ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 127

ตอนที่127เรื่องอื้อฉาวกับรูปหลุด

นัชชารู้ว่าการกระทำของเขาบ่งบอกถึงอะไรรู้ว่าเขาจะทำอะไรเรื่องแบบนี้เขาเคยทำกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนจากตอนแรกที่ต่อต้านก็ค่อยๆเริ่มยอมรับจนกายและใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวแต่ตอนนี้เธอกลับกลัวจนตัวสั่นไปหมด………

เธอกรีดร้องจนเสียงหายขัดขืนสุดชีวิตแต่ชายคนที่คร่อมอยู่บนตัวเธอลุ่มหลงจนควบคุมไม่ได้แล้วริมฝีปากอันบางและเย็นไม่ได้บรรจงจูบเธอแต่กลับก้มลงดูดดื่มคอขาวๆของเธออย่างบ้าคลั่งและไร้เยื่อใยทิ้งไว้เพียงรอยแดงก่ำ

อันที่จริงเขาเพียงแค่โมโหอยากจะลงโทษที่เธอเย็นชากับเขาแต่เมื่อได้กลิ่นหอมบนตัวเธอผสานกับความปรารถนาที่มีมาหลายวันในเวลาแค่ช่วงหนึ่งความต้องการจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วปฏิกิริยาในร่างกายเขาตอบสนองขึ้นมาเขาเริ่มที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้

กระโปรงที่นัชชาสวมใส่ถูกเขาฉีกออกอย่างดุดัน“แครก”ผ้าผืนแยกออกเป็นเศษเป็นชิ้นในพริบตาเดียวบนร่างของเธอคงเหลือไว้แค่กางเกงในบางๆเมื่อสัมผัสกับอากาศทำให้ขนลุกขึ้นมาโดยพลันเขาเหลือบไปเห็นการตอบสนองทางร่างกายของเธอแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย

“เป็นอะไรไปแตะต้องตัวเธอแค่นี้เป็นทุกข์มากเลยหรือไง?”

เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนเรือนร่างเธอถูกเขาฉีกออกเช่นกันความรู้สึกอันอัปยศโอบล้อมเธอไปหมดนัชชาโกรธร้องตะโกนออกมา“ใช่!ฉันยอมตายดีกว่าให้นายมาแตะต้องตัวฉันสกปรก!”

สกปรก?

เมื่อได้ยินคำพูดอันกระดากหูเขาหยุดนิ่งไปสักพักแต่ไม่นานเขาก็ลงมือต่อเขาใช้กำลังมากขึ้นกระทำเธออย่างโหดเหี้ยมราวกับจะหักร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆ“สกปรก?ดีรังเกียจฉันสกปรกเธอก็อย่าสะอาดไปเลยละกัน!”

ลมหายใจอันรุ่มร้อนรดลงมาที่ซอกคอเขาไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิดนอกจากเธอจะถูกบีบบังคับขืนใจเธอก็ไม่เหลือลู่ทางใดให้รอดออกไปได้เลย

เขาไม่ได้จูบเธอต่อแต่กลับพลิกร่างของเธอให้คว่ำลงราวกับเธอเป็นหุ่นกระบอกนอนอยู่บนเตียง

ขาทั้งสองข้างของเธอถูกกางออกนัชชาร้องไห้ฟูมฟาย“เตชิตอย่าทำแบบนี้กับฉันฉันจะเกลียดเธอฉัน…อ๊าก!”

ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขายังคงไม่สนใจกับการขัดขืนของเธอกลับบุกเข้าไปอย่างเต็มที่คำพูดทุกคำจุกอยู่ที่มุมปากร่างของเธอขยับขึ้นลงอย่างไม่หยุดยั้งตามท่าทางของเขาก่อนหน้ารู้สึกว่าเตียงนี้ช่างกว้างใหญ่แต่เป็นเพราะเขากลับทำให้ดูเล็กขึ้นมาถนัดตาขอบเตียงดูสูงจากพื้นมากเธอกลัวว่าถ้าไม่ระวังอาจจะตกลงไปได้…

ทั้งสองปิดปากเงียบบรรยกาศตอนนั้นมีเพียงแค่เสียงของจินต์ที่ตะโกนร้องเรียกอย่างไม่หยุดยั้ง

“เตชิตนาออกมาเดี๋ยวนี้!ฉันจะบอกนายให้ถ้านายขืนทำอะไรนัชชาฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่!”

“นัชชาเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?เธอโอเครึเปล่าเธอพูดกับฉันสิ…..”

“ช่วยด้วยค่ะโรงแรมใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีใครดูแลหรือยังไง?!”

เสียงที่อยู่นอกประตูดังเข้ามาอย่างขาดๆหายๆทุกคำพูดฟังดูอึดอัดใจชายคนนี้ยังคงหมกมุ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ปรานีกับเธอเลยสักนิดราวกับเป็นเพียงแค่ระบายอารมณ์ออกมา

เธอแข็งใจไม่ปริปากพูดเตชิตจงใจทรมานเธอมุ่งตรงไปที่จุดอ่อนไหวที่สุดของร่างกายจู่โจมเข้าอย่างจัง

การต่อต้านภายในจิตใจกับการตอบสนองทางกายกำลังทรมานนัชชาเธอรู้สึกละอายใจที่ตัวเองโดนเขาปลุกปั่นเช่นนี้น้ำตาไหลลงมาบนหมอนไม่หยุดเปียกชุ่มไปทั่ว

“รังเกียจฉัน?ไม่อยากให้ฉันแตะต้อง?”เสียงของเขาเหมือนยมทูตที่มาจากนรก“ยังรู้สึกอยู่นี่”

นัชชากัดปากตัวเองสุดแรงฟันอันขาวสะอาดของเธอกระทบกับริมฝีปากช้ำเป็นรอยเลือดเธอค่อยๆหลับตาลงรู้สึกว่าตัวเองดูไร้ค่าสุดที่จะทนได้

ก่อนหน้านี้ดวิษทำให้เธอเสียใจมากแต่อย่างน้อยเธอก็ยังต้านทานไหวแต่กับเตชิตเธอออกแรงพยายามทำเพื่อเขาทั้งหมดสุดท้ายกับถูกขืนใจอยู่บนเตียงเล็กๆนี้ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก

สรุปแล้วเธอทำอะไรผิดไปงั้นหรือพระเจ้าจะลงโทษเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้รึ?

นัชชาไม่เข้าใจเธอแค่เจ็บปวดมากเจ็บกายและยิ่งเจ็บใจทุกลมหายใจคือความทรมานอันแสนสาหัส

หลังจากเขาพูดจบนัชชาก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกอ่อนแอหมดเรี่ยวแรงนอนอยู่ตรงนั้นอยากทำอะไรก็ทำไป