ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 126

ตอนที่126ความรักของพวกเขาเป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น

พูดจบประโยคนี้น้ำตาของนัชชาไหลรินออกมาจากดวงตาอย่างควบคุมไม่ได้หยดแล้วหยดเล่าไม่นานตรงอกของเสื้อเชิ้ตก็เปียกชุ่มไปหมด

อุณหภูมิอันเร่าร้อนราวกับจุดไฟเผาเบ้าตาของเตชิตแดงเล็กน้อย“คิดถึงผมไหม?”

ไม่คิดถึงได้ไงล่ะ

ในใจของนัชชาผุดคำตอบขึ้นมาทันทีเพียงแต่เธอพูดออกมาไม่ได้ไม่สิควรจะพูดว่าเธอไม่มีทางที่จะพูดออกมา

เธอก็อยากให้อภัยเขาเขาอุตส่าห์เดินทางมาจากที่ไกลแสนไกลจนมาเจอเธอที่นี่ลำบากขนาดนี้แล้วให้อภัยเขาเถอะ

แต่เมื่อเธอหวนนึกถึงรูปที่ปณิตาส่งมาให้เธอและเสียงแหลมๆของเธอเธอทำไม่ได้!

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว

คิดถึงตอนนี้เธอถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดของผู้ที่ทำให้เธออาลัยอาวรณ์ตลอดเวลา

เงยหน้าขึ้นมองตาเขาอย่างจดจ่อความว่างเปล่าในใจของนัชชาถูกเผยออกมาในที่สุดเธอปริปากพูดทำลายบรรยากาศที่ดูเหมือนสงบ“เตชิตคุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”

แววตาเขาดูลึกซึ้งเขาไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกออกมาให้ใครเห็นได้ง่ายๆแต่ตอนนี้เขาปกปิดมันไม่ไหวสายตาอันเฉียบคมของเขา“หมายความว่ายังไง?”

หมายความว่ายังไง

คำพูดสี่พยางค์นี้ลอยเข้าไปในหูของเธอความประชดประชันเสียดสีนี้ทำลายความหวังสุดท้ายที่เธอมีอยู่

เวลานี้เขายังจะกล้าถามคำถามแบบนี้อีกหรอ?เขามีสิทธิ์อะไรมีดียังไงที่จะมาถามเธอแบบนี้?

หน้าของนัชชาชาไปหมดบรรยากาศความอบอุ่นเมื่อสักครู่หายไปในพริบตา“ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้วคุณมาที่นี่ทำไม?”

ฝ่ายชายจ้องตาของเธอไม่กระพริบน้ำเสียงทั้งสองดูนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยการข่มขู่อยู่ภายใน“พาเธอกลับไป”

“ฉันไม่กลับไปกับคุณ”นัชชาตอบกลับแบบไม่คิดก่อนที่จะพูดอย่างชัดเจนออกไปเธอไม่อยากไปกับเขาอย่างไม่มีสติ

จะว่าเธอหยิ่งหรือยังไงก็ช่างเธอก็เป็นแบบนี้ในเรื่องความสัมพันธ์เธอไม่เคยยอมให้อะไรมาทำให้คลุมเครือ

ทว่าคำพูดนี้เมื่อเข้าหูเตชิตกลับกลายเป็นการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดสุดโต่งความเป็นห่วงและความกังวลทั้งหมดที่เขามีพ่ายแพ้ให้กับคำพูดปฏิเสอย่างไม่คิดของเธอ

ใจที่หนักแน่นแข็งแกร่งกลับถูกคำพูดหนึ่งประโยคทิ่มแทงจนเจ็บปวดนึกถึงคำพูดของตรัณก่อนที่เขาจะขึ้นมาเขาไม่อยากที่จะใจร้อนใส่เธอใจร้อนขึ้นมาเธอคงเจอไม่ดีแน่

เอามือออกจากกางเกงสแลคพร้อมหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งกล่องคาบไว้หนึ่งมวลที่ริมฝีปากพลางจุดไฟท่าทางดูเป็นธรรมชาติทำมันซ้ำๆไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่หนในช่วงหลายวันมานี้

ควันสีขาวโพยพุ่งขึ้นมาแทรกกลางระหว่างเขาสองคนสีหน้าฝ่ายชายค่อนข้างสับสนนัชชาก้มหน้าลงสายตาของเธอมองเห็นรองเท้าหนังสีดำที่สะอาดแวววับ

มีเสียงดังเกิดขึ้นคางของเธอเจ็บปวดขึ้นมาฝ่ายชายใช้มือบีบคางของเธอขึ้นบังคับให้เธอเงยหน้ามองสายตาอันดุดันของเขาก่อนที่จะปริปากพูดเขาอดไม่ได้ที่จะไอออกมาสองครั้งเหมือนกับไม่ค่อยสบาย“ไม่ไปกับฉันแล้วเธอจะไปไหนหื้ม?”

นัชชาเพียงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตรงที่เขาบีบเธออยู่ยกมือขึ้นมาป้องฝ่ามือของฝ่ายชายแต่เธอยังยืนกรานไม่ยอมยกโทษให้น้ำเสียงดูไม่เป็นตัวเองพูดออกมาด้วยเสียงที่สูงกว่าปกติ“ไม่ว่าจะไปที่ไหนฉันไม่มีทางกลับไปกับคุณแน่นอน!”

เขาไม่อธิบายเรื่องของปณิตาเลยสักคำทำไมเธอจึงต้องกลับไปกับเขาด้วย?

เธอพูดชื่อเขาซ้ำไปมาเหมือนกำลังเรียกเขาและเหมือนกำลังบ่นพึมพำในไม่กี่วินาทีนั้นอารมณ์ปรับเปลี่ยนไปมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งสุดท้ายเขาฮึดสู้อย่างเกรี้ยวกราด“คุณจะให้ฉันอธิบายอะไร?ห้ะ?ฮ่าๆๆ…..คุณปล่อยฉันนะปล่อยฉัน!”

เตชิตมองดูผู้หญิงตรงหน้าเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะรอยคราบน้ำตาที่กำลังจะแห้งกลับถูกน้ำใสๆแทรกซึมอีกครั้งเธอทั้งดูเสียใจทั้งทุกข์ใจขนาดนั้นแต่คนที่หนีห่างออกไปคือเธอไม่ใช่เขา

นัชชาดิ้นไม่หลุดทั้งตัวเธอเหมือนถูกต้องมนตร์ให้หยุดนิ่งก็เหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้คิดที่จะหาวิธีเอาตัวรอดสุดชีวิตแต่กลับเหมือนแมลงวันไม่มีหัวทำยังไงก็หาทางออกไม่เจอ

อารมณ์แย่ๆทุกอย่างในตอนนี้ขึ้นไปจนถึงขีดสุดเธอทนไม่ไหวอีกแล้วสติหายไปหมดตะโกนโห่ร้องออกมาแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“คุณอยากรู้เหตุผลใช่ไหม?ได้ฉันจะบอกคุณให้เพราะในสายตาของฉันคุณก็ไม่ต่างอะไรกับดวิษทำให้ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์น่าขยะแขยงทำให้ฉันไม่อยากจะเผชิญหน้า!คุณพูดถูกชนะคดีแล้วฉันก็จะจากไปคุณว่ายังไง?”ตอนที่เราคบกันคุณเป็นคนบอกเองให้ฉันช่วยว่าความชนะทั้งหมดนี้สำหรับคุณแล้วมันก็คือธุรกิจตอนนี้ฉันก็แค่ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้พอใจแล้วยัง?!”

ฝ่ายชายยืนนิ่งสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกดวงตาทั้งสองข้างไร้ซึ่งแววตาอันสดใส

เมื่อสักครู่ผู้หญิงที่เขารักใช้ปากเล็กๆที่มักจะยิ้มให้เสมอพูดจาใส่เขายกใหญ่เธอว่าเขาน่าขยะแขยงเอาเขาไปเปรียบเทียบกับสามีคนเก่าแบบไม่ละอายใจพูดว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นเพียงธุรกิจเริ่มที่เขาจบที่เธอ

ดูถูกกันยิ่งนัก

สิ่งที่เขาพยายามมาทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดของเธอทุกอย่างกลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าต่ำต้อย

หัวใจเจ็บปวดปวดอะไรขนาดนี้เสมือนกับพูกฉีกขาดทีละนิดสิ่งที่ไม่อยากได้ยินที่สุดไม่อยากเจอที่สุดกลับเกิดขึ้นมาแบบนี้

“ธุรกิจ…..งั้นหรอ?”ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างว่องไวยิ้มเยาะและทุกอย่างก็หายไปภายในวินาทีเดียว

แขนของเธอถูกเขาจับไว้เขาหันกลับมาไม่สนว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนจนเกือบจะล้มลงหลายครั้งจับเธอลากไปที่เตียงอย่างไร้เยื่อไยจับเธอกดลงบนเตียง….

นัชชาตกใจมากมองฝ่ายชายที่ยืนอยู่ปลายเตียงใช้เข่าแยกขาทั้งสองของเธอออกหน้าตามีเลศนัยปลดกระดุมเสื้อออกตามด้วยเข็มขัดและสุดท้ายคือกางเกง…..