ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 126

ตอนที่126ความรักของพวกเขาเป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น

พูดจบประโยคนี้น้ำตาของนัชชาไหลรินออกมาจากดวงตาอย่างควบคุมไม่ได้หยดแล้วหยดเล่าไม่นานตรงอกของเสื้อเชิ้ตก็เปียกชุ่มไปหมด

อุณหภูมิอันเร่าร้อนราวกับจุดไฟเผาเบ้าตาของเตชิตแดงเล็กน้อย“คิดถึงผมไหม?”

ไม่คิดถึงได้ไงล่ะ

ในใจของนัชชาผุดคำตอบขึ้นมาทันทีเพียงแต่เธอพูดออกมาไม่ได้ไม่สิควรจะพูดว่าเธอไม่มีทางที่จะพูดออกมา

เธอก็อยากให้อภัยเขาเขาอุตส่าห์เดินทางมาจากที่ไกลแสนไกลจนมาเจอเธอที่นี่ลำบากขนาดนี้แล้วให้อภัยเขาเถอะ

แต่เมื่อเธอหวนนึกถึงรูปที่ปณิตาส่งมาให้เธอและเสียงแหลมๆของเธอเธอทำไม่ได้!

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว

คิดถึงตอนนี้เธอถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดของผู้ที่ทำให้เธออาลัยอาวรณ์ตลอดเวลา

เงยหน้าขึ้นมองตาเขาอย่างจดจ่อความว่างเปล่าในใจของนัชชาถูกเผยออกมาในที่สุดเธอปริปากพูดทำลายบรรยากาศที่ดูเหมือนสงบ“เตชิตคุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”

แววตาเขาดูลึกซึ้งเขาไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกออกมาให้ใครเห็นได้ง่ายๆแต่ตอนนี้เขาปกปิดมันไม่ไหวสายตาอันเฉียบคมของเขา“หมายความว่ายังไง?”

หมายความว่ายังไง

คำพูดสี่พยางค์นี้ลอยเข้าไปในหูของเธอความประชดประชันเสียดสีนี้ทำลายความหวังสุดท้ายที่เธอมีอยู่

เวลานี้เขายังจะกล้าถามคำถามแบบนี้อีกหรอ?เขามีสิทธิ์อะไรมีดียังไงที่จะมาถามเธอแบบนี้?

หน้าของนัชชาชาไปหมดบรรยากาศความอบอุ่นเมื่อสักครู่หายไปในพริบตา“ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้วคุณมาที่นี่ทำไม?”

ฝ่ายชายจ้องตาของเธอไม่กระพริบน้ำเสียงทั้งสองดูนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยการข่มขู่อยู่ภายใน“พาเธอกลับไป”

“ฉันไม่กลับไปกับคุณ”นัชชาตอบกลับแบบไม่คิดก่อนที่จะพูดอย่างชัดเจนออกไปเธอไม่อยากไปกับเขาอย่างไม่มีสติ

จะว่าเธอหยิ่งหรือยังไงก็ช่างเธอก็เป็นแบบนี้ในเรื่องความสัมพันธ์เธอไม่เคยยอมให้อะไรมาทำให้คลุมเครือ

ทว่าคำพูดนี้เมื่อเข้าหูเตชิตกลับกลายเป็นการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดสุดโต่งความเป็นห่วงและความกังวลทั้งหมดที่เขามีพ่ายแพ้ให้กับคำพูดปฏิเสอย่างไม่คิดของเธอ

ใจที่หนักแน่นแข็งแกร่งกลับถูกคำพูดหนึ่งประโยคทิ่มแทงจนเจ็บปวดนึกถึงคำพูดของตรัณก่อนที่เขาจะขึ้นมาเขาไม่อยากที่จะใจร้อนใส่เธอใจร้อนขึ้นมาเธอคงเจอไม่ดีแน่

เอามือออกจากกางเกงสแลคพร้อมหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งกล่องคาบไว้หนึ่งมวลที่ริมฝีปากพลางจุดไฟท่าทางดูเป็นธรรมชาติทำมันซ้ำๆไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่หนในช่วงหลายวันมานี้

ควันสีขาวโพยพุ่งขึ้นมาแทรกกลางระหว่างเขาสองคนสีหน้าฝ่ายชายค่อนข้างสับสนนัชชาก้มหน้าลงสายตาของเธอมองเห็นรองเท้าหนังสีดำที่สะอาดแวววับ

มีเสียงดังเกิดขึ้นคางของเธอเจ็บปวดขึ้นมาฝ่ายชายใช้มือบีบคางของเธอขึ้นบังคับให้เธอเงยหน้ามองสายตาอันดุดันของเขาก่อนที่จะปริปากพูดเขาอดไม่ได้ที่จะไอออกมาสองครั้งเหมือนกับไม่ค่อยสบาย“ไม่ไปกับฉันแล้วเธอจะไปไหนหื้ม?”

นัชชาเพียงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตรงที่เขาบีบเธออยู่ยกมือขึ้นมาป้องฝ่ามือของฝ่ายชายแต่เธอยังยืนกรานไม่ยอมยกโทษให้น้ำเสียงดูไม่เป็นตัวเองพูดออกมาด้วยเสียงที่สูงกว่าปกติ“ไม่ว่าจะไปที่ไหนฉันไม่มีทางกลับไปกับคุณแน่นอน!”

เขาไม่อธิบายเรื่องของปณิตาเลยสักคำทำไมเธอจึงต้องกลับไปกับเขาด้วย?