ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 29

ตอนที่29 งานยากจากเบื้องบน

หลังเสร็จไปครั้งหนึ่ง นัชชาเหนื่อยจนนั่งตัวไม่ตรง มองดูเวลา เหลืออีกแค่20นาทีก็จะหมดเวลาพัก เธอเสียใจจนอยากจะตบหน้าตัวเอง

เธอไม่มีสมองหรอหวังจะคุยกับเตชิตด้วยเหตุผล

ต่างกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ผูกเน็คไทอย่างสบายใจ ไม่สะทกสะท้าน

ก่อนลงจากรถ นัชชายังด่าเขาอยู่ในใจ ไม่รู้เป็นเพราะเขารู้สึกสำนึกอะไรขึ้นมา เตชิตพูดกับเธอ “หลังจากนี้ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเธออีก”

นัชชาชงักมือ แล้วหันมามองเขา “จริงหรอ”

เขาแสยะยิ้ม “นึกว่าฉันอยากยุ่งเรื่องเธอมากหรอ”

นัชชาเถียงเบาๆ “ก็ดูเหมือนคุณก็อยากมากเลยนะ”

“ว่าไงนะ”

นัชชาแอบหัวเราะ “ฉันบอกว่าขอบพระคุณมากๆค่ะ ถึงข้าน้อยจะกลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป”

“ถึงเธอจะกลายเป็นผี กูก็จะทำให้มึงมีความสุข.........” ยังไม่ทันได้พูดจบ ปากเขาก็โดนมือเล็กยื่นมาปิดเอาไว้

นัชชาหน้าแดง ยกมือปิดปากเขาไว้ แล้วมองด้วยสายตา “หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”

เตชิตดึงมือเธอออก “ฉันไปละ”

นัชชารีบวิ่งลงจากรถ ไม่รอเตชิตรีบกดปิดประตูลิฟท์ เตชิตยืนมองหน้าแดงๆของเธออยู่หน้าประตูลิฟท์

ความเครียดเมื่อบ่ายหายไปหมด ไม่ง่ายที่จะรู้สึกโล่งขนาดนี้ ตอนนี้หน้าเบาขนาดนี้ต่อไปจะอยู่ยังไง

..........................

นัชชาเดินเข้าไปถึงห้องทำงาน ก็ยังเหลือเวลาพักอีกสิบนาที เธอไม่ลืมที่จะซื้อเครื่องดื่มไปฝากแก๋

“ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร” นัชชาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

หลังจากเรื่องเมื่อเช้า ถึงแม้ว่าเวทิดาจะไม่พอใจเธออย่างมาก ก็ไม่ได้ให้เธอตรวจสอบเอกสารอีก แต่กลับหาทนายแนะนำงานให้เธอ ชื่อนภันต์ เป็นหนึ่งในทนายที่โดดเด่นของเตนัท ทีชนะคดีมามาก ถนัดคดีที่เกี่ยวกับปัญหาด้านธุรกิจ

พนักงานที่เข้ามาใหม่พร้อมเธอปวิมลก็ถูกแบ่งมาอยู่กลุ่มนี้

ห้องประชุม นภันต์ ใส่ชุดสูทสีดำ ผูกเน็คไท สูงร้อยแปดสิบกว่ารวมกับชุดที่ใส่ทำให้ดูดี ยิ่งทำให้หน้าดูคม

ปวิมลดูมีความสุข ยิ้มจนปากแทบไม่หุบ คงรู้สึกตัวเองโชคดีที่ได้มาอยู่ทีมนี้

“ขอแนะนำตัวแบบสั่นๆก่อน ชื่อนภันต์ อายุ28 จบจากวิทยาลัยดตรอนโต คณะนิติศาสตร์ พวกคุณสามารถเรียกผมว่า ทนายภันต์ได้ หรือเรียกชื่อผมเฉยๆก็ได้ แล้วแต่สะดวก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ

ปวิมลยิ้มกว้างกว่าเดิม “ทนายกันต์”

“ทนายกันต์” นัชชาทักด้วยน้ำเสีนงเบาๆ “บังเอิญจังเลยนะคะ เราเป็นเพื่อนร่วมสถาบัน”

“ไม่เลว” ดูเหมือนว่านภันต์จะทำความรู้จักพวกเธอสองคนมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่กลับรุ่นน้องคนนี้ เขาก็พูดเตือนเล็กน้อย “ในบริษัทไม่มีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น ผมไม่สนว่าพวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าเกิดทำงานกับผมต่างก็เท่ากัน ไม่ก็ได้งานนี้แล้วอยู่ต่อ หรือไม่ก็ลาออกหางานแค่นั้น เข้าใจมั้ย”

เขาพูดแบบนี้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ เห็นได้ชัดๆว่าเวทิดาต้องพูดอะไรกับเขาแน่นอน

นัชชาไม่แปลกใจ “ทนายกันต์ สบายใจได้ ถ้าเกิดไม่ชนะฉันจะลาออกเองอย่างอัตโนมัติ ไม่ต้องรอให้ใครไล่”

คำพูดนี้มีความโกรธปนกับพนัน นกันต์ยิ้ม “ดีมาก ผมชอบในความกล้าของคุณ”

นัชชากลับเข้าไปห้องทำงาน แก๋ก็ยื่นหน้ามาบอกเธอ “นัชชา หัวหน้าเรียก”

“เรื่องอะไรหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน” แก๋บอกต่อ “ดูจากสีหน้าแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องดี เธอระวังๆหน่อย”

นัชชาพยักหน้า เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู สูดหายใจเข้าแล้ว เคาะประตู

“เข้ามา”

พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเวทิดานั่งอยู่หน้าคอม พอเห็นเธอเข้ามา หน้านิ่งกว่าเดิม หยิบเอกสารปกสีฟ้าโยนลงบนโต๊ะให้เธอ “มีจุดที่ผิด เอาไปแก้ พรุ่งนี้ส่งมาใหม่”

นัชชาหยิบขึ้นมา แล้วถามกลับทั้งๆที่รู้สึกตื่นเต้นอยู่นิดๆ “หัวหน้าคะ จุดไหนที่ผิดคะ”

เอกสารเล่มหนาขนาดนั้น ให้เธอมานั่งเปิดดูทีละหน้า กว่าจะคบคงต้องใช้เวลาทั้งคืน

“หน้าที่ฉันต้องทำซ้ำหรือเป็นหน้าที่เธอที่ต้องทำเอง” เวทิดาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ให้ฉันทำเครื่องหมายไว้เธอแล้วค่อยสอนให้เธอว่าต้องแก้ยังไงเลยมั้ย”

นัชชารู้สึกว่าเธอก็ไม่ได้ขอมากไป แต่การที่เวทิดาจงใจแกล้งทำให้เธอผิดคาด ไม่ว่าจะยังไงก็คือควรทำงานตามปกติ แต่กลับเอาเรื่องสนตัวมาปนกับเรื่องงาน

มันก็คงช่วยหรือทำอะไรไม่ได้เพราะเขาคือหัวหน้า

นัชชาได้แต่หยิบเอกสารแล้วเดินจากไปเงียบๆ ไปตรวจสอบเอกสารที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ก็ถึงเวลาเลิกงาน นัชชาก็ยังคงไม่ได้กลับตามเวลา ดวิษโทหาจนเธอรู้สึกรำคาญ เลยเปลี่ยนเป็นโหมดเครื่องบิน

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ในห้องก็ไม่เหลือใครแล้ว ห้องที่เงียบสนิท มีเพียงไฟบนหัวของเธอก็มีอะไรดำๆมาปิดไว้

นัชชาตกใจ เงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย