ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 114

ตอนที่ 114 การกลับมาของชนุดม

นัชชาเพ่งสายตา เหมือนพยายามกำลังจ้องมองคนตรงหน้าให้ชัดเจน แต่ภายใต้จิตสำนึกของเธอบอกให้เธอวิ่งหนีไปอีกทาง

น่าเสียดายเพราะความแตกต่างของชายและหญิง ทำให้เธอหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้นคนที่กำลังวิ่งตามมาด้านหลัง

ข้อมือของเธอถูกจับไว้ คนถูกลากไปที่กำแพงด้านหลังสถานสงเคราะห์ หลังถูกกระแทกจนเจ็บ นัชชาพยายามจะดิ้นให้หลุดแต่ไม่เป็นผล สายตาหวาดกลัวมองไปยังชายตรงหน้า "คุณคะ ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ"

ชนุดมตอนแรกยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แม้ว่า….ครั้งนั้น จะไม่ได้น่าประทับใจนัก แต่พอเขาได้ยินเธอพูดว่า"คุณ" รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปทันที

"คุณนัชชาความจำคุณคงไม่ค่อยดีนะ ถึงได้ลืมผมเร็วขนาดนี้"

นัชชาหายใจไม่คล่องนัก "ต้องขอโทษด้วย บางเรื่องที่ไม่น่าจดจำ ฉันก็ไม่อยากจะจำ"

ได้ยินดังนั้น ชนุดมหัวเราะออกมาเบาๆ ชายที่อยู่ตรงหน้าสูงเกือบสองเมตร เหมือนเธออยู่หน้ากำแพงสูงใหญ่ ยิ่งกว่านั้นคือเขายืนบดบังแสงแดด ทำให้เธอเหมือนตกอยู่ในสภาพอากาศที่มืดครึ้ม

"ไม่น่าจดจำเหรอ" เขาขยับเข้ามาใกล้ สายตาจ้องเขม็งมาที่เธอ "ผมไม่แนะนำให้คุณรื้อฟื้นความจำขึ้นมาใหม่นะ"

สีหน้าของนัชชาเปลี่ยนไปทันที "ชนุดม คุณต้องการอะไร"

ทันทีที่ได้ยินหญิงสาวพูดชื่อเขาออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด สีหน้าเขาก็ดูดีขึ้นมา "ผมไม่ได้ต้องการอะไร"

"ถ้างั้นคุณก็ปล่อยฉันสิ"

ชนุดมมองที่ใบหน้าที่แดงกล่ำด้วยความโกรธของหญิงสาว จึงยิ่งยั่วโมโหเธอ"ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ"

"คุณ" นัชชาเสียงเกรี้ยว เธอมองไปรอบๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตรงนี้เป็นที่ลับตาคน แทบจะไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมา พื้นที่ด้านหลังสถานสงเคราะห์ค่อนข้างกว้าง จึงไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็นบริเวณนี้เลย

เธอมองชายตรงหน้าด้วยความตระหนก ภายใต้จิตสำนึกของเธอตอนนี้ตระหนักถึงความกลัวขึ้นมาทันที

ความโกรธค่อยๆจางหายไป ใจเริ่มเย็นขึ้น"ทำไมคุณถึงมาที่นี่"

การพบกันก่อนอาจจะไม่น่าประทับใจนัก มาวันนี้บังเอิญมาเจอกันที่นี่ จึงทำให้เธอหวาดระแวง

"คุณไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณ แค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น" ชนุดมไม่ได้โหก แต่เขามาที่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ เขาตั้งใจมา แต่ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่

นัชชายังไม่เชื่อเสียทีเดียว ระหว่างที่เธอกำลังลังเลสงสัยเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น ชนุดมจ้องเล็งมาที่เธอ แล้วปล่อยมือข้างนึงของเธอให้เป็นอิสระ แต่อีกข้างยังคงจับไว้แน่น"รับสาย"

นัชชากลอกตา รับสายที่โทรเข้ามา "ฮัลโหล"

"ไปสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าเหรอครับ" เสียงนุ่มของชายหนุ่มถามเธอ ทำให้รู้สึกคลายกังวลบ้างเล็กน้อย

"ใช่ค่ะ คุณเสร็จธุระแล้วเหรอคะ" แม้เธอจะพูดสายอยู่กับเตชิตแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ชนุดม

ชนุดมพยายามเข้าใกล้เพื่อฟังว่าทั้งสองคุยอะไรกัน

"ยังครับ เดี๋ยวมีประชุมต่อ" สิ้นเสียงตอบของเตชิต ก็ได้ยินเสียงเลขาของเขาแจ้งเตือนให้เขาเข้าประชุมดังมาจากปลายสาย เตชิตรีบถามต่อ "ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั้ย"

เพราะประโยคนี้ของเตชิตทำให้ชนุดมขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยอยากรู้ว่าเธอจะตอบปลายสายยังไง

นัชชาไม่ทำให้เขาต้องสงสัยนานนัก แทบจะไม่ความลังเลในน้ำเสียงของเธอ "ฉันจะมีเรื่องอะไรได้ คุณไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะรอ เสร็จธุระแล้วเราค่อยคุยกันนะคะ"

เธอไม่เพียงไม่ทำแผนแตก แต่ยังพูดกับเขาเหมือนปกติทุกอย่าง

ชนุดมแววตาเป็นประกาย คิดไม่ถึงว่าเธอจะเก็บอาการได้นิ่งขนาดนี้