า... อะไรอยู่ในกอไผ่

เธอยิ้มให้เขา ไม่รู้ทำไมมันเคลือบยาพิษชะมัด เขาเคยเจอผู้หญิงประเภทประกายดาวมาแล้ว และหล่อนก็สลัดทิ้งเขาไปมีผู้ชายคนใหม่ มันดูเสแสร้ง เต็มไปด้วยจริตมารยา กิริยาเรียบร้อยนุ่มนิ่มดูปรุงแต่ง ผู้ชายหน้าโง่เท่านั้นล่ะที่หลวมตัวตกลงไปในหลุ่มที่หล่อนขุดล่อเอาไว้

ในใจนึกเปรียบเทียบกับเลขาจอมยั่วของเขาไม่ได้ เธอตรงไปตรงมา จริตก็มี แต่มันไม่ปรุงแต่งจนดูปลอมแบบที่เขาเห็นคนตรงหน้า

“พี่เดชจะสั่งอาหารเลยไหมคะ”

เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ เขานับถือในความอดทนของเธอจริงๆ เขาแกล้งมาสายแต่เธอไม่ตำหนิสักคำเดียว ยังยิ้มได้ แต่งตัวปอนๆ ยังไม่ว่า สงสัยจะหิวเงินในกระเป๋าเขาจนมองข้ามเรื่องแย่ๆ ที่เขาจงใจทำ

ยิ้มหวานเสียด้วย แต่เป็นรอยยิ้มที่เขาเกิดหลอน โคตรน่ากลัว ผู้หญิงเดี๋ยวนี้น่ากลัว เขาบอกตัวเองในใจ

“พี่กินมาแล้วครับ”

“คะ?”

ประกายดาวใบหน้าเหลอหลาเมื่อได้ยินเขาตอบแบบนั้น

“กินมาแล้วครับ”