ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 105

ตอนที่105 ค้นโทรศัพท์ของเขา

หน้าจอสว่าง นัชชากัดฟันเปิดดูรายการบันทึกสายเรียกเข้า เห็นสายเรียกเข้าสองสายล่าสุด ‘บ้านเก่า’ เป็นเวลาที่เขาจะกลับบ้านพอดี

นัชชากดเข้าไป เป็นเลขโทรศัพท์เบอร์บ้าน

บ้านเก่า

หรือจะเป็นสายจากคนในบ้าน

พอคิดไปคิดมาทั้งสองก็คบกันมานานแล้ว ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงคนในครอบครัวของตัวเองให้เธอฟัง เรื่องเดียวรู้คือเรื่องที่ธนัทเคยเล่าให้เธอฟัง

นอกเหนือจากนั้นก็ไม่รู้อะไรเลย

คนเราจะมีความคิดที่ไม่สามารถห้ามใจได้ โดยเฉพาะกับคนที่เราให้ความสนใจ มันจะต้องมีความคิดที่ไม่ดีโผล่ขึ้นมา นัชชามัวแต่คิดอย่างใจจดใจจ่อ เธอไม่รู้ว่าประตูถูกเปิดออกมาเมื่อไหร่ จนกระทั่งมือถือที่เธอถืออยู่โดนดึงออกไปจากมือ เธอยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

เธอไม่ทันที่จะได้กดปิดหน้าจอ

เตชิตเห็นเธอเปิกรายการสายเรียกเข้า คิ้วขมวด น้ำเสียงคาดเดาไม่ได้ เขาถามเธอ “ต้องการจะหาอะไร หืม”

นัชชากัดริมฝีปากล่างแน่นไม่ตอบ รู้สึกตกใจที่โดนจับได้จนถึงตอนนี้ที่โกรธและน้อยใจ หลายอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาในระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ สุดท้ายเธอก็พูดอะไรไม่ออก

เตชิตกดล็อคหน้าจอแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง “ว่ามาสิ”

น้ำเสียงธรรมดาแต่ปนไปด้วยการคั้นเอาคำตอบ เธอฟังออก

นัชชาสูดหายใจ หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเขา “ฉัน......แค่อยากรู้ว่าใครโทรเรียกคุณออกไป เพราะคุณไม่บอกละเหมือนเรื่องมันจะใหญ่ด้วย ฉันเป็นห่วง............”

“เธอก็เลยค้นโทรศัพท์ฉันหรอ” เตชิตพูดขัดขึ้น เอียงตัวไปข้างหลัง เอามือวางดันไว้ที่เตียง ยกขานั่งไขว้ห้าง

นัชชาตากระตุก เหมือนสียงหายพูดไม่ออก

“รู้มั้ยการกระทำแบบนี้เรียกว่าอะไร” เขาถามต่อ ถึงแม้จะเห็นว่าตาเธอเริ่มแดงแล้ว

นัชชารู้ว่าเธอทำแบบนี้มันผิด แต่ทำไมเขาไม่ยอมบอกเธอล่ะ

“เพราะฉันเป็นห่วงคุณมากก็เลยทำแบบนี้ ไม่ได้มีเจตนาอื่น.............”

“เธอห่วงอะไร” เตชิตกัดฟัน ความจริงเขาก็กลัว กลัวว่าเธอจะรู้เรื่องปัญหาคนในบ้านไม่พอใจ เขาก้าวขาออกมาไดเพียงหนึ่งก้าวก็ตัดสินใจถอยหลังกลับไป

เขาโลภ ทั้งๆที่ยังไม่ได้แก้ปัญหาความสัมพันธ์ต่างๆนานาให้เสร็จสมก่อน แต่ก็ยังอยากยื้อเธอไว้ อยู่เคียงข้างกายเขาต่อไป

นัชชากำมือแน่น ใช้แรงบีบและปล่อยออก “เตชิต คุณเคยบอกไม่ให้ฉันโกหกคุณ”

เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองตาเขา “แล้วคุณล่ะ”

เตชิตโดนเธอพูดแทงใจดำ เขาสบตาเธอ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

สักพัก เขาเปิดปากพูด “เรื่องบางเรื่องฉันไม่สะดวกที่จะบอกเธอ”

“เรื่องไหนบ้าง” นัชชาชี้โทรศัพท์ที่อยู่บนเตียง “เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องเกี่ยวกับคนในครอบครัวล่ะ”

เขาหรี่ตามอง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “เรื่องคนในครอบครัว”

“ฉันเข้าใจแล้ว” นัชชาพยักหน้ายิ้มให้เขา ไม่ได้ถามอะไรต่อ หันหลังเดินออกจากห้องไป

เสียงปิดประตู หยุดเสียงทุกอย่าง

เตชิตหลับตาลง คิดถึงสิ่งที่ท่านทั้งสองพูด เขาไม่สบายใจ รูปถ่ายซ่อนไว้บนรถได้ แล้วคนล่ะ