ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 128

ตอนที่128อย่าร้องไห้ฉันไม่ดีเอง

จินต์ถูกเขาจับไว้อย่างกะทันหันตกใจจนนิ่งไปสักพักแต่ไม่นานนักความโกรธก็ลุกเป็นไฟอีกครั้งคนที่ทำผิดคือเขาไม่ใช่นัชชาแต่ทำไมเขากลับทำตัวโอหังหยิ่งยโสขนาดนี้นะ?!

“มันเกิดอะไรขึ้นตัวนายเองไม่รู้สำนึกบ้างหรือไง?นายไปทำงานที่เมืองQทำอะไรไว้บ้างล่ะคิดว่านัชชาไม่รู้อะไรเลยงั้นหรอ!”

“ฉันทำอะไร?”

“นาย!”จินต์เห็นว่าขนาดนี้แล้วเขายังมีหน้ามาถามอีกโกรธจนพูดไม่ออกสายตาจ้องเขม็งไปที่เขา“เรื่องที่นายไปมั่วสุมมีสัมพันธ์กับปณิตานายลืมแล้วหรือไง?ต้องให้คนอื่นมาเตือนอีกหรอ!”

มั่วสุมกับปณิตา?

เขาไปอยู่กับเธอเมื่อไหร่ตัวเขาเองยังจำไม่ได้

เตชิตปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดคิดไปคิดมาในที่สุดเขาก็หาต้นสายปลายเหตุเจอ“เธอบอกว่านัชชาเข้าใจผิดว่าฉันกับปณิตามีสัมพันธ์บางอย่างกันใช่ไหม?”

“ไม่ใช่เข้าใจผิดรูปเปลือยนั่นถูกส่งมาจากมือถือนายเข้ามือถือนัชชานายคิดว่าเข้าใจผิดงั้นหรอ?”จินต์พูดพรวดพราดใส่เขาในสายตาของเธอตอนนี้เตชิตเป็นแค่ผู้ชายชั่วๆ“เมื่อครู่นายยังขืนใจเธอให้ทำเรื่องแบบนั้นนายมันเลวทรามต่ำช้า…..เห้ยนายจะไปไหนฉันยังพูดไม่จบเลย!”

เตชิตเหวี่ยงเธอลงรีบเดินตรงออกไปที่ประตูเปิดประตูออกทางเดินอันว่างเปล่าไม่มีใครเลยสักคนรวมไปถึงนัชชา

จินต์เดินตามออกมาสีหน้าดูไม่ดีเอาซะเลย“นัชชาล่ะ?เมื่อครู่ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย…..”

พริบตาเดียวหายไปซะแล้วหรอ?

เธอร้อนใจแต่เตชิตยิ่งกระวนกระวายใจคิดถึงสิ่งที่เขาทำไปอย่างไม่แยกแยะถูกผิดจิตใจที่โกรธจนลุกเป็นฟืนไฟกลับสงบลงขึ้นมาทันทีสิ่งที่เขาได้กลับมาคือความเยือกเย็นที่รายล้อมตัวเขา

เขานึกถึงตอนบังเอิญไปเจอปณิตาที่งานเลี้ยงในเมืองHถ้ามันเป็นฝีมือของเธอจริงๆงั้นครั้งนั้นที่เจอเธอในงานก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่มันถูกวางแผนไว้ก่อนหน้าแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องที่นัชชาหายไปโดยไม่บอกเขาเจอเขาแล้วความคิดดูเปลี่ยนไปอย่างเด็ดขาดตอนนี้เขาเข้าใจหมดแล้ว

สมควรตายจริงๆเขาไม่ถามอะไรเพิ่มเติมอีก!

เตชิตเจ็บใจทนไม่ไหวจนตบหน้าตัวเองไปสองครั้งเดินออกไปข้างนอกพลางโทรศัพท์หาตรัณพลาง“ส่งคนไปหาที่อยู่ของปณิตาหาเจอแล้วรีบนำตัวเธอมาทันทีไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหนก็ตามฉันมีเรื่องต้องถามเขาด้วยตัวฉันเอง”

ในสายโทรศัพท์ตรัณรีบรับคำสั่งโดยพลัน“ครับคุณเตชิต”

“ตอนนี้รีบให้พวกตำรวจขึ้นมานัชชาหนีไปแล้วไม่รู้ไปไหนพวกนายเฝ้าประตูไว้ให้ดี”

จินต์นึกขึ้นได้ว่าไม่กี่นาทีที่แล้วผู้จัดการโรงแรมได้กำชับบางอย่างไว้“ท่านครับเมื่อครู่พนักงานโรงแรมบอกว่ายังมีประตูหลังอีกสองแห่งหนึ่งในนั้นคือประตูทางทิศตะวันตกซึ่งไม่มีคนของพวกเราท่านเห็นว่าควรส่งคนไปหรือไม่ครับ?”

ได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเตชิตดูแย่ลงกว่าเดิมออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา“ควรรีบให้คนไปเฝ้าเดี๋ยวนี้!”

“ครับ!”

หลังจากตัดสายเตชิตไม่หยุดอยู่นิ่งรีบเดินตรงไปที่ห้องควบคุมวงจรปิดโรงแรมไม่เหมือนสถานที่อื่นทั้งคนเยอะทั้งวุ่นวายมากไปกว่านั้นที่นี่ยังเป็นที่พักแบบกึ่งโฮมสเตย์ด้วยจะหาคนสักคนยิ่งยากเข้าไปใหญ่แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาหวังคือนัชชาคงไม่หนีออกไปทางประตูหลังเธอยังคงอยู่ในโรงแรมนี้

จินต์เดินตามเขาเข้าไปดูกล้องวงจรปิดที่อยู่ตรงหน้าสายตาเหลือบไปมองเตชิตแวบหนึ่งหยิบมือถือขึ้นมาเดินไปที่มุมห้องต่อสายหาใครบางคนแต่ทว่าสายนั้นกลับไม่มีใครกดรับจินต์นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ออกมาจากเมืองJนัชชาไม่ได้พกมือถือออกมาด้วย

ตอนนี้ทำไงดีล่ะจะไปหาเธอจากที่ไหน…..