ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 28

ตอนที่28 ถูกเพื่อนร่วมงานต่อต้าน

เช้าวันที่สอง นัชชาพลาดรถไฟใต้ดินเที่ยวที่เช้าที่สุด ขึ้นแย่งไม่ทัน ถ้าไปช้ากว่านี้อีกแค่นาทีเดียวก็จะถือว่าสายแล้ว

ระหว่างทางเธอเอาแต่คิดเรื่องเอกสาร ในหัวคิดถึงภาพที่โดนเวทิดาด่า พอไปถึงไม่เพียงแต่เธอจะไม่โดนด่าแต่เขายังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นัชชาคิดว่าเธอรอดเพราะโชคช่วย แต่หลังๆเธอเพิ่งมารู้ว่าเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด

ห้องเครื่องดื่มพนักงาน นัชชากำลังชงกาแฟ ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของพนักงานจากข้างห้อง

“เธอรู้จักเด็กมาใหม่ในแผนกเราที่ชื่อนัชชามั้ย”

“รู้จักสิ ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนดีเด่น”

“วันนี้.......” หนึ่งในนั้นกดเสียงให้เบากว่าเดิม “ตอนประชุมหัวหน้าเวทิดาจงใจพูดเรื่องที่มีคนหนุนหลัง คิดว่ามันจะหมายถึงเธอรึเปล่า”

“น่าจะใช่มั้ง เวทิดาพูดเจาะจงขนาดนั้น”

“แต่เท่าที่ดูแล้ว นัชชาก็ดูสวยเหมือนดาราเลย แลดูอ่อนโยนดูก็รู้ว่าเป็นแบบที่ผู้ชายชอบ ไม่แน่อาจจะมีความสัมพันธ์อะไรกับหัวหน้าคนใดคนหนึ่งก็ได้ อย่าไปมีปัญหาด้วยเลย”

“ก็ว่างั้นแหละ แต่มันก็ถือว่าเป็นคราวซวยของเราที่เป็นเพื่อนร่วมงานเธอ หลังจากนี้พวกเราคงไม่อะไรให้ทำแล้วแหละ เธอคงรับหน้าไปคนเดียวหมด”

“ใช่................”

ทั้งสองคนชงเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงนัชชาอยู่ในห้องคนเดียว นัชชากุมแก้วกาแฟไว้แน่น สติที่กำลังหลุดลอยทำให้น้ำร้อนลวกหลังมือจนแดง

เธอรีบปิดน้ำ ไม่สนใจมือที่โดนลวก เอาแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้

การประชุมเช้านี้ เหตุผลที่ให้บางคนอยู่ต่อเพราะแบบนี้เองหรอ

นัชชาขมวดคิ้ว คิดย้อนกลับไปเมื่อเช้า ไม่แปลกใจทำไมเทวิดาไม่ต่อว่าเธอเรื่องเอกสาร พอมาคิดๆดูแล้วสายตาที่เขามองเธอก็เปลี่ยนไปจากเดิม

หรือว่าเตชิตไปพูดอะไรกับเวทิดาไว้

พอคิดได้แบบนี้นัชชายิ่งรู้สึกร้อนรนไม่สบายใจ เธอไม่ได้ต้องการที่จะได้รับการดูแลแบบพิเศษ และไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเตชิต อย่าเอาเธอออกไปพูด แบบนี้ก็จะทำให้เตชิตดูไม่ดี

นัชชาเดินหลบไปทางบันได แล้วกดโทรหาเตชิต แต่คนรับสายคือตรัณ “ขอโทษนะครับคุณนัชชา คุณเตชิตกำลังประชุมอยู่ มีอะไรฝากผมไว้ได้นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ รอเขาประชุมเสร็จช่วยบอกเขาหน่อยนะคะว่าฉันต้องการพบเขา”

กดวางสาย นัชาเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทุกคนกำลังคิดเดา เธอรู้สึกได้ว่าพวกเขามองเธอด้วยสายตาไม่พอใจแปลกๆ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้สิ่งที่นัชชาคิดมันถูก เพื่อนร่วมงานที่ช่วยเหลือเธอเมื่อวาน พอมาวันนี้กลับไม่ช่วยเหลือเธอ ยิ่งไปกว่านั้นบางคนแถบจะไม่สนใจเธอเลย เธอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังไม่มีคนคบ

“นัชชาตารางตรงนี้มันผิดแล้ว” แก๋ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆยื่นมือมาชี้หน้าจอคอม

นัชชาบอกขอบคุณด้วยความดีใจ “ขอบคุณนะ ฉันไม่รู้ว่ามันคิดยังไง”

แก๋ไม่ได้ใส่ใจ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันส่งต้นฉบับให้เธอตรวจตาม”

ทั้งวันนัชชามัวแต่ยุ่งจนลืมว่าเธออยากเจอเตชิต จนกระทั่งเตชิตโทรกลับมา “เธออยากเจอฉันหรอ”

นัชชาเดินไปหลบคุยในมุม “อืม ฉันอยากถามอะไรคุณหน่อย”

“ขึ้นมาพูดข้างบน”

“ไม่เป็นไร ฉันกำลังจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงาน หลังกินเสร็จ” นัชชากระซิบบอกเสียงเบา “เจอกันลานจอดรถใต้ดิน”

เตชิตยังไม่ทันได้ตอบตกลง เธอก็วางสายทิ้งไปเลย

ครั้งแรกที่มีคนกล้าตัดสายทิ้ง เขาโกรธ ตรัณถามแบบกล้าๆกลัวๆ “คุณเตชิต ข้าวกลางวันที่คุณจะสั่งสองชุด.....หรือชุดเดียว”

เตชิตมองด้วยสายตาเยือกเย็น “ฉันเคยสั่งสองชุดด้วยหรอ”

ตรัณบอก “แต่เมื่อกี้คุณ............”

“ว่าไงนะ” เตชิตถามด้วยน้ำเสียงกดดัน

“ไม่มีอะไร ผมฟังผิดไปเอง ฟังผิด...............”