ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 115

ตอนที่ 115วางยาที่โรงแรม

เตชิตออกมาจากห้องเพื่อโทรศัพท์หานัชชา มือหนึ่งหนีบบุหรี่ใส่ปาก อีกมือถือโทรศัพท์ ภายใต้เสียงสีนวลของไฟที่ทางเดิน ใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มค่อยๆดูอบอุ่นขึ้นมา

เสียงเรียกจากโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง เสียงหวานละมุนจากปลายสายของหญิงสาวก็ดังขึ้น "ฮัลโหล"

ความเย็นยะเยือกในแววตาชายหนุ่มหายไปทันที "ทานข้าวรึยัง"

"ยังเลยค่ะ เพิ่งจะกลับจากสถานสงเคราะห์เองค่ะ เห็นเด็กๆน่าสงสารก็อยู่เลยต่ออีกหน่อย" อีกฝ่ายตอบขณะที่นอนลงบนโซฟา" แล้วคุณล่ะคะ"

"กำลังดื่มสังสรรค์กันอยู่"

"งั้นคุณก็รีบกลับเข้าไปเถอะค่ะ ฉันจะรอ.."

เตชิตสูดควันบุหรี่เข้าไปแล้วปล่อยออกมา รีบขัดจังหวะเธอขึ้นมา"ผมคิดถึงคุณ"

ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกพะว้าพะวงแบบนี้มาก่อน ท่านชนัยเคยบอกว่า เขาเป็นพวกบ้างาน แต่พอมีนัชชาเข้ามาในชีวิต เขาก็รู้สึกอยากกลับบ้าน อยากรีบสะสางงานให้เสร็จเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น

นัชชาอยู่ๆก็ใจเต้นแรงขึ้น ตอบเขาด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า"ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ"

ต่อจากนั้นก็คุยกันต่ออีกไม่กี่ประโยคเกี่ยวเรื่องในชีวิตประจำวัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกอบอุ่นสบายใจ

บุหรี่ใกล้จะหมดมวน เขาก็หมุนตัวเพื่อเขี่ยก้นบุหรี่ทิ้งในถังขยะ สายตาเหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึ่งพอดี ปณิตานั่นเอง

"อยู่บ้านทำตัวดีๆนะ รอผมกลับไปพรุ่งนี้เย็นๆ"

"มีเรื่องต้องไปจัดการแล้วเหรอคะ"

"ครับ ดึกๆผมโทรหานะ แค่นี้ก่อนนะครับ"

"ค่ะ"

หลังจากวางสายไม่นาน ปณิตาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา ปรับสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะทักทายเขาอย่างคนกันเองว่า" เป็นไงคะ คุณเตชิต ไม่ได้เจอกันซะนานเลย"

เตชิตไม่แม้แต่มองเธอ เขามองอย่างไม่สนใจไปทางอื่น ไม่มีแม้คำพูดใดๆ

ปณิตามองสีหน้าไม่เป็นมิตรของเขา ในใจแอบกลัวอยู่ไม่น้อย ผู้ชายคนนี้อารมณ์รุนแรงโดยเฉพาะเวลาที่เขาไม่สบอารมณ์ แค่สายตาก็ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าแม้แต่จะพูด

มีเพียงตอนที่เขาอยู่กับนัชชาเท่านั้น ที่เขาจะแสดงสีหน้าอ่อนโยนเป็นมิตร

ในใจปณิตาถึงแม้จะกังวลไม่น้อยแต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา "คุณเตชิต อย่ามองดิฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิคะ จริงๆเราก็ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน ก็เพราะเรื่องของดวิษซึ่งตอนนี้ฉันก็แยกกับเขาแล้ว ดังนั้นเราก็ไม่ถือว่าเป็นศัตรูกันนี่คะ"

"ศัตรูเหรอ" ในที่สุดเขาก็ยอมปริปาก แต่น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยการดูถูก "คุณไม่คู่ควรแม้แต่เป็นศัตรู"

ประโยคนี้ของเตชิตทำให้สีหน้าของปาฝณิตาเปลี่ยนไปทันที แต่ความหน้าหนาเธอก็ยังทำให้เธอพูดต่อได้ " คุณเตชิต อย่าถือสาดิฉันเลยนะคะ เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว ลืมมันไปเถอะค่ะ ฉันกับนัชชาเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยนะคะ ฉันเข้าใจว่าเพราะนัชชาคุณก็เลยเกลียดฉัน แต่เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่อยาก"

พูดไปพลางเธอก็ยกมือขึ้นเช็ดขอบตา ท่าทางเหมือนเสียใจมากจนกำลังจะร้องไห้

"คุณคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนนัชชารักดวิษมากแค่ไหน สองคนไม่เคยแยกกันแม้แต่เงา ฉันก็แค่หน้ามืดตามัวไปชั่วขณะถึงได้…"

เตชิตไม่ได้อยากฟังสิ่งที่เธอพูด สายตาเย็นชามองไปที่เธอ "ไปได้แล้ว"

ปณิตานึกไม่ถึงว่าเขาจะไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกขนาดนี้ ยังพูดไม่ทันจบก็โดนเขาไล่เสียแล้ว

"ท่านประธาน จะให้ผมประคองขึ้นไปพักด้านบนมั้ย"ตรัณเขยิบเข้ามาใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

"อืม"เตชิตพยักหน้า

หลังจากพูดคุยล่ำลากันเสร็จ เตชิตก็ให้ตรัณเปิดห้องไว้เรียบร้อย ขึ้นลิฟต์ชั้นบนสุดเป็นห้องเพรสซิเดนท์ สวีท

"ท่านประธาน ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ยครับ" ตรัณเห็นสภาพเจ้านายตัวเองจึงถามด้วยความเป็นห่วง

แต่เตชิตชอบความเป็นส่วนตัว จึงยกมือขึ้นห้าม"ไม่เป็นอะไร ออกไปเถอะ"

ตรัณไม่อยากเซ้าซี้ จึงวางยาแก้สร่างเมาไว้ให้แล้วเดินออกจากห้องไป

ประตูปิดลง เหลือเตชิตเพียงลำพังในห้อง เขาพยายามฝืนตัวเองให้ยืนขึ้น แต่สุดท้ายก็ล้มลงบนโซฟาเช่นเดิม

ศีรษะของเขาค่อยๆปวดมากขึ้น เขาเคยปวดหัวอยู่บ้างแต่ไม่ใช่ปวดแบบนี้

สติของเขาค่อยๆหลุดลอย ถูกแทนที่ด้วยความง่วงงุน ยังไม่ทันจะได้อาบน้ำเขาก็เดินตรงไปที่เตียง ล้มตัวลงนอนบนเตียงอันแสนนุ่มสบาย แล้วเขาก็สลบไปทันที

ด้านนอก ปณิตาเดินวนไปมาอยู่ที่ชั้นล่างของตึกประมาณ20นาทีแล้ว เธอคำนวณเวลาได้ที่แล้วจึงขึ้นไป เธอใช้บัตร...เปิดประตูห้อง

"ตื๊ดตื๊ด"

ประตูไม่ได้ถูกล็อคจากด้านใน

เธอดีใจ ค่อยๆย่องเข้าไป มองเห็นชายหนุ่มที่สลบไสลอยู่บนเตียง ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ "เตชิต เอ๊ยเตชิต คุณก็มีวันนี้เหมือนกัน"