ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 129

ตอนที่129เขาตามหาคุณมาตลอด

ฝ่ายชายเสียงแหบเขาหักโหมร่างกายติดกันหลายวันประกอบกับอารมณ์ขึ้นลงแปรปรวนตลอดเวลาทำให้เขาดูไม่มีแรงแต่เขากลับฝืนเพื่อคนรักของเขาเพื่ออธิบายให้เธอได้เข้าใจ

มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ตอนที่ได้ฟังจินต์เผยความจริงออกมาแบบไม่ทันตั้งตัวเขาเสียใจมากนึกถึงสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเมื่อครู่เขาแทบจะไม่มีแรงไปสู้หน้าเธออีกแล้ว

ขนตาของนัชชากระพริบขึ้นลงสะอึกสะอื้นฟังจนใจเขาแทบแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

“คืนวันนั้นฉันอยู่ในงานเลี้ยงจริงหลังจากวางสายโทรศัพท์และกลับห้องทุกอย่างก็สิ้นสุดแต่ผมก็คิดไม่ถึงเลยว่าปณิตาจะวางแผนบงการเรื่องทั้งหมดถึงตอนนี้ผมคิดว่าเธอน่าจะวางยาผมจากนั้นก็ฉวยโอกาสรับโทรศัพท์ของคุณและส่งภาพถ่ายให้คุณ”เสียงเขาฟังดูจริงจังและตั้งใจเสียงพูดอันอ่อนหวานดังขึ้นมา“แต่ผมยืนยันได้นะว่าระหว่างผมกับเธอไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆผมกำลังให้ตรัณไปตรวจสอบคลิปวงจรปิดที่โรงแรมและคุณก็สามารถถามปณิตาต่อหน้าได้เช่นกัน”

นัชชาถอนหายใจออกในที่สุดก็ปริปากพูดออกมา“ฉันไม่อยากถาม”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอไม่รู้ว่าอะไรคือถูกคือผิดเธอเกลียดปณิตาและตำหนิเตชิตที่ไม่ไว้ใจเธอแต่เมื่อกลับมาคิดดูอีกครั้งตัวเธอเองเชื่อเขาหมดใจเลยงั้นหรอ?

ในใจลึกๆของเธอยังคงเชื่อว่าเขาไม่มีทางนอกใจไปคบชู้แต่เมื่อได้รับรูปภาพนั้นเธอกลับควบคุมความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำอธิบายจากเขาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาสำนึกหรือไม่

เมื่อได้ยินบทสรุปแบบนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีจะเสียใจหรือดีใจดี

เหมือนจะอ่านใจของเธอได้รอยขมวดคิ้วของเตชิตย่นจนเห็นได้ชัด“ถ้าผมรู้ว่าเรื่องเป็นแบบนี้ผมต้องอธิบายให้คุณฟังแน่นอน”

นัชชายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทั่วใบหน้าพร้อมเสียงร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้น“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นเห็นพวกเธออยู่ด้วยกันทำให้ฉันแทบเป็นบ้าฉันกลัวว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตจะกลับมาซ้ำรอยต่อหน้าฉันอีกครั้งฉันไม่ดีเองสำหรับฉันแล้วคุณสำคัญกว่าดวิษมากสิ่งที่ปณิตาทำไปทั้งหมดคือฝันร้ายของฉันฉันกลัวจริงๆ……”

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะหนีและหายออกไปเลือกที่จะไม่เผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

แต่หลังจากที่ออกมาจากเมืองJเธอกลับพบว่าเธอเองลืมไม่ได้จริงๆเมื่อปิดตาก็นึกถึงเขาและเมื่อเปิดตาก็ยังคงเห็นเขาเห็นวิวสวยๆก็จะนึกถึงเขาเมื่อเจออันตรายคนที่แวบขึ้นมาในสมองเป็นคนแรกก็คือเขาเช่นกัน

ผู้ชายคนนี้แทรกซึมเข้าไปในอยู่ชีวิตเธอโดยไม่ทันตั้งตัวกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิต

“ฉันรู้ฉันเข้าใจทั้งหมด”เตชิตฟังเธอพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอพลางพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกราวกับมีมีดปักลงกลางอก“ขอโทษผมไม่ดีเองผมผิดไปแล้ว”

ชายผู้หยิ่งยโสขอโทษเธอไม่หยุดเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เธอยอมคุกเข่าลงตรงหน้า“ที่รักไม่ร้องแล้วนะคนดี”

น้ำตาของเธอเปรียบเหมือนอาวุธทำลายล้างทำให้เขาไม่อาจจะละเลยได้ความหยิ่งผยองของเขาหมดลงทันที

เตชิตทนไม่ไหวกางแขนออกโอบไหล่เธอดึงเข้ามาสวมกอดไว้ในอ้อมอกคางค้ำอยู่บนหน้าผากของเธอใจของเขายังดุดันและเต้นแรงมากแต่ท่าทีเขากลับดูอ่อนโยนระมัดระวังกลัวว่าจะทำให้เธอกลัวขึ้นมา

นัชชายังไม่อยากสนใจเขาเธอยังไม่ลืมการกระทำอันโหดร้ายเมื่อครู่ยื่นมือออกมาผลักอกเขาออกผลักอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเธอใช้แรงเพิ่มขึ้นใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักไปอีกครั้งในที่สดเขาก็ล้มลงไปกองบนพื้น

มองดูผู้ชายที่นอนขดอยู่บนพื้นนัชชาตกใจกลัวอยู่นานกว่าจะดึงสติกลับมาอีกครั้งขนตาเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่แต่จะร้องไห้กลับร้องไม่ออก

“เต…เตชิต?”ลองเรียกเขาดูแต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย

นัชชาตกใจขวัญเสียมือเธอจับหน้าเขาไว้นั่งคุกเข่าลงข้างๆเธอเอื้อมมือวางลงบนหน้าผากของฝ่ายชายร้อนจี๋จนเธอหวาดกลัว“เตชิตคุณเป็นอะไรตื่นสิอย่าทำให้ฉันกลัว!”

จากนั้นไม่ว่าเธอจะเรียกยังไงเขาก็ไม่ลืมตาขึ้นอีกเลย

นัชชาเพิ่งสังเกตเห็นว่าไม่ใช่แค่สีหน้าเขาที่ดูไม่ดีเอาซะเลยแต่ขอบตาเขาก็ยังมีรอยดำกว้างเช่นกันแก้มก็แดงเป็นเลือดฝาดเมื่อครู่ตอนคุยกับเธอเสียงของเขาก็แหบผิดปกติ

“ยินดีครับ”

หลังจากตรัณเดินออกไปส่งหมอเขาก็กลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้งมองดูสีหน้าอันซีดเซียวของผู้ชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขาไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่หันไปพูดคุยกับนัชชาที่อยู่ข้างๆ“คุณนัชชาพอจะมีเวลาไหมครับผมมีบางอย่างอยากคุยกับคุณตามลำพัง”

นัชชางงเล็กน้อยพยักหน้าตาและเดินออกจากห้องไป

ที่ทางเดินหนีไฟของโรงพยาบาลตรัณมองดูผู้หญิงที่ยืนหันข้างอยู่รูปร่างเล็กท่าทางอ่อนช้อยสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลและอ่อนโยนแต่เมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากปากของท่านเตชิตเบากลับรู้สึกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมาก

“เลขาตรัณมีอะไรก็พูดมาตรงๆได้เลยนะไม่ต้องคิดมาก”นัชชารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตกับเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานจนถึงเรื่องส่วนตัวมันมากกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานแล้ว

ตรัณยิ้ม“อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากมายครับผมแค่อยากจะเล่าให้คุณนัชชาฟังว่าสองสามวันมานี้คุณเตชิตเจออะไรมาบ้าง”

นัชชามองไปที่เขาไม่พูดอะไรฟังเขาพูดต่ออย่างเงียบๆ

“วันแรกที่คุณนัชชาหายไปท่านเตชิตเริ่มออกตามหาคุณเมื่อพบว่าคุณอยู่ที่เมืองHเขาวานให้คนรู้จักในเมืองHช่วยตามหากลางวันจัดการงานที่บริษัทบุหรี่แทบจะไม่ห่างมือเขาเลยเขาดูซึมเศร้าและมีอีกครั้งที่ผมนำอาหารไปส่งที่ออฟฟิศคุณเตชิตในนั้นมีเมนูโปรดของคุณนัชชาคุณเตชิตมองดูอยู่นานมากตะเกียบไม่กระดิกเลยสักนิด”ตรัณพูดถึงตอนนี้หยุดไปครู่หนึ่งราวกับเพิ่งนึกเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมาได้อีกรีบพูดต่อ“หลังจากนั้นสองวันในที่สุดก็หาที่อยู่ของคุณในเมืองHจนเจอยกเลิกการประชุมไปนับไม่ถ้วนคุณเตชิตจึงรีบตามมาหาคุณแต่กลับมารู้ว่าคุณเปลี่ยนโรงแรมพวกเราโน้มน้าวให้เขาพักผ่อนก่อนค่อยมาที่นี่แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมรีบเร่งมาหาคุณอาการปอดอักเสบของเขาคงเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอเหนื่อยหักโหมและสูบบุหรี่มากเกินไป”

นัชชาฟังแล้วตาของเธอเริ่มแดงขึ้นมายกมือขึ้นมาป้องปากไว้กลัวน้ำตาจะไหลออกมาอีก

“คุณนัชชาครับผมในฐานะลูกน้องอาจจะดูไมเหมาะสมที่จะพูดเรื่องแบบนี้ล่วงเกินเรื่องส่วนตัวของเจ้านายแต่ผมอยากให้คุณเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณเตชิตที่มีให้คุณจริงๆครับ”ตรัณเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว“ถ้าผมพูดอะไรมากเกินไปหวังว่าคุณจะไม่ถือสานะครับ”

“ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เขาตามหาฉันมาตลอดงั้นหรือ?”นัชชาถามอย่างเด็ดเดี่ยว

ตรัณพยักหน้าลงอย่างไม่ลังเลน้ำเสียงหนักแน่น“ใช่ครับท่านเตชิตไม่หยุดพักเลยสักนิดครับ”