ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 116

ตอนที่ 116 ชายที่นอนข้างๆ

เธอเตรียมตัวอย่างดี ก็เพื่อเวลานี้!

ปณิตาเดินไป และลองเอามือตบไหล่ของเตชิต ผู้ชายที่อยู่บนเตียงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ลมหายใจของเขาหนัก คิ้วของเขาขมวด ดูเหมือนรู้สึกอึดอัดมาก

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลต่อความรูปงามของชายผู้นี้

เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่า ถ้าเตชิตอยู่บนร่างของเธอจะเป็นฉากแบบไหน ...

ใบหน้าของปณิตาแดงก่ำเพราะความเขิน แต่ไม่ต้องรีบร้อนอะไรหรอก เธอก็ไม่ได้อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นเป็นจริงเป็นจัง หากรอเตชิตฟื้นขึ้นมา ถ้าเขารู้ว่าถูกเธอวางแผนให้เป็นแบบนี้ เธอคงตายแน่ๆ

สิ่งที่เธอต้องทำก็เพียงเพื่อให้ นัชชาเกิดความเข้าใจผิดก็แค่นั้น

ปณิตานั่งลงตรงขอบเตียง เอนหลังพิงร่างของเตชิต ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าหรือเปล่า ร่างกายของเขานั้นร้อนผ่าวอุณหภูมิร่างกายของเขาสูง จนทำให้เธอรู้สึกไม่อาจอดใจได้

ปณิตาพูดเสียงกระซิบราวตกอยู่ในความฝัน“ จะดีแค่ไหนถ้าคุณเป็นของฉัน”

หลังจากรอครู่หนึ่ง เสียงสั่นของอะไรบางอย่าง 'ตืดๆ' ปณิตารีบย่อตัวลงหาที่มาของเสียงทันที เธอแนบหูกับผนังห้องอย่างระแวดระวัง และในที่สุดก็พบโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทของเตชิต

เธอดูจะไม่ลังเลที่จะรับโทรศัพท์ แต่ไม่พูดอะไร รอฟังเสียงของคนที่โทรมา -

" เตชิต คุณกลับไปที่ห้องของคุณหรือยัง? "

ปณิตาไม่ได้พูดตอบ เธอรู้สึกผยอง แม้กระทั้งจินตนาการว่า หากนัชชาได้ยินเสียงของเธอจากโทรศัพย์จะมีสีหน้าอย่างไร

นัชชาพูดคนเดียวอยู่นาน จนอดไม่ได้ที่จะถาม "นี่？เตชิต คุณได้ยินฉันมั้ย"

ปณิตายิ้มอย่างเยาะเย้ย มองดูชายที่นอนอยู่ข้างตน ความสุขที่อยู่ในใจแทบจะแอบซ่อนไว้ไม่ไหว เธอแสร้งบีบเสียงยั่วยวนจนทำให้คนฟังปลายทางเกิดขนลุก "เธอเป็นใครกันหรอ เตชิตหลับแล้ว"

คนรอสายถึงกับรู้สึกโดนฟ้าผ่า เธอยืนอยู่แน่นิ่งเกือบครึ่งนาที ก่อนจะรู้สึกตัว เธอจิกโทรศัพท์จนปลายนิ้วขึ้นสีขาว "คุณเป็นใครกัน"

"อ้าว เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วันเอง จำเสียงฉันไม่ได้แล้วหรอ？ เสียงของปณิตาหยุดชะงักไปสักพัก -" จงใจพูดเสียงชัดเจนและเย้อหยัน "เพื่อน รัก เธอ ยังไงหล่ะ!"

นัชชารู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าความอบอุ่นทั้งหมดในร่างกายถูกอะไรดูดออกจากร่าง ถูกคำพูดของปณิตาสะกดอยู่ในหลุมอันหนาวเหน็บ เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายอันสั่นเทาได้จนเซไปพิงกับผนังกำแพงด้านหลัง

นัชชาพยายามสะกดสติอารมณ์ตัวเอง แม้ว่าร่างกายของเธอจะสั่นเทาอยู่ก็ตาม แต่ยังคงบังคับเสียงให้ราบเรียบ "แล้วเตชิตหล่ะ ให้เขามารับโทรศัพท์"

"เพื่อนรัก เธอฟังไม่เข้าใจภาษาคนหรือยังไง เตชิตหลับแล้ว" สายตาปณิตาเหลือบมองชายที่นอนอยู่ตรงข้างตน พรางพูดกระซิบ"นี่ คุณตื่นขึ้นมาสิ งานเลี้ยงเย็นวันนี้ดื่มหนักไปใช่ไหม กระอักกระอ่วนมากเลยหรอ ？"

เธอพูดพรางบอกชื่องานเลี้ยง หลังจากได้ยินดังนั้นนัชชาแทบจะล้มทั้งยืน

เพราะว่าเย็นวันนี้เขาต้องไปงานเลี้ยงนี้จริง ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันปณิตาจะรู้ได้อย่างไร?

“ฉันปลุกเขาแล้ว แต่เขาไม่ยอมตื่น มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้แล้วกันนะ”

นัชชาหายใจเข้าลึก " ปณิตา ของๆคนอื่นดีนักหรือไง ทำไมชอบแย่งนัก ไม่สิ ต้องพูดว่าของๆฉัน?"

“ ฮ๊ะ ” ปณิตาไม่รู้สึกถึงความละอายใจสักนิด น้ำเสียงของเธอได้ใจยิ่งนัก“ ถ้าฉันต้องการ ฉันก็ต้องได้มา เธอจะทำอะไรฉันได้？”

"อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะ มันไม่เป็นผลดีสำหรับเธอแน่" นัชชาจ้องผนังกำแพงอย่างเคียดแค้น เธอไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้ จนอยากให้คนในสายต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส ในชาตินี้คงไม่อาจคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง

ปณิตาหุบยิ้ม เปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชา ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดุร้าย " นัชชา ฉันแค่ทนไม่ได้กับท่าทีที่สูงส่งของเธอ เธอคิดว่าผู้ชายชอบเธอได้แค่คนเดียว ชอบคนอื่นอีกไม่ได้หรือไง เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่ง ใครพูดอะไรก็เชื่อหมด!

เธอโกหกนัชชาได้ แต่ก็ไม่อาจโกหกตัวเองได้ เตชิตรักเพียงแค่นัชชาคนเดียว! พอคิดถึงตรงนี้ เธอเกลียดนัก ถึงได้พยายามแย่งทุกอย่างที่นัชชามี

“ฮึ……”