ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 30

ตอนที่30 ความช่วยเหลือของเขา

นัชชามองดูรอบๆ เธอรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครอยู่ “คุณลงมาได้ยังไง”

เตชิตไม่ได้ตอบ แต่ตาไปมองอยู่ที่เอกสารที่อยู่บนโต๊ะ “ไม่ใช่เพิ่งทำไปหรอ”

นัชชาอึ้ง ไล่ตามสายตาของเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขามองไปแค่แวปเดียวแต่เขากลับจำทุกอย่างได้หมด

“หัวหน้าบอกว่ามันผิด ให้มาทำใหม่”

“มันผิดตรงไหน”

นัชชาทำหน้าเศร้า “ไม่รู้”

“ไม่รู้หรอ” เตชิตยกคิ้ว มือเรียวทาบลงบนเอกสาร กระดิกนิ้วสองที “ไม่ได้ทำเครื่องหมายไว้หรอ”

“ไม่” นัชชาเงยหน้ามองเขา “ให้ฉันเปิดหาเอง”

เตชิตเห็นตากลมโตของเธอที่มองเขา เตชิตเดินอ้อมไปหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเธอ “ดูถึงไหนแล้ว”

“ห้ะ” นัชชางง ที่เขาถาม

“ถามว่าดูถึงไหนแล้ว”

นัชชาเอื้อมมือเปิดไปสองหน้าแล้วชี้ “ตรงนี้”

เตชิตอ่านเอกสารต่อ ห้องทำงานที่เงียบสนิท มีเพียงแต่เสียงหายใจเบาๆของเธอที่อยู่ข้างหูเขา นัชชาอดไม่ได้ที่จะแอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว สูทไม่รู้ว่าเอาไปถอดไว้ไหน มือซ้ายที่ใส่นาฬิกายิ่งทำให้เขาดูแพง ผมที่ถูกเซตขึ้นเป็นระเบียบทำให้เห็นหน้าผาก แสงที่ส่องทำให้เห็นความหล่อของเขามากขึ้นกว่าเดิม

เซ็กซี่

นี่เป็นคำแรกที่โผล่เข้ามาในหัวของนัชชา ต่างกับคนที่อยู่บนเตียง เตชิตที่ตั้งใจทำงานทำให้คนมีความรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้แต่ก็อดที่จะไม่โลภไม่ได้

นัชชามองไปมองมาก็อดไม่ได้ที่จะหันหัวไปมองตรงๆ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ สายตาที่มองทำให้เตชิตรู้สึกไม่มีสมาธิ

“ดูเอกสาร”

เสียงเตื่อนของผู้ชายพูดอยู่ข้างหู นัชชาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองสติล่องลอย เธออายจนหน้าแดงไปถึงคอ รีบเปลี่ยนที่มอง

หลงเพราะหน้าตา

ตอนแรกนัชชานึกว่าเตชิตจะดูนานกว่านี้ แต่เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หาจุดผิดทั้งสองที่ได้แล้ว แถมยังทำเครื่องหมายไว้ให้อีกด้วย

เธอถอนหายใจ เตชิตที่อยู่ในใจเขาคือปีศาจในร่างมนุษย์ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในด้านกฎหมายเขาเป็นคนที่มีความสามารถเก่งเกินคนปกติ

เก่งมาก เก่งจนนัชชาคิดว่านี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งในสมองของเขา จะเอามาใช้เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเอกสารประกอบช่วย

“เป็นจุดง่ายๆที่ผิด คราวหลังอย่าให้ผิดอีก” เตชิตยื่นเอกสารคืนเธอ

“รู้แล้ว ขอบคุณนะ” นัชชาไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอาย ถ้าเกิดให้เวทิดารู้ว่าเตชิตเป็นคนช่วยทำ คงจะเกลียดจนอยากจะถลกหนังเธอทิ้ง

ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอว่า ที่เวทิดาไม่ชอบขนาดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับความรู้สึกที่มีต่อเตชิต

“เก็บของให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันไปส่ง”

นัชชาเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป เลยดึงแขนเสื้อเขาไว้ “ไม่ได้ เมื่อคืนที่คุณส่งฉันกลับดวิษแอบเห็น วันนี้ฉันกลับเองดีกว่า เดี๋ยวจะทำให้เขาสงสัยเปล่าๆ”

“ฉันส่งถึงแค่ประตูหน้าวิลล่า”

มันห่างกับบ้านพักไกลหน่อย

นัชชาไม่กล้าเสี่ยง “ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ นี่ก็ดึกมากแล้ว ลำบากเปล่าๆ....”

“ไปที่รถแล้วค่อยว่ากัน”

“…………”

นัชชางงไปสักพัก ตอนนี้เธอกำลังปฏิเสธไปไปที่รถไม่ใช่หรอ