ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 108

ตอนที่108 ฉันขออยู่เคียงข้างคุณต่อได้มั้ย

นัชชาจมตายอยู่กองน้ำตา ในใจรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมา เธอรู้สึกกังวลใจแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง โดยเฉพาะรูปที่อยู่ในมือถือ เป็นสิ่งที่ทำลายความหวังสุดท้ายของเธอ

เธอไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า แล้วถ้าอธิบายปากเปล่าก็คงจะไม่มีใครเชื่อ

ที่เตชิต ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ แต่การที่เขารับปัญหาไว้เองมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น นอกจากจะทำให้ตัวเองเครียดเปล่าๆ

คนในครอบครัวเตชิตคงไม่เชื่อ สังคมก็ไม่มีทางเชื่อ

เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเขา หน้าที่การงาน ชื่อเสียง ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนเธอก็ไม่อยาก

นัชชาที่กำลังร้องไห้เสียใจ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง

เธอตกใจ รีบลุกขึ้นหันหลังกลับทั้งๆที่ยังไม่ได้เช็ดน้ำตา

เสียงฝีเท้าของผู้ชายข้างหลังยิ่งเดินยิ่งใกล้เข้ามา จนกระทั่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาวางมืออุ่นๆของเขาลงตรงไหล่เธอ หลายวิต่อมาออกแรงบีบ

นัชชายืนตัวแข็งทื่อ ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง พยายามกลั้นเสียงไม่ให้สั่น “เดี่ยวฉันลงไปทำอะไรให้กิน คุณกลับไปนอนรอ..............”

“นัชชา หันหน้ามามองฉัน”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สบายรึเปล่า ทำให้เขาเสียงแหบแห้ง เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ายังไงกับหลังจากที่รู้ว่าพวกท่านคิดยังไง

เธอในตอนนี้.............น่าอับอายมาก

เตชิเห็นเธอไม่มีที่ท่าว่าจะขยับตัว เขากดบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา ตามคาด เห็นตาแดงๆของและริมฝีปากซีดขาวของเธอ

พวกเขาสบตากัน ทุกวินาทีที่สบตากันเป็นเหมือนการทำร้ายเธอ

หลังจากนั้นมือหนาก็เอื้อมเช็ดคราบน้ำตาให้เธอ ถามด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “ร้องไห้ทำไม”

นัชชาหลับตาลง เขาคงจะไม่ทันได้ยินสิ่งที่ดวิษพูดในสาย เธอส่ายหัว “ไม่มีอะไร แค่ชนะคดีแล้วปรับอารมณ์ไม่ทัน มันขึ้นๆลงๆ”

“ไม่ดีใจหรอ”

“เปล่า.......” นัชชาเปิดปากพูด แต่จะให้บอกว่าดีใจเขาก็พูดไม่ออก

เธอกำลังคิดหนัก โทรศัพท์ที่จับอยู่ในมือก็ถูกดึงออกไป เธอรีบจับแต่ก็สายไปแล้ว โทรศัพท์ตกอยู่ในมือเขาแล้ว

“เอาคืนมา” เหมือนไม่มีประโยชน์ นัชชายื่นมือไปแย่งคืนมา

แต่ด้วยความที่เขาสูง ถ้าเขาตั้งใจจะดูเธอก็ห้ามอะไรเขาไม่ได้

รูป ข้อความ สายเรียกเข้า เขาเห็นทุกอย่าง หน้าเขานิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เป็นเพราะเขานิ่งผิดปกติเลยทำให้นัชชาหายใจติดขัด

ดูเสร็จ เขากดล็อคหน้าจอแล้วยื่นมันคืนให้กับนัชชา “ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ”

นัชชาถอนหายใจ ยกยิ้มแบบฝืนๆ “ที่ฉันไม่บอกคุณ ไม่อยากพูดถึงเพราะฉัน......รู้สึกอาย”

หน้านิ่งของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ยื่นมือไปจับไหล่เล็ก “ทำไมเธอต้องอายด้วย”

“ฉันไม่อยากให้คุณตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเพราะฉัน ฉันไม่โทษใครเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกพลาดเอง ถึงจะไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าจะถูกคนอื่นๆเข้าใจผิด ฉันไม่สามารถโทษใครได้.....................” นัชชาไม่รู้ว่าควรทำอะไรนอกจากส่ายหัวและพยายามกลั้นพูดให้จบประโยค