ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 110

ตอนที่110 ข่มขู่คนในตระกลูดวิษ

นัชชาตื่นก็ประมาณเที่ยงๆแล้ว ตอนเช้าเธอไม่ได้กินอะไรท้องว่างรู้สึกปวดท้องหิว

ลืมตา ที่นอนข้างๆก็ว่างเปล่าแล้ว เธอยื่นมือไปจับที่เตียงมันเย็นๆแล้ว

เขาไปไหน

นัชชาใส่รองเท้าเดินลงมาชั้นหนึ่ง เดินขึ้นไปชั้นสาม แต่ก็ไม่มีคน

พอคิดถึงเขามีไข้ไม่สบาย เธอเป็นห่วง หยิบโทรศัพท์โทรหาเขา

ไม่นานเขาก็กดรับ พูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ “ตื่นแล้วหรอ”

“อืม คุณออกไปไหน”

เตชิตมองดูความเร็วของเครื่อง เขาออกแรงเหยียบคันเร่ง “ออกมาทำธุระ”

“ทำธุระหรอ” นัชชาขมวดคิ้ว “ตอนนี้คุณไม่สบายมีไข้อยู่ ออกไปทำธุระอะไร”

“ธุระที่บริษัท”

“คุณอยู่ไหน” นัชชาพูดไปด้วยเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย “ให้ฉันออกไปรับมั้ย”

“ฉันอยู่ระหว่างทางกลับแล้ว เธอรอฉันอยู่ที่บ้าน” เตชิตกลัวว่าเธอจะออกมารับจริงๆ เลยตั้งใจวานงานให้เธอทำ “ต้มโจ๊กให้ฉันหน่อย”

“โจ๊ก......” นัชชาเดินเข้าไปห้องครัว ปิดประตูตู้เย็นออก มองดูวัตถุดิบที่อยู่ในตู้เย็น “คุณอยากกินโจ๊กอะไรล่ะ”

ความจริงเตชิตอยากกินจ๊กที่ไหนเขาไม่สบายกินอะไรไม่ลง แค่อยากหาที่ล้มตัวนอนลง เขาเลือกไปเลื่อย “โจ๊กเห็ด”

“โอเค ฉันจะต้มตอนนี้เลยคุณกับมาก็น่าจะได้กินพอดี” นัชชาเป็นห่วงไม่สบายใจ พูดแล้วพูดอีก “คุณขับรถเองหรอ”

“อืม”

“งั้นคุณขับระวังด้วย ไม่ต้องรีบ...........”

“ฉันรู้แล้ว” เขาตอบรับเธออย่างวดเร็ว “เดี๋ยวฉันก็กลับไปแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง เข้าใจมั้ย”

นัชชาพยักหน้ารับ “อืม ฉันรอคุณอยู่บ้านนะ”

…………………….

40นาทีต่อมา รถถูกจอดไว้ที่สนามหญ้า เขาเปิดประตูลงจากรถเดินตรงมาที่หน้าประตู

เขายกสแกนลายนิ้วมือ เพิ่งเดินถึงหน้าประตูบ้านก็ได้กลิ่นหอมลอยมา

“คุณกลับมาแล้วหรอ” นัชชาวิ่งออกมาจากห้องครัว เธอใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาวน้ำเงิน รวบผมไว้ข้างหลังแบบหลวมๆ ทำให้เธอดูอ่อนหวานกว่าเดิม

เตชิตรู้สึกเหนื่อยล้าเมื่อเห็นใบหน้าเธอความเหนื่อยก็จางหายไป เขาเปลี่ยนรองเท้า ก้าวขาเดินได้เพียงหนึ่งก้าวร่างใหญ่ก็เซ

นัชชาเดินเข้าไป เขย่งขาไปจับหน้าผากเขา เธอตกใจ “คุณ.........”

ร้อนจนทอดไข่ได้แล้ว

เตชิตจับมือเธอออก จะเดินเข้าไปกอดเธอ นัชชาหลบทัน หยิบโทรศัพท์โทรหาปรัณ “หมอปรัณ เตชิตไข้ไม่ลด คุณสะดวกเข้ามามั้ย”

ปลายสายชะงัก “ไข้ไม่ลดหรอ แล้วดูแลเขายังไง”

นัชชาใช้สายตาเป็นเชิงห้ามไม่ให้เขาเข้าไปในห้องหนังสือ “คงเป็นเพราะช่วงนี้ทำงานหนักเกินไปเลยได้พักผ่อนน้อย”

“ก็คงจะร่างกายอักเสบ เดี๋ยวฉันเข้าไป เธอให้เขานอนพักไปก่อน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

“ค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไร”

หลังจากวางสาย นัชชาเดินเข้าไปหาเขา เห็นเขากำลังจะตักโจ๊กกิน “คุณขึ้นไปนอนพักผ่อนไป เดี๋ยวหมอปรัณก็มาแล้ว”

เตชิตไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเขา แต่สำหรับนัชชาเขาไม่มีจุดไหนที่ไม่ชอบเธอเลย

ถึงเธอจะโทรเรียกปรัณตามใจชอบ เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาใจกว้างจนตัวเขาเองยังแปลกใจ

“พยุงฉันซิ” ผู้ชายตัวสูงใหญ่พูดอ้อนหน้าตาย

นัชชาที่เห็นเขาไม่สบายอยู่ก็ใจอ่อน เดินเข้าไปช่วยพยุงเขา พาเดินขึ้นไปชั้นสอง