ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 106

ตอนที่106 ก่อสงครามเย็น

เปิดสงครามอย่างกะทันหัน ตั้งแต่วันที่นัชชาโดนจับได้ก็ไม่ได้กลับไปนอนในห้องใหญ่อีกเลย นอนอยู่ห้องรับรองแขก

รอจนหมดวันนั้นของเดือนเตชิตก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้สนใจเธอ

ในความเป็นจริงเขายุ่งมาก มัวแต่ยุ่งอยู่กับการจัดการกับดวิษและคดีหย่าของเธอ แต่ความจริงข้อนี้นัชชาไม่รู้

เธอนึกว่าเขาโกรธเรื่องในคืนนั้น ก็เลยเป็นแบบนี้

อยู่ที่บริษัท นอกจาการประชุมอาทิตย์ละครั้งในการได้เห็นหน้าเขา อยากจะเห็นหน้าเขาในเวลาอื่นก็เป็นได้แค่การหวังลมๆแล้งๆ ตอนอยู่ที่บ้านก็ต่างคนต่างยุ่ง เขานั่งอยู่ห้องหนังสือส่วนใหญ่นั่งจนถึงเกือบเที่ยงคืน แทบจะไม่โผล่หน้ามาเลย

มีอยู่คืนหนึ่ง นัชชารู้ว่าเขายังไม่นอน เธอทำอาหารแค่ในส่วนของเธอ เขาลงมาเห็นว่าเธอกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย เขามองเธอแล้วพูดว่า “เสียงดัง เบาเสียงลงหน่อย”

นัชชาแค้น หมี่เกือบจะติดคอ เธอไม่รู้จะทำยังไงกับเขา

ค่อยๆ จากความพอใจจนสุดท้ายกลายเป็นความท้อ เหมือนไม่มีเรี่ยวแรงในการทำอะไรเลย

สถานการณ์แบบนี้ดำเนินมาได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ จนกระทั่งวันที่คดีถูกเปิดในชั้นศาล ร่างกายที่แข็งแรงเหมือนเหล็กก็ล้มป่วยขึ้นมากะทันหัน

ตอนแรกนัชชาไม่รู้ เธออยากใช้เรื่องคดีเป็นโอกาสในการพูดคุยกับเขา นึกไม่ถึงเธอเคาะประตูไปหลายครั้งไม่มีคนเปิด เธอลองบิดกลอนประตู แต่มันกลับเปิดได้

ในห้องเงียบสนิท ม่านถูกปิดไว้มิดชิด เขานอนห่มผ้าอยู่บนเตียง โผล่ออกมาแค่ครึ่งหน้ากับแขนอีกหนึ่งข้าง

นัชชาดูเวลา สิบโมงครึ่ง ถึงแม้ว่าวันนี้เปิดคดี พวกเขาไม่ต้องเข้าบริษัท แต่......เขากลายเป็นคนนอนนานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

อยู่มานานขนาดนี้ นัชชาไม่เคยเห็นเขานอนนานเกินแปดโมง

“เตชิต” เธอลองเรียกชื่อเขา เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่มีเสียงตอบรับ

นัชชาขมวดคิ้ว รู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ เธอเดินเข้าไปใกล้เตียง เห็นหน้าเขาแค่ครึ่งเดียว มองไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติ

เธอยื่นมือไปดันไหล่ของเขา เรียกเสียงดังขึ้นกว่า “เตชิต”

ครั้งนี้เขาขยับตัว พลิกตัวหันหลังให้เธอ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบๆเบาๆ “ออกไป”

เสียงนี่คือ...............

นัชชาใจหาย เธอไม่สนใจเดินเข้าไปแล้วยื่นมือไปจับหน้าผากของเขา ความร้อนถูกส่งมาโดนฝ่ามือ เธอตกใจ

“คุณไข้ขึ้นหรอ” เธอคุกเข่าอยู่ข้างเตียง เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มเขาออก สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดี “ไปโรงพยาบาลกันเถอะ คุณตัวร้อนมากน่าจะไข้ขึ้นสูง”

เขาลืมตาด้วยความล้า ยากลำบาก “ฉันบอกให้เธอออกไป”

“ฉันไม่ออก” นัชชาโมโห ทั้งเป็นห่วงและกังวลใจ “คุณทนอยู่แบบนี้ไม่ได้ ไปโรงพยาบาลนะไปฉีดยาเดี๋ยวก็หาย”

พูดจบ นัชชาก็นึกถึงปรัณ “หรือให้ฉันโทรหาหมอปรัณมั้ย”

“ไม่ต้อง” เขาตอบเหมือนรำคาญเธอ ยกมือชี้ไปที่ลิ้นชักที่มีกล่องยา “เอายามาให้ฉัน”

นัชชารีบเดินไปเอา หายาลดไข้และปรอทวัดไข้ ป้อนยาให้เขาเสร็จ เธอวัดไข้ให้เขา 39องศากว่าๆ “ถ้าอีกสักพักไข้ไม่ลด คุณต้องไปโรงพยาบาลกับฉัน”