ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 111

ตอนที่111 บริจาคทรัพย์สิน

หลังจากลงมาจากชั้นสอง น้ำสักแก้วปรัณก็ยังไม่ได้ดื่ม

เขาเดินตรงดิ่งออกจากประตูใหญ่ของไวโรจน์วิลล่า สุวีรารีบคว้าเสื้อคลุมแล้วเดินตามหลังเขาไปทันที เธอนั่งลงในรถก่อนที่เครื่องยนต์จะสตาร์ทตามมาในไม่กี่วินาที

ปรัณเหยียบคันเร่ง รถพุ่งทะยานออกจากหมู่บ้านเข้าสู่ถนนใหญ่

รถขับไปด้วยความเร็วสูง เช่นเดียวกับหัวใจของสุวีรา

ยิ่งเต้นยิ่งเร็วขึ้น

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าปรัณ ภายนอกดูไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยต่อใครได้แต่เขาก็ไม่ใช่พวกโลกสวยแน่นอน สีหน้าบูดบึ้งแบบนี้ เธอก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก

คิดไปคิดมา เธอว่าควรจะพูดอะไรสักหน่อย

"อาจารย์หมอคะ เรากำลังจะไปไหนกันคะ"

เสียงใสๆของหญิงสาวข้างกายดังขึ้นข้างหนู แต่ไม่ได้ดึงความสนใจของชายหนุ่มที่กำลังขับรถได้เลย "กลับคณะ"

น้ำเสียง เรียบเฉย

สีหน้าและอารมณ์ ยิ่งเรียบเฉยกว่าน้ำเสียงเสียอีก

เหมือนกับสิ่งที่เธอพูด เป็นสิ่งไร้สาระ

สุวีราแกล้งกระแอมออกมาทีนึง เอามือลูบจมูกแก้เขิน "อาจารย์หมอไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ฉันไม่ได้คิดจริงจังค่ะ"

"อะไร"

สุวีรามีท่าทีแปลกๆ ผ่านไปพักใหญ่เธอถึงจะตอบออกมาว่า"เมื่อกี่ที่คุณเตชิตพูด ฉันไม่ได้คิดอะไร อาจารย์อย่าคิดมากเลยนะคะ"

"........" ปรัณจับพวงมาลัยแน่น ทำไมเขากลับรู้สึกว่ายิ่งเธอพยายามอธิบาย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่มากขึ้น

สุวีรา มองหน้าอาจารย์หมอของเธอที่ยิ่งบูดบึ้งขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดอะไรผิดไปนะ

มาถึงแยกไฟแดง รถหยุดอยู่หลังเส้นรอสัญญาณไฟ ชายหนุ่มค่อยหันมองด้านข้าง สายตามาหยุดอยู่ที่ใบหน้าขาวใสของหญิงสาว หน้าตาอันไร้เดียงสา "ที่ผมหงุดหงิดไม่ใช่เพราะคุณ อย่าคิดเองเออเอง"

สุวีณากระพริบตาถี่ นี่เธอกลายเป็นคนคิดเองเออเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่"

………..,............

เตชิตหลังจากให้น้ำเกลือแล้วไข้ก็เริ่มลดลง ร่างกายที่เคยรู้สึกหน่วงๆหนักๆก็เริ่มดีขึ้น พอมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง แต่ปกติของคนที่มีไข้สูงพอไข้ลดก็จะเหนื่อยๆเพลียๆ

เขานอนอยู่บนเตียงมานาน ทำให้เขารู้สึกหนักๆหัว หลังจากดึงเข็มน้ำเกลือออกเอง เขาก็ใส่เสื้อผ้าเดินลงมาชั้นล่าง

นัชชารู้ว่าเขาใกล้จะตื่นแล้ว จึงอุ่นโจ๊กร้อนๆไว้รอที่โต๊ะอาหาร "กินอะไรสักหน่อยนะคะ"

ชายหนุ่มยืนอยู่ในห้องรับแขกไม่ขยับ มือหนึ่งเกาะที่พนักเก้าอี้ จ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

สายตาของเขาที่มองมา ทำให้หญิงสาวคิดว่ามีอะไรผิดปกติบนใบหน้าเธอรึป่าว จึงยกมือขึ้นมาคลำที่ใบหน้า

"หน้าฉันมีอะไรติดรึป่าวคะ"

ชายหนุ่มส่ายหน้า"ไม่มี"

นัชชาหน้าร้อนผ่าว "ถ้างั้นคุณมองอะไรคะ"

"อยากมอง"

อยากมอง

นัชชาขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ยิ้มออกมา เดินไปข้างหน้าสองก้าวแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา "คำตอบอะไรของคุณ"

เตชิตรวบตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด ด้วยร่างกายที่กำยำของเขาสามารถรวบตัวเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย ต่อให้เธอขัดขืนก็ดิ้นไม่หลุด

นัชชายกแขนโอบกอดตอบชายหนุ่ม พร้อมใช้มือตบเบาที่หลังเขาแล้วพูดว่า "คุณเป็นอะไรรึป่าว"